#13
1580 Words
“แกได้มามายังไง”
“มีไม่น้อยครับคนที่มีภาพคุณ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคน ภาพนี้ไม่ได้เป็นของผมแต่ผมได้มาจากนักเลงปลายแถวอีกที มันก็ได้มาอีกต่อหนึ่งเชื่อเถอะครับว่าขนาดผมยังหาต้นตอของภาพไม่ได้เลย แต่ผมเคยเห็นอีกคนที่มีภาพคุณเขาเป็นเจ้าของผับตรงหัวมุมถนนทางทิศเหนือ ถ้าคุณอยากได้ข้อมูลเพิ่ม”
“แล้วแกเก็บมันไว้ทำไม”
“เพราะคุณมีค่าหัวอย่างไรครับ แต่จากใครนั้นตอนนี้ผมเองก็ยังหาต้นตอไม่ได้ ให้ผมล่อลวงคุณได้ผมก็ยังไม่รู้ว่าจะไปเอาเงินรางวัลกับใคร...เข้าใจง่ายๆเลยว่าตอนนี้มีคนกลุ่มหนึ่งได้รับคำสั่งมาให้จับคุณ แต่แบบเป็นหรือตายอันนี้ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดี...”
“นายครับ! ผมว่าตอนนี้เรื่องมันชักจะแปลกๆแล้วนะครับ”
“เรื่องของฉันไม่น่าจะเกี่ยวกับเรื่องของน้ำใส ศัตรูของฉันก็มีไม่น้อยแต่คนที่จะตั้งค่าหัวฉันได้นั้นย่อมไม่มาปรากฎตัวให้เห็นกันง่ายๆหรอก...เอาเรื่องของน้ำใสก่อนดีกว่า”
“เออ!…พวกคุณก็รู้ว่าผมเป็นใคร นี่อาชีพผมนะครับ พวกคุณควรจะจ่ายให้ผมถ้าอยากได้ข่าว เรามาเป็นคู่ค้ากันดีกว่านะครับ” เอ็ดเวิร์ดควักธนบัตรออกมา
“บอกมาให้หมด” สายข่าวรับเงินจากเอ็ดเวิร์ดก็รีบเก็บใส่กระเป๋าทันที
“มากขนาดนี้ผมบอกทุกอย่างได้เลยครับ...รหัสสี่ชุดชุดละสี่ตัว เป็นรหัสของลิฟท์ที่จะเข้าไปถึงแหล่งของดาร์กมูน”
“แล้วดาร์กมูนอยู่ที่ไหน” เอ็ดเวิร์ดรับรหัสที่มีสำเนาอีกชุดมาจากสายข่าว
“ไม่สลับซับซ้อนหรอกครับ พวกเราส่วนใหญ่ก็รู้กันทั้งนั้น องค์กรนี้น่ากลัวก็จริงแต่พวกเขาก็แน่มากอยู่ในจุดที่คนเข้าออกนับหมื่นนับแสนต่อวัน...ใจกลางเมืองเลยละครับ”
“ห้างสรรพสินค้า” สายข่าวพยักหน้าทันที
“แม้พวกเราจะรู้ที่ตั้ง แต่ก็ยังไม่มีใครเข้าไปได้ง่ายๆ รหัสสี่ชุดนี้จึงสำคัญมาก พวกคุณมีแล้วก็แค่เดินเข้าไป และไปยังลิฟท์ตัวที่ห้าลิฟท์ตัวนี้จะไว้สำหรับไปยังลานจอดรถ คนทั่วไปไม่มีใครสนใจหรอกครับว่าชั้นจอดรถใต้ดินมันมีช่วงห่างของชั้นยามที่รถวิ่งมันก็จะเป็นเพียงกำแพงสูงตั้งแต่พื้นจรดเพดาน อย่าหวังว่าจะทุบอิฐหรือระเบิดมันเพราะหลังกำแพงอิฐสูงนั้นมันคือแท่งเหล็กที่ถูกหุ้มด้วยอิฐธรรมดาอีกครั้ง ทางลิฟท์จึงเป็นทางเดียวที่จะเข้าไปได้ ข้างในเป็นแบบไหน แล้วพวกคุณต้องเจอกับอะไรผมก็บอกไม่ได้เพราะไม่เคยเข้าไปเลยสักครั้งครับ...แต่สิ่งที่ผมจะเตือน ไม่เคยมีผู้บุกรุกคนไหนที่เข้าไปได้แล้วจะได้กลับออกมาบอกเล่าสิ่งที่เห็นข้างในสักคน”
“แกรู้มั้ยว่าพวกเธอจะต้องการเข้าไปที่นั่นทำไม” เอ็ดเวิร์ดถามอย่างไม่จริงจัง เพราะเขาไม่แน่ใจว่าสายข่าวจะรู้ หาเหตุและความจำเป็นไม่ได้เลยว่าทำไมน้ำใสต้องบอกมันด้วย
“หาคนสองคน” !!! เอ็ดเวิร์ดหันไปมองทันที มันรู้เหรอเนี่ย! เขาไม่ได้พูดอะไรแต่รอคำตอบ “คนหนึ่งเป็นผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนกับเธออีกคนคือเด็กผู้หญิงวัยประมาณเจ็ดแปดขวบ”
“ผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนกับหญิงเอเชียใช่มั้ย...” สายข่าวพยักหน้า “ฝาแฝดอย่างงั้นเหรอ แกกำลังบอกว่าเธอมาหาฝาแฝดของเธออย่างงั้นเหรอ”
“ก็คงประมาณนั้นแหละครับ” ข้อมูลใหม่ที่เอ็ดเวิร์ดไม่เคยรู้มาก่อน
“แล้วพวกเธอจะออกมาได้อย่างไร”
“ก็ลิฟท์ตัวเดิมแต่ต้องกรอกตัวเลขกลับหลังทั้งสี่ชุด” เข้าใจแล้ว! คนทั่วไปหรือพวกบุกรุกไม่มีรหัสที่จะเข้าไป แต่ถ้าเป็นสมาชิกจะมีโค็ดรหัสที่ผ่านเครื่องสแกนที่ต้นคอ แต่นั่นสำหรับผู้ชาย
“แล้วสมาชิกผู้หญิงจะเข้าไปข้างในอย่างไร”
“คุณก็มีข้อมูลเหมือนกันนี่น่า...อ้า! แสดงว่าคุณต้องใกล้ชิดกับสมาชิกผู้หญิงขององค์กรนี้สินะ...อ้าอ้าโอเค...ผมบอกแล้ว...สมาชิกที่เป็นผู้ชายจะพาพวกเธอเข้าไป”
“เดี๋ยวนะ! แกได้รหัสนี้มจากไหน” รอยยิ้มบนใบหน้าสายข่าวปรากฎขึ้นมาทันที
“มีคนให้ผมมา...ถูกว่าจ้างมามอบให้พวกเธออีกที”
!!! “นาย!!!” เอ็ดเวิร์ดออกวิ่งทันที แม้เขาอยากจะฆ่าสายข่าวทิ้งเสียที่มันเปลี่ยนอาชีพเป็นนางนกต่อเสียอย่างงั้น
อาร์เชอร์คาดโทษไว้กับสายข่าว และวิ่งตามเอ็ดเวิร์ดไป เมื่อไม่มีคำสั่งให้ฆ่าเขาก็ฆ่าไม่ได้
เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ
เมื่อเอ็ดเวิร์ดและอาร์เชอร์หันหลังออกวิ่งไปแล้วอย่างรวดเร็ว พวกเขาจึงไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าสายข่าว และมันก็ค่อยๆเลื่อนมือไปที่ด้านหลัง พรืดดด มันลอกอะไรบางอย่างที่ต้นคอออกมาเหมือนเป็นผิวหนังปลอมที่ปกปิดแถบรอยสักที่ต้นคอด้านหลัง ทำให้หลังคอเผยเนื้อแท้ที่มีรอยสักเหมือนกับของไซม่อนที่เป็นแถบยาว
“ทุกอย่างเป็นไปตามแผน” มันหยิบโทรศัพท์กดโทร.ออก รายงานหน้าที่ที่ลุล่วงในทันที
= หลงกล =
“มันเป็นกับดัก...สายข่าวคนนั้นคือพวกของมัน พวกองค์กรดาร์กมูน” เอ็ดเวิร์ดบอกกับอาร์เชอร์ ตอนนี้ทั้งสองจึงบึ่งรถไปยังห้างสรรพสินค้าดังกล่าวทันที เอี๊ยดดดดด เสียงยางรถบดกับพื้นในลานจอดรถชื่อดัง ปัง! ประตูสองด้านถูกเปิดและปิดลงเมื่อรถเข้าไปอยู่ในช่องจอดอย่างฝีมือระดับเทพ
ปิ๊ด เสียงลิฟท์ที่ถูกเรียกมา ปิ๊ด ปิ๊ด ปิ๊ด ปิ๊ด เอ็ดเวิร์ดกดรหัสตามลำดับขั้นตอนอย่างรวดเร็ว
พรึ่บ! “ไม่ต้องออกมา อีกสิบสองชั่วโมงถ้าฉันยังไม่ออกมา นายค่อยตามเข้าไปเป็นกำลังเสริม” เอ็ดเวิร์ดส่งแผ่นกระดาษให้กับอาร์เชอร์ก่อนที่จะก้าวออกมายืนนอกลิฟท์ พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ แสงไฟติดขึ้นเมื่อจับการเคลื่อนไหวได้
เอ็ดเวิร์ดหลี่ตาลงให้สายตาปรับเข้ากับแสงตรงหน้า ที่นี่ยังกับห้องทดลองหรือให้บรรยากาศประมาณว่าในยานอวกาศเลย รอบด้านแม้แต่พื้น น่าจะทำมาจากไททาเนี่ยม
กรอดดดด กรามแกร่งขบกัดทันทีเมื่อเขาเห็นบางอย่างบนพื้นไม่ไกลมากจากที่เขายืนอยู่
“สารสีแดงหมายความว่าอันตรายมากอาจถึงแก่ชีวิตส่วนสารสีเหลืองบอกว่ามีกับดัก” เขาไม่เคยลืมกฎในการทำงานกับน้ำใส
ตอนนี้เขาเห็นสารสีเหลือง กว่าเธอจะรู้ว่ามันเป็นกับดักเธอก็อยู่ในเงื้อมมือพวกมันไปเสียแล้ว ดวงตาสีเทากวาดมอง ผนังพวกนี้เลื่อนได้ น่าจะมีกลไก สายตามองไกลออกไป เขาไม่รู้ว่าจะมีอะไรบ้าง คงต้องใช้ความเร็วกับทักษะการกลั้นหายใจหน่อยเสียแล้ว พวกมันคงไม่อยากเปลืองแรงน่าจะใช้วิธีการวางยา
ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้ากระทบพื้นไททาเนี่ยม ร่างกำยำพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว...เขาวิ่งไปได้ไม่กี่เมตรก็ต้องเบรค เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ ควับ!!! เอ็ดเวิร์ดหันกลับไปด้านหลัง จริงอย่างที่คาดไว้ผนังไททาเนี่ยมขยับแล้ว แสงสว่างน้อยลงแล้ว แต่ที่เขาหยุดตอนนี้มันคือทางแยก ไปซ้ายหรือขวาดี ตอนที่เวลากำลังจะไม่เหลือ สายตาก็เห็นสารสีเหลืองอีกแล้ว เอ็ดเวิร์ดเลี้ยวขวาทันที ตึก ตึก ตึก ตึก แสงสว่างเปิดขึ้นตามจังหวะการสั่นสะเทือน แต่เมื่อกลไกเริ่มทำงานแสงสว่างก็ค่อยๆดับมืดลง
ฟู่ ฟู่ ฟู่ ... ควันขาวถูกปล่อยออกมาแล้ว ทักษะการกลั้นหายใจเขาทำได้ดีอยู่หรอก แต่นี้มันมากเกินไปแล้ว ตอนนี้ทั่วบริเวณไม่ต่างกับทะเลหมอก สติของเขาเริ่มพร่าเลือน ยากดประสาทเข้าสู่ร่างกายเขาในที่สุด ตึก!!! ร่างกำยำล้มลงทันที พร้อมกับสติของเขากำลังจะมืดบอด
สวบ สวบ สวบ เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา “เอาตัวไป” เสียงคำสั่งของผู้หญิง และทุกอย่างรอบตัวเขาก็มืดสนิท
ดวงตาเข้มค่อยๆเปิดกว้างขึ้น เมื่อเขาได้ยินเสียงพูดคุยกัน กรึ่ง กรึ่ง เขาถูกตรึงไว้ด้วยสายรัดข้อมือกับเตียง
“ฟื้นแล้วเหรอ” เขาได้ยินแต่เสียง แต่เขาไม่เห็นคนที่เอ่ยถาม เสียงนี้เหมือนเสียงของเด็กผู้หญิงเลย กึก กึก กึก และในที่สุดเขาก็เห็นหน้าเจ้าของเสียง เธอคนนี้เป็นคนแคระหรือยีนส์ของร่างกายมีปัญหากันแน่ เธอตัวเล็กเท่าๆกับเด็กหกเจ็ดขวบ ใบหน้าเธอสวยเหมือนใครบางคน ‘น้ำใส’ เธอคนนี้หน้าตากึ่งเหมือนน้ำใส และเธอยังเป็นลูกครึ่งเอเชียด้วย ผมเธอดำยาว ใบหน้าหวาน ดวงตากลมโตแต่ต่างที่แววตาของเธอมันไม่ใช่แววตาของเด็กเลย
- Writer
