#9

1531 Words

“โรสแล้วเธอมั่นใจแค่ไหนว่าเขาจะไม่ตามเธอมา” ฮานน่าหมายถึงเอ็ดเวิร์ด “ไม่รู้สิ! บางทีการที่ฉันให้เขาไปหาลูส เขาอาจจะตัดใจจากฉันไปเลยก็ได้ ผู้หญิงที่มีประวัติความเป็นมาน่ากลัวอย่างฉันบางทีฉันก็ไม่คู่ควรกับเขาก็ได้” น้ำใสระบายความในใจออกมาอย่างหดหู่ การที่เธอให้ลูสช่วยถ่วงเวลาเอ็ดเวิร์ดนั้น มันไม่ใช่แค่เป็นการถ่วงเวลา ข้อมูลจากลูสที่มีเพียงลูสเท่านั้นที่รู้บางทีอาจจะทำให้เอ็ดเวิร์ดตัดใจจากเธอได้จริงๆ ก็ได้... การสนทนาของฮานน่ากับน้ำใสทำให้คนสองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าหันมามองตากัน อาร์เชอร์ต้องคอยปิดบังใบหน้าของตนไว้ตลอดเวลา เพราะเขาไม่อยากประมาทที่จะให้น้ำใสเห็นหน้าเขา ส่วนเจเนตไม่มีปัญหาอยู่แล้วแต่มันไม่ควรถ้าเจเนตจะไปปรากฎตัวให้น้ำใสเห็นหน้าบ่อยๆ ในหลายๆสถานที่ที่ น้ำใสไปหลังจากนี้ พวกเขาก็ได้แต่หวังว่าเจ้านายคงติดตามมาในเร็ววัน มอสโคว์มันเป็นถิ่นของเอ็ดเวิร์ดเลยก็ว่าได้แม้เขาจะไม่ได้อยู่ที่นี่แต่คนในวงการน้อยนักจะไม่รู้จักเขาคนนี้ ‘มาเฟีย’ คำคำนี้ดูเป็นคำทั่วๆไป แต่สำหรับเขาคนนี้ยังมีฉายาที่คนในวงการมาเฟียด้วยตั้งให้ ‘มาเฟียนักสังหาร’ เมื่อปีก่อนที่เขาเดินทางมาที่นี่ มีมาเฟียหลายคนหายไปจากวงการแบบหาสาเหตุหาร่างไม่เจอมากมาย ตอนนั้นพวกเขามากันสองพี่น้องข่าววงในที่พูดกันต่อๆนั้น บอกเพียงว่าเขามาช่วยพ่อแท้ๆของเขา แต่ไหงกลายเป็นว่าคนในวงการมาเฟียหายสาบสูญไปไม่น้อย ทำให้เกิดความกังขากันว่าตอนนั้นสองพี่น้องต่างสายเลือดมาทำอะไรกันแน่ อร้ายยยย เสียงร้องด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆเธอก็ถูกเข้าประกบจากด้านหลังและช้อนร่างบางเบาของเธอเข้าสู่อ้อมแขนแข็งแรงของเขา “เอ็ดเวิร์ด!” น้ำใสเอ่ยเรียกแสร้งความเง้างอนอย่างมีความสุขไว้ “เคยคิดไว้มั้ยว่าเราจะมีลูกกันสักกี่คนดี” เสียงกระซิบแหบพร่าพร้อมขบเม้มหยอกล้อหูเล็กๆนั้น สองแขนเล็กโอบรอบคอแกร่งไว้แน่น แก้มสาวแดงก่ำ แววตาไม่ปกปิดความสุขที่ล้นปรี่ออกมา “…ไม่เคยคิดถึงจำนวน แต่ไหนๆก็ถามออกมาแล้ว ก็ตอบเลยละกันในฐานะเป็นคนอุ้มท้องขอสามคนค่ะ” เอ็ดเวิร์ดยิ้มเผยฟันขาวบ่งบอกถึงความสุขมากเช่นกัน “จัดไปจ๊ะที่รัก” พรึ่บ! สองขายาวแข็งแรงก้าวย่างอย่างมั่นคงไปยังเตียงกว้าง ร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขนนอนทอดกายอยู่บนเตียงใหญ่ที่แสนอบอุ่น “น้ำใส ผมรักคุณ” “ฉันก็รักคุณค่ะ เอ็ดเวิร์ด” สิ้นเสียงคำชื่นอกชื่นใจของทั้งคนพูดและคนฟัง ริมฝีปากต่างก็เข้าหาประกบปิดผนึกเบียดเสียดกันและกันดั่งกับว่าพวกเขาจะกลืนกินกันและกันเสียอย่างงั้น จุ๊บ จ๊วบ จุ๊บ ตึ๋ง! พรึ่บ! / พรึ่บ! “เป็นอะไรเหรอเปล่าคะ” เอ็ดเวิร์ดที่ต้องสะดุ้งเพราะฝัน มันเป็นฝันดีที่เกิดจากความทรงจำของเขาเอง “เป็นอะไรไป..” เสียงเพื่อนข้างกายเอ่ยถามเมื่อน้ำใสที่ผวาตื่น “มันก็แค่ฝัน” คำตอบเหมือนบอกกับตัวเองเสียมากกว่า... ชึ่ง ชึ่ง ชึ่ง เสียงดนตรีอันเป็นเอกลักษณ์ของพื้นที่ สองสาวที่พึ่งมาเหยียบแผ่นดินรัสเซียกรุงมอสโคว์ในวันนี้พวกเธอก็ไม่ยอมเสียเวลา “ไม่เมาไม่กลับ ฉันจะเอาเบียร์ของที่นี่มาอาบให้มันซึมซับเข้าไปในร่างกายฉันทุกเส้นทาง...เบียร์จ๋าฮานน่ามาแล้วจ๊ะ” น้ำใสยิ้มขบขันกับท่าทางของเพื่อน วันนี้พวกเธอจะสนุกกันให้สุดเหวี่ยง เพราะหลังจากวันนี้ไปเธอคงไม่มีโอกาสได้รู้สึกแบบนี้อีกแล้ว จุ๊บ จุ๊บ น้ำใสหันไปมองต้นกำเนิดเสียง โอ้ยยยย!!! อิจฉา บาดใจ ไปทำกันแบบนี้ไกลๆฉันได้มั้ย น้ำใสเค่นเขี้ยวเคี้ยวฟันมองคู่รักที่นั่งถัดจากพวกเธอไปนิดเดียวที่กำลังนัวเนียกัน จนเธอเกิดพลังทำลายล้างเสียอย่างงั้นเหรอ “คิดถึงเขาเหรอ” อื้ม “มากด้วย แม้เมื่อวานจะจากกันไม่ดีนัก เขาร้ายกาจกับฉันมาก” หึหึหึ ฮานน่าหัวเราะในคอเสียงอ้อแอ้ “ตอนแรกฉันเห็นเธอ คิดว่าไปฟัดกับหมามาเสียอีก เขาเป็นคนใช่มั้ย...โอ้ย!” น้ำใสฟาดต้นแขนเพื่อน และเสียงหัวเราะของพวกเธอก็ดังขึ้นท่ามกลางเสียงดนตรี เสียงชนแก้วของมิตรภาพดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า “เจ้านายมาแล้ว” เจเนตร้องบอกคนข้างกาย เมื่อเห็นชายร่างสูงที่เธอเริ่มคุ้นเคยเดินเข้ามา “นิ่งๆหน่อย” อาร์เชอร์ร้องเตือน “เอาไงต่อ” เจเนตถามทันที “รอและจับตามองต่อไป...อ่อ! แยกสองคนนั้น...นายสั่งมาแล้ว” เจเนตที่ยังใหม่กับการทำงานร่วมกับอาร์เชอร์เบิกตากว้างทันที “ตอนไหน เจ้านายสั่งตอนไหน” “ลืมบอก! เรื่องภาษามือ” เจเนตเข้าใจโดยทันที “เธอกลับไปพักได้แล้ว...” อาร์เชอร์เอ่ยจบก็ลุกจากเก้าอี้และเดินไปยังบาร์ที่น้ำใสและฮานน่านั่งดื่มกันอยู่ “สวัสดีครับ” น้ำใสหลี่ตาเพ่งมองคนที่พึ่งเข้ามาทักทาย แต่ปริมาณแอล-กอฮอลในร่างกายทำให้เธอไร้ซึ่งประสิทธิภาพและความสามารถไป การจดจำใบหน้าคนที่เคยคุ้นเคยเป็นความสามารถพิเศษของเธอ แต่ในขณะนี้เธอเมามายเกินพิกัดทำให้สมองส่วนนั้นทำงานได้ไม่เต็มที่ แต่เขาคนนั้นไม่ได้สนใจเธอนักเขาสนใจฮานน่า และดูเหมือนเพื่อนสาวเธอจะถูกอกถูกใจชายผู้นี้ ไม่น้อย ทำไมนะ! ถึงรู้สึกคุ้นๆ แต่พอพยายามจะคิดและเหมือนจะใกล้ความจริง...แก้วก็ถูกยื่นส่งมาให้ “ชนแก้ว!” พรึ่บ! น้ำใสแม้ร่างกายจะแข็งแรงและเธอก็คอแข็งนะ แต่นี่เธอนั่งมากว่าสี่ถึงห้าชั่วโมงแล้ว ดื่มกันตลอดก็ขอสลบมันเลยตรงนี้แล้วกันเพราะอย่างไรฮานน่าก็ต้องพาเธอไปนอนก่อนที่จะไปไหนต่อแน่ๆ พรึ่บ! น้ำใสพลิกตัวบนเตียงกว้างทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับที่นอนนุ่ม ฮานน่าห่มผ้าให้เธอก่อนจะออกจากห้องไปและเป็นไปตามต้องการของเอ็ดเวิร์ดที่คืนนี้เขาจะได้ใกล้ชิดน้ำใสอีกครั้งหลังจากการเดินทางอันยาวนานสิบกว่าชั่วโมง ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นพวกจิตไม่ปกติที่ต้องทำทีเป็นคนบ้ากำลังหรือเก็บกดที่ลักขโมยเขากินละเนี่ย...มันน่านักนะ! การลอบเข้ามาในห้องนี้ก็แสนง่ายดายเมื่อ อาร์เชอร์จัดการเรื่องประตูให้ แต่ก็ไม่ง่ายนักที่จะตบตาสายลับเคจีบีอย่างฮานน่า โชคดีที่หล่อนมึนเมาไม่น้อย ซู่ซู่ซู่ เสียงน้ำในห้องน้ำไม่ได้สร้างความตกอกตกใจใดๆให้กับน้ำใสแม้แต่น้อยเพราะเธอก็คงคิดว่าเป็นฮานน่าที่กำลังอาบน้ำอยู่ คงคาดไม่ถึงว่าจะเป็นคนที่เธอพยายามหนีมา น้ำใสไม่รู้ว่าเธอหลับมานานแค่ไหนแต่ตอนนี้เธออยากอาบน้ำล้างตัวแล้วเหมือนกัน เสียงน้ำในห้องน้ำเงียบลงแล้ว ฮานน่าคงอาบเสร็จแล้ว ถึงตาเธอบ้างละ! ผลั๊วะ ! เอ็ดเวิร์ดเลิกคิ้วทันทีที่ก้าวพ้นขอบกำแพงประตูห้องน้ำก็พบกับร่างบางที่นั่งโงนเงนไปมา แต่ดวงตายังคงปิดอยู่ หึ ความขบขันจากภาพที่เห็นทำให้ริมฝีปากแดงภายใต้เคราหนวดรกครึ้มแย้มยิ้มออกมา ยายโก๊ะ! เธอยังคงไม่ทิ้งความสดใสน่ารักแบบนี้เลย พรึ่บ! “ฉันจะอาบน้ำ” เสียงดังแต่ไม่มั่นคงจู่ๆก็ดังขึ้น เอ็ดเวิร์ดที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวเกือบหลบให้เส้นทางกับร่างบางที่โงนเงนเดินตรงมาที่เขาและหายเข้าไปในห้องน้ำแทบไม่ทันเมื่อเธอโงนเงนเดินส่ายไปมา ซู่ซู่ซู่ และไม่กี่นาทีเสียงน้ำก็ไหลดังก้องเล็ดรอดออกมาจากห้องน้ำ ควับ! เอ็ดเวิร์ดเดินไปทรุดนั่งที่ปลายขอบเตียง ในมือมีขวดน้ำเปล่าที่ดื่มไปแล้วครึ่งหนึ่ง เขาก็แค่รอ ให้เธอได้สบายเนื้อสบายตัวเสียหน่อย ผลั๊วะ! ประตูห้องน้ำถูกเปิดกว้างอีกครั้ง ร่างบางที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบอก อีกผืนพันอยู่บนศีรษะเก็บเส้นผมที่เปียกชื้น เอ็ดเวิร์ดไม่ละไปจากร่างเนียนที่คุ้นมือคุ้นตาแม้จะขัดใจรอยที่ตัวเองเป็นคนฝากไว้มากมายบนตัวเธอบ้าง แต่บนใบหน้าเขากลับมีแต่รอยยิ้ม

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more