กู้รัก คืนใจ

ตอนที่ 8

ประตูห้องพักของแครลอไรลดฺล์ถูกเปิดออก โดยวันนี้มีแขกตามมาด้วย นั่นคือ วิกานดา

ไม่ทันที่ทั้งคู่จะพูดคุยกัน เจ้าของห้องก็ขอตัวไปคุยโทรศัพท์"

'อะไรนะ!' เสียงของแครลอไรลด์ดังลั่นจนคนที่เอาแต่เดินสำรวจห้องสะดุ้งและด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอรีบตามไปแอบฟังทันที

'งั้นฉันคงต้องกลับไปสะสาง'

เรื่องงานนั้นสำคัญ โดยเฉพาะกับลูกหนี้ที่พยายามเบี้ยวและหนีไปอยู่ต่างประเทศ ซึ่งแครลอไรลด์ก็จำต้องเข้าไปลุยเอง และคงต้องสั่งสอน

'แค่นี้ก่อนนะ' บอกออกมาแบบนั้นก่อนจะวางสาย เพราะสังเกตเห็นแขกที่มายืนแอบฟังเธอผ่านกระจกเงาที่สะท้อน

"อยากรู้ขนาดนั้ยเลยเหรอ"

"อุ้ย! น้องหมอแครล์" วิกานดาสะดุ้งโหยงที่เห็นแครลอไรลด์มาหยุดยืนอยู่ใกล้

"ทำไมต้องมาแอบฟัง คุณทำแบบนี้สองครั้งแล้วนะ"

"ก็ ก็มันเป็นนิสัย แก้ไม่หาย" บอกออกมาด้วยใบหน้าระรื่น นั่นทำให้แครลอไรลด์เดินหนีทันที

"เดี๋ยวสิน้องหมอแครล์ พี่ขอโทษ พี่ก็แค่เป็นห่วง เห็นน้องหมอแครล์เสียงดังโวยวายแบบนั้น พี่ก็เลย..."

"ก็เลยต้องเสียมารยาทมาแอบฟังน่ะเหรอ"

"ขอโทษ คราวหลังพี่จะพยายามไม่อยากรู้อยากเห็นเรื่องของน้องหมอแครล์"

ทั้งโมโหและหงุดหงิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่จ้องหน้าคนที่เอาแต่หน้ามุ่ยเขม็ง

"โกรธพี่รึไง พี่ก็ขอโทษแล้ว..."

"ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ คุณไปอาบน้ำเถอะ" บอกแค่นั้นก็เดินหันหลังให้ แต่จู่ๆ ก็หยุดเท้ากึกเพราะเสียงคนด้านหลัง

"พี่หิว"

"ไปอาบน้ำก่อนค่ะ แล้วค่อยออกมาทานข้าว ฉันสั่งอาหารไว้แล้ว"

'ผ้าขนหนู เสื้อผ้า แปรงสีฟัน ฉันเตรียมไว้ให้ในห้องน้ำแล้ว ส่วนชุดก็ถอดไว้ในตระกร้าได้เลยจะได้รีบส่งซัก ตอนเช้าคุณจะได้มีใส่ไปทำงาน'

วิกานดาทวนคำพูดของแครลอไรลด์ที่เอ่ยสั่งเธออยู่หน้ากระจกภายในห้องน้ำอย่างปลื้มปริ่ม

เธอคิดเข้าข้างตัวเองไปว่าคนที่ถูกตามตื๊อเริ่มจะใส่ใจเธอมาบ้างแล้ว

แถมยังยิ้มแก้มปริ หยิบชุดนอนและชุดชั้นในขึ้นมาสำรวจ

"หืม เซ็กซี่เหมือนกันนะเนี่ย" เธอเอ่ยออกมากับชุดชั้นในลายลูกไม้ของแครลอไรลด์ที่วางไว้ให้ และไม่วายพลิกดูป้ายยี่ห้อไปด้วย

"ของแพงซะด้วย ช่างมีรสนิยมจริงๆ น้องหมอแครล์ของฉัน"

"และเพื่อเป็นการตอบแทนความดีของน้อง คืนนี้พี่จะถวายตัวให้น้องหมอแครล์" เอ่ยออกมาอย่างมุ่งมั่นหน้ากระจก

วิกานดาในชุดนอนเสื้อเชิ้ตสีขาวยาวคลุมเข่า เดินตรงมาทางแครลอไรลด์ที่ยืนเตรียมอาหารอยู่ในครัว แถมยังจงใจมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าเจ้าของห้องด้วย

"หลบไปค่ะ"

"ให้พี่ช่วยมั้ยล่ะ" น้ำเสียงหวานหยดย้อยนั่นทำให้แครลอไรลด์ต้องเหลือบมอง

และก็ต้องชะงักไปเพราะท่าทางของคนตรงหน้า หล่อนจงใจเท้าข้อศอกไปกับเคาท์เตอร์ในครัว แถมยังแอ่นก้นให้เธออีก

"ทำอะไรอะ"

"พี่เซ็กซี่มั้ย" ถามพร้อมกับกัดปากตัวเองโชว์อีก

แน่นอนว่าวิกานดาต้องการจะอ่อย

"รกหูรกตา" พูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะเดินปลีกตัวออกมา

"อะไรเนี่ย พี่อุส่าตั้งใจใช้ท่าไม้ตายเลยนะ"

ยิ้ม... คนที่เดินนำมาก่อนได้แต่แอบยิ้มขำให้กับท่าทางและคำพูดของวิกานดา

ก็หล่อนดูจะมั่นใจตัวเองแถมคงจะไม่รู้ตัวว่าท่าทางแบบนั้นมันตลกมากกว่าเซ็กซี่

และมหกรรมการอ่อยก็มาเป็นระลอก

"พี่จะกลืนกินน้องหมอแครล์ทั้งตัว เริ่มจากตรงนี้" วิกานดาแริ่มจิ้มอาหารจากกลางโต๊ะใส่จานตัวเอง

"ตรงนี้..." เธอจิ้มต่อ

"และก็... ตรงนี้" ไม่พูดเปล่า วิกานดาตักอาหารเข้าปาก

"กินดีๆ ได้มั้ย จะเล่นทำไม"

"อื้อ ได้สิ ถ้าคืนนี้ เราสองคน..."

"หยุดค่ะ ถ้าคุณอยากจะได้ฉัน วิธีการพูดสองแง่สองง่ามแบบนั้นมันไม่มีประโยชน์"

"น้องหมอแครล์พูดแบบนี้ก็แสดงว่าพี่ก็มีหวังแล้วใช่มั้ย" วิกานดาพูดออกมาด้วยหน้าตาตื่น

"ฉันเคยบอกคุณ ว่าฉันชอบมีความสัมพันธ์กับผู้ชาย"

"อืม พี่รู้แล้วน่ะ จะย้ำทำไม"

"ต้องย้ำเพราะคุณจะได้รู้ไว้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้"

"และฉันชอบคุณในโหมดวิชาการมากกว่า"

วิกานดาได้ยินแบบนั้นก็ทิ้งช้อนลงในจานอย่างหมดอารมณ์

"จืดชืด นี่พี่ชื่อวิกานดานะ ไม่ใช่วิชาการ" แถมยังบ่นออกมากับตัวเอง

"อิ่มแล้วใช่มั้ย"

"ใช่ พี่กินไม่ลงแล้วล่ะ"

แครลอไรลด์จึงถือโอกาสเดินมาใกล้และดึงแขนหล่อนขึ้นให้เเดินตามกันไป

"อะไรเนี่ยน้องหมอแครล์ จะไล่พี่กลับบ้านรึไง พี่ไม่กลับง่ายๆ หรอกนะ" วิกานดาเอาแต่พูดไม่หยุดปากอย่างไม่ลืมหูลืมตา

"เงียบและก็นั่งลงค่ะ"

หยุดกึกทันที ด้วยสติ พร้อมมองรอบตัว ก็แครลอไรลด์พาเธอมาหยุดยืนในห้องรับแขก และก็ยอมทรุดตัวลงนั่งตามที่บอก เพราะเห็นว่าเจ้าของห้องก็นั่งลงแล้ว

"โอ้ย!" ซึ่งเพียงเธอนั่งลงเพียงไม่ถึงเสี้ยวนาที ก็ถูกแครลอไรลด์ดึงขาให้ยกขาขึ้นมาพาดกับหน้าตักตัวเอง

"พี่เจ็บนะน้องหมอแครล์"

"ไม่ได้บอกหมอเหรอคะว่ามีแผลที่หัวเข่าด้วย"

"ก็เจ็บที่มือมากจนลืม" บอกออกมาพร้อมแอบสำรวจแครลอไรลด์ที่กำลังเลิกชายเสื้อเธอขึ้นเพื่อให้เห็นแผลที่หัวเข่า

"มันบวมด้วยนะ" ไม่พูดเปล่ายังหยิบอุปกรณ์ล้างแผลออกมา

"แหม อ่อนโยนก็เป็นนะเนี่ย โอ้ย..." ไม่ทันขาดคำก็ร้องออกมาเพราะถูกสำลีกดที่แผล

"ทนหน่อยสิคะ อย่าร้อง" แครลอไรลด์ได้ทีเอ่ยต่อว่าออกมาอย่างไม่จริงจังนัก

"ก็ทำเบาๆ สิจ๊ะ"

"ก็หยุดสำออยสิคะ" ต่อว่าออกมาโดยไม่มองหน้า

"ใจร้าย โอ้ยย" และเหมือนถูกแกล้ง

"น้องหมอแครล์พี่เจ็บนะ"

"ก็ถ้าป้ารักตัวเอง ไม่มัวเอาแต่เล่น คงไม่ต้องถึงมือฉันหรอกค่ะ ไปถึงโรงพยาบาลแล้วทั้งที ลืมได้ไงว่าที่เข่าก็มีแผล"

วิกานดานั่งเงียบกริบ แต่สักพักก็เผลอยิ้มออกมากับความเอาใจใส่ของคนปากแข็ง

"ที่ฉันต้องทำแบบนี้ เพราะป้าเป็นเพื่อคุณชมค่ะ อย่าคิดลึก"

รอยยิ้มคนฟังสลดลงทันที