ตอนที่ 1 : คุณพ่อสายเปย์
891 Words
ตอนที่ 1 : คุณพ่อสายเปย์
“ลูกครับ... พ่อได้ยินเรื่องฟงแฟนอะไร อย่าเพิ่งมีเลยนะลูก อยู่ทำงานให้พ่อก่อนค่อยคิดเรื่องมีครอบครัวนะครับ ลูกเพิ่งอายุยี่สิบห้าเองนะ” นายอนันต์บ่นอุบอิบเสียงอ่อนอ้อนด้วยความละอายใจ ในเมื่อตัวเขาคงไม่ใช่พ่อที่สมบูรณ์แบบเลิศเลอ
แต่ถึงจะเสเพลบ้างประสาหนุ่มโสดสายเปย์ ผู้เกิดมาพร้อมกองเงินกองทอง ไม่สนใจใยดีใครนัก ลูกสาวที่ประคบประหงมมาดั่งไข่ในหิน ไม่มีหนุ่มไหนได้เห็นขาอ่อนง่าย ๆ หัวข้อแฟนจึงเป็นเรื่องไม่น่าภิรมย์ ไม่เข้าหูคุณพ่อ!
“หนูไปทำงานทุกวันอยู่แล้วนี่คะพ่อ แค่ไปเดทกับหนุ่ม ๆ ทำไมไม่ได้ล่ะ?”
“พ่อไม่อยากให้ลูกมีแฟนตอนนี้ไง ลูกจะไปกับใครที่ไหน พ่อไม่รู้จัก พ่อกลัวเปล่าครับ”
อย่างน้อยลูกสาวไม่เคยเถียงกลับว่าทีเขาล่ะ ควงสาวกลับมาไม่ซ้ำหน้า
วีณาไม่ได้ตอบคำถามคุณพ่อ แต่เช้ามารับประทานอาหารเช้าเงียบกริบ เข้าห้องมาอาบน้ำเสร็จแล้วจึงเตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าไปทำงาน
ภายในห้องนอนโทนสีขาวสลับดำตกแต่งอย่างเรียบหรู กระจกบานใหญ่ล้อบกรอบอลังการบนโต๊ะเครื่องแป้ง ข้างกันนั้นเป็นมุมของเล่นราวกับอยู่ในโลกของเทพนิยาย สถาปนิกชื่อดังเนรมิตให้กลายเป็นของเจ้าหญิงตัวน้อยมานานแล้วและไม่มีการเปลี่ยนแปลง ดวงตาคู่คมเข้มฉายแววเอ็นดูเหมือนกับว่าเธอยังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ
“ตกลงหนูจะไปกับใครครับลูก...”
จนได้ยินเสียงอ้อนวอนขออีกครั้ง เธอจึงหันไปบอกคุณพ่อด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
“หนูเรียนหนังสือจบแล้ว ทำงานแล้วนะคะพ่อ เอาเป็นหนูว่าจะระวังตัว ไม่ให้พ่อเป็นห่วงนะ”
คำตอบของเธอยิ่งทำให้สีหน้าของคุณพ่อเต็มไปด้วยความผิดหวัง เธอหยิบเสื้อกระโปรงตัวสวยสีดำมาทาบบนเรือนกายซึ่งคลุมไว้ด้วยชุดคลุมอาบน้ำ หน้าโต๊ะกระจกล้อมขอบทองสลักลายสวยงามทรงเจ้าหญิงบานสูงใหญ่ ด้วยความมั่นใจในรูปร่างของตนเอง เธอพิถีพิถันกับการแต่งตัวในทุก ๆ วัน
“ลูกครับ... เอางี้... หนุ่มที่ไหนที่ลูกจะเดทพามาให้พ่อรู้จักด้วย พ่อจะได้คุยกับเขาด้วยว่าเป็นคนยังไง บ้านเรามีเชฟระดับมิชลินสตาร์จะไปทานข้างนอกทำไม”
อนันต์คิดว่าให้ลูกสาวอยู่ในสายตาดีกว่าหากเจ้าตัวไม่เลิกล้มแผนการมีคู่ วีณาเอาแต่ใจอย่างไรเสียเธอก็ต้องยอมผู้ชายคนเดียวบนโลก
“แบบนั้นก็ได้ค่ะ ถ้ามี... หนูจะพามาทานข้าวที่บ้านนะคะ”
“รับปากพ่อแล้วห้ามผิดสัญญานะครับคุณลูก”
“ค่ะพ่อ...”
พอลูกสาวรับคำให้เขาสบายใจ อนันต์เดินถอยหลังส่งยิ้มหวานให้คนในห้องนอนกว้างด้วยท่าทางกวน ๆ ไปถึงประตูไม้สลักลายดอกไม้สวย ทำหน้าตาทะเล้นเป็นเด็กหนุ่ม
ตอนนี้คุณพ่อก็ยังหนุ่มเพราะมีลูกสาวตอนอายุเพียงยี่สิบปีเท่านั้น
“พ่อไปทำงานแล้วนะ...”
“ไว้เจอกันมื้อเย็นค่ะ เดินทางปลอดภัย บายค่ะพ่อ” คนลูกโบกมือลาพลางยิ้มอ่อนมองร่างสูงในเชิ้ตสีดำ กางเกงเข้ารูปสุดวัยรุ่น ทรงผมเรียบเสย คุณพ่อปิดประตูลงเบา ๆ
อนันต์ไม่ลืมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด พอออกไปยืนยิ้มกริ่มหน้าห้องแล้วนึกแผนการบางอย่างขึ้นได้ แง้มประตูบอกลูกสาวอีกรอบ
“เอ้อลูก... ถ้ามีเวลาคิดเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ไปสร้างโรงแรมเลิฟโมเทลเล่นเนอะ เผื่อว่าลูกจะได้รู้จักความรักมากขึ้น พ่อให้เลขาฯ ส่งโปรเจกต์ไปให้ลองทำนะครับ”
จากนั้นเขาจึงไปทำงานได้อย่างสบายใจ ไม่ลืมโทรบอกบัตเลอร์หนุ่มให้ดูแลลูกเรื่องการไปรับ-ส่ง และปัญหาคาใจเรื่องบริษัทจัดหาคู่ที่เขาคงไม่ยอมให้ลูกไปแน่ ๆ
เมอร์เซเดสเบนซ์แล่นฉิวไปด้วยมือของนายสารถีประจำบ้าน คนข้างหลังยังทำงานและช้อปปิ้งผ่านมือถือเครื่องเล็ก ที่อำนวยความสะดวกแก่ผู้ใช้ทุกอย่างในคลิ๊กเดียว
กระเป๋า... เสื้อผ้า... รองเท้า
“โอ้... อันนี้เด็ด”
ของเล่นในร้านค้าออนไลน์อย่าว่าแต่ตัวสั่นหน้าตาสุดเสียว เจ้าหางปลาที่ดูจะชอนไชเข้าไปในกายสาวด้วยแรงทะลวงซึ่งปรับความเร็วแรงได้ถึงเจ็ดระดับคงทำให้สาว ๆ ของเขาถูกใจ
เก้าอี้คู่รัก... ไอเท็มที่จะทำให้การสอดประสานเป็นไปได้แนบแน่น ล้ำลึกในระดับที่ไม่ต้องขยับตัวมากฝ่ายหญิงอาจไปถึงสวรรค์เอาเสียก่อน
หมกมุ่น.... อนันต์รู้ว่าตัวเขาเข้าขั้นหมกมุ่นเรื่องเซ็กซ์! แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ไม่ใช่เหรอ? เวลาทำงานเขาก็ทำงาน เป็นคุณพ่อที่เอาการเอางาน
เสียงหัวเราะหึหึดังในลำคอ เขาเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์เมื่อออกจากบ้านมาได้สักพัก ทันใดนั้นเอง ใบหน้าหล่อเหลาเข้มเครียดขึ้นตามลำดับด้วยความไม่พอใจ เมื่อพบรถยนต์มินิคาร์สีขาวอีกคันสวนเข้าบ้านมา
คงจะเป็นรถใครไปไม่ได้นอกเสียจากเลขาฯ คนดี ลูกจ้างคนใหม่ของลูกสาวที่ชื่อ ‘ณดา’
- Writer
