#10
1518 Words
พรึ่บ ! “เอ็ดเวิร์ด!!!” น้ำใสหายเมาค้างเป็นปริดทิ้ง แทนที่ด้วยคอที่แห้งผาก คนที่สร้างความตื่นตระหนกให้กับเธอกลับยกขวดน้ำในมือขึ้นดื่มอย่างไม่รู้สึกอะไร...
ควับ!!! ฟิ้วววว ปัก! อื้ม! น้ำใสร้องออกมาเมื่อเธอกำลังจะวิ่งหนีก็ถูกขวดน้ำพลาสติกเข้าเต็มๆที่แผ่นหลัง “เจ็บนะ!” เธอหันกลับมาแวดใส่เขาทันที
“ใครอนุญาตให้วิ่ง” น้ำใสเม้มปากแน่น แม้เขายังนั่งนิ่งอยู่กับที่ แต่ถ้าเขาไม่อนุญาต เธอก็ไม่สามารถออกจากห้องนี้ได้แบบครบสามสิบสองแน่ๆ
“ไหนบอกว่าอีกห้าวันไง”
“ห้าวันที่นิวยอร์กไม่ใช่มอสโคว์”
“แต่คุณไม่ได้ระบุสถานที่”
“ห้าวันที่นิวยอร์กไม่ใช่มอสโคว์...ตอนนี้ระบุแล้ว” ...หน๋อยยายโก๊ะถ้ารู้ว่าจะบินข้ามทวีปมาแบบนี้ตั้งแต่แรก...ก็ระบุสถานที่ไปแล้วสิ!!!
น้ำใสเบิกตามองเขาอย่างเอาเรื่อง เอาสิ! เธอตั้งการ์ดเตรียมประจัญบาน เธอจะอัดเขาให้น่วมเลย “ได้! ถ้าคุณจะเล่นแบบนี้ งั้นฉันไม่เกรงใจอีกต่อไปแล้ว”
เอ็ดเวิร์ดเลิกคิ้วและยกยิ้มมุมปาก พรึ่บ! เขาลุกขึ้นยืนและบิดคอไปมา เตรียมพร้อมรับมือกับเธอ ในเมื่อเธออยากออกแรงเขาก็จะจัดให้
น้ำใสรู้ตัวเองดีว่าตอนนี้เธอไม่อาจควบคุมอารมณ์ขุ่นเคืองที่มีต่อเอ็ดเวิร์ดไว้ได้ และตอนนี้เธออยากจะอัดเขาเพื่อระบายความโกรธนี้ออกมาเสียบ้าง นั่นไง! ดูเอาเถอะ! เขากำลังยั่วโมโหเธอโดยการกวักมือท้าทายให้เธอเป็นฝ่ายรุก
…มีอะไรต้องรอละ! ย๊ากกกกก!!!
น้ำใสโมโหจนลืมไปว่าตัวเองมีเพียงผ้าขนหนูที่ยาวปิดสะโพกกลมมนเพียงผืนเดียวเท่านั้น
ปัก! ปึก! ปัก! พรึ่บ! หมัดเล็กๆสาดซัดไปเจอแต่อากาศ ได้เพียงไม่กี่ครั้ง ว้าย!!! น้ำใสก็ต้องร้องเสียงหลง มือที่กำเป็นหมัดพร้อมเป็นอาวุธ เข้าคว้าหมับ! ปมผ้าขนหนูไว้แน่นเมื่อมันกำลังจะเปิดเผยความอวบอิ่ม นุ่มนิ่ม เย้ายวนต่อสายตาต่อ เอ็ดเวิร์ด
พึ่บ พั่บ น้ำใสกลับเป็นฝ่ายถอยหลังทันทีเมื่อเขาย่างเท้าเข้าหาเมื่อเธอเสียท่า อื้ม! จนแผ่นหลังชนกับผนังห้อง เธอไม่มีที่ให้หนีแล้ว ควับ! แขนซ้ายกำยำทาบผนังขวางเส้นทางหลบหลีก ควับ! แขนขวาทาบผนังเปลี่ยนจากแขนเป็นกรงขังในเฉียบพลัน
“สนุกดีนะ!” จู่ๆเสียงของเขาก็เปลี่ยนไป มันแหบพร่าเร้าอารมณ์คนที่ได้ยินจังเลย...
“ถอยไปนะ!!!”
“ไม่สู้แล้วเหรอ” น้ำใสกำปมผ้าขนหนูไว้แน่น ดวงตากลมจดจ้องเข้าไปในดวงตาสีเทาของเขาเขม็ง แม้ตัวเองจะเสียเปรียบแต่เธอไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ
“จะเอายังไง”
“นั่นสินะ! ไม่อยากเชื่อเลยว่าอย่างเราสองคนจะมาถึงจุดนี้ได้เหมือนกัน...ใครกันนะที่บอกรักกันได้ทุกเวลา...ไม่อายปากบ้างเหรอ” คำเย้ยหยันที่ถูกพ่นออกมามันไม่ได้แค่ทำร้ายจิตใจคนฟังเพียงฝ่ายเดียว ในทางตรงข้ามคนพูดน่าจะอาการสาหัสยิ่งกว่า
“แล้วไง! คุณก็เหมือนของกินมีใครบ้างที่กินของเดิมซ้ำๆกันทุกวัน คำแรกมันก็ชื่นมื่นน่าลิ้มลองเป็นธรรมดา คำที่สองก็ยังน่าพิสมัย แต่คำต่อๆไป
ใครจะยังกลืนมันลงละในเมื่อรู้รสชาติแล้ว เมื่อถึงเวลาก็ต้องหารสชาติใหม่ๆมาลอง...ใช่มั้ย” แววตาของเอ็ดเวิร์ดเปลี่ยนไป สีหน้าและแววตาของน้ำใสมันช่างเข้าได้กับคำพูดของเธอเสียจริง นี่เขาเกิดหวั่นไหวใช่เหรอเปล่าว่าเธอคิดอย่างที่พูดจริงๆ ความเบื่อหน่ายอย่างงั้นเหรอ...
“ได้!!! ในเมื่อเธอเบื่อรสชาติที่ฉันอุตส่าห์ปรุงแต่งมันเพื่อเธอคนเดียว งั้นลองรสชาติใหม่ก็...แล้ว...กัน!”
อร้ายยยย!!! น้ำใสร้องดังลั่นเมื่อเอ็ดเวิร์ดกระชากผ้าขนหนูออกจากการปกป้องเรือนกายเปลือย ควับ!!! แรงเขากับแรงเธอมันเทียบกันไม่ได้หรอก ควับ!!! และอีกผืนที่หลุดล่วงไปคือของเขา สองร่างเปลือยเปล่าแนบชิดกัน เมื่อน้ำใสพยายามจะหนีให้พ้นจากรัศมีไอร้อนของร่างกายเขาที่พวยพุ่งออกมา กระทบพื้นผิวเนียนของเธอ
อื้ม! ความเครียดไปทุกอณูร่างกายเขาทำให้เรือนกายกำยำสูงใหญ่ของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปนน่ากลัวแฝงความเซ็กส์ซี่ไม่น้อยเช่นกัน ฝ่ามือเล็กทั้งสองที่ดุนดันอยู่บนแผ่นอกพยายามออกแรงดันให้เขาห่างๆเธอสักหน่อย เพราะเธอหายใจไม่ออก จะออกได้ยังไงในเมื่อเธอกลั้นหายใจไว้ ด้วยเหตุผลเดียวคือไม่อยากหวั่นไหวกับไออุ่นกลิ่นหอมประจำตัวเขาที่คุ้นเคยและเธอหลงใหลคลั่งไคล้จนโงหัวไม่ขึ้น
อื้มมมมม แต่เรี่ยวแรงเพียงไม้ซีกอย่างเธอจะชนะไม้ซุงอย่างเขาได้ เหรอ เอ็ดเวิร์ดรัดวงแขนดึงร่างเล็กเข้ามาแนบแผ่นอกเหมือนเขาต้องการ หล่อหลอมสองเรือนกายเป็นเนื้อเดียวกันเสียอย่างงั้น
อ๊าก! เอ็ดวเวิร์ดร้องออกมา เมื่อคาดไม่ถึงว่าใบหน้าเนียนที่แนบอยู่กับแผ่นอกกำยำของเขา จะแยกเคี้ยวกัดเนินอกแน่นดังหินของเขา
อื้ม! “ปล่อยนะ!” แต่มีหรือว่าเขาจะปล่อยลูกหมาตัวเมียไปง่ายๆ เธออยากกัดเขาก็ตามแต่ใจเธอ แต่มือกำยำกับเลื่อนลงต่ำบีบเคล้นขย้ำเข้าที่สะโพกกลมมน และเหนือความคาดหมายของน้ำใส เมื่อเอ็ดเวิร์ดสอดนิ้วเข้าสู่โพรงสวาทอีกทางของเธอ เขาไม่เคยล้วงล้ำยามมีสัมพันธ์กันกับเธอทางนี้มาก่อน มันจึงคับแคบจนเธอหน้าร้อนวาบทั้งเจ็บและเสียวแปลกๆ และเมื่อเขายิ่งขยับนิ้วดั่งกับว่ามันเป็นโพรงคับแคบที่เขาเคยล้วงล้ำและมักชอบทำยามกระตุ้น อารมณ์ของเธอ ทำไมเขาถึงมีประสบการณ์แบบนี้ได้นะ! น้ำใสได้แต่เก็บความคิดนี้ไว้
ร่างสาวเกร็ง นิ่ง ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่พยายามผละหนี แต่มันหนีไปไหนไม่ได้เลย เขากักกันร่างเธอไว้ และเขาขยับนิ้วเดียวในช่องทางหลังของเธอ จากความเจ็บปวดที่มากในตอนแรกตอนนี้มันน้อยลงความเสียวซ่านแทนที่เป็นส่วนใหญ่แล้ว จนเธอต้องกัดริมฝีปากร่างเพื่อระงับเสียงครางที่อาจจะเล็ดรอดออกมาได้...
อู้ยยยย!! หมับ!! น้ำใสกัดปากตัวเองทันที และเธอต้องปล่อยเนินเนื้ออกของเขา เพราะความเสียวซ่านจากนิ้วของเขา เขาทำบ้าอะไรกับเธอละเนี่ย!
“เหมือนจะเสียวสินะ!” เอ็ดเวิร์ดกระซิบอย่างเป็นต่อ ช่องทางหลังของ ผู้หญิงใช่ว่าเขาจะไม่เคย ก็มีบ้างสมัยแตกเนื้อหนุ่มกับการเรียนรู้เรื่องเซ็กส์กับ ผู้หญิงที่เปิดใจกว้างเรื่องเซ็กส์ แต่กับน้ำใสเขายังไม่เคยทำและแม้จะเคยเอ่ยถามเธอว่าอยากลองบ้างเหรอไม่ สำหรับน้ำใสแค่นิ้วกลางของเขาก็น่าจะเพียงพอเพราะร่างกายเธอไม่น่าจะรับแท่งร้อนของเขาได้โดยไม่บาดเจ็บในตอนนี้แน่ๆ
“เอา...ออกไปนะ...ไอ้คนบ้า...ลามก” เธอพยายามขัดขืนอีกครั้ง เธออายเหลือเกินที่ร่างกายเธอตอบรับกับสัมผัสบ้านี้ของเขาจนเธอรู้สึกถึงความเปียกแฉะที่กลีบสาวของตัวเองที่ถูกกดแนบไว้กับต้นขาของเขา ในขณะที่ส่วนหน้าท้องแบบเรียบของเธอก็รับรู้ถึงพลังอำนาจขนาดใหญ่อยู่ตลอดเวลา
“ไม่ชอบ แต่ทำไมถึงแฉะขนาดนี้เล่า ปากให้ตรงกับความรู้สึกหน่อยสิครับคุณผู้หญิง...” เขาสนุกกับการท้าทายยั่วโมโหเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
อร้ายยยย!!! น้ำใสร้องดังลั่นคับห้องเมื่อเขาโยกตัวเธอขึ้นพาดไปกับไหล่ห้อยหัวอย่างไม่ให้เธอตั้งตัว อึก! ร่างเธอถูกโยนลงบนเตียงนุ่ม ควับ! และเขาก็ตามติดเธอไม่ห่างเลย
น้ำใสพยายามจะขยับหนีแต่เธอก็ช้าไปกว่าเขา อื้ม! “ปล่อยนะเอ็ดเวิร์ด” เธอตะโกนใส่หน้าเขาเมื่อข้อมือถูกพันธนาการด้วยมือเขา ท่อนล่างก็ถูกเขาตรึงไว้ด้วยท่อนล่างของเขาเช่นกัน
“ไม่ลองมาทบทวนความหลังกันหน่อยละ” ให้ตายเถอะ! ทำไมเธอถึงรู้สึกเกลียดเขาจัง
“ไปตายเลยไป๊!!!!”
“ที่รักจ๋า...ตอบผิดจ๊ะ” กรี๊ดดดดด เสียงกรีดร้องถูกกลบด้วยริมฝีปากหยักที่ปกคลุมไปด้วยหนวดเครารกครึ้ม เขาไม่ได้แค่จูบแต่เขาบดขยี้จนเธอเจ็บริมฝีปากไปหมด
อื้ม!!! “มันเจ็บนะ!!!” เสียงเอาแต่ใจอย่างโมโหอย่างมากที่สุด เอ็ดเวิร์ดเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และโน้มหน้าลงไปใกล้เธออีกครั้ง อย่างไรแล้วคืนนี้เขาจะไม่ปล่อยเธอไปโดยที่เธอจะไม่บาดเจ็บเสียบ้าง
- Writer
