ตอนที่ 7
1000 Words
วิกานดาถูกดันให้เข้ามานั่งภายในรถของแครลอไรลด์
"น้องหมอแครล์ไม่เบามือเลยนะ พี่เจ็บนะเนี่ย" ทันทีที่แครลอไรลด์ขึ้นมานั่งประจำที่คนขับ วิกานดาก็เริ่มส่งเสียงต่อว่าอีก
"ก็คุณมันพูดมากและก็ดื้อมากด้วย ฉันก็ต้องรุนแรงแบบนี้"
"ยอมใหแค่น้องหมอแครล์นะ" วิกานดาบอกออกมาเสียงอ่อน แต่ก็ยังไม่หยุด
"ล แล้ว แต่พี่ไม่ผิด"
"ค่ะ คุณไม่ผิด ฉันผิดเอง พอใจมั้ยคะคุณป้างี่เง่า"
"น้องหมอแครล์! เมื่อกี้ก็เรียกพี่ว่าป้าทีนึงแล้วนะ"
"ฉันจะเรียกอีกทุกครั้งที่เจอเลยค่ะ ถ้าคุณป้ายังทำตัวงี่เง่า"
"แล้วจะเอายังไง" รอบนี้วิกานดาถามออกมาพร้อมยื่นมือข้างที่เจ็บมาให้แครลอไรลด์ดู
"ค่ะ ฉันรู้ ฉันก็กำลังจะพาคุณไปเย็บแผล"
วิกานดาเดินออกจากห้องตรวจด้วยท่าทางที่เป็นปกติ แต่เมื่อหันไปเจอแครลอไรลด์ที่นั่งรออยู่จึงรีบปรับสีหน้าเป็นน่าสงสาร
"ยังเจ็บอยู่เหรอคะ"
"เย็บตั้งหกเข็ม และก็ต้องมาล้างแผลด้วย คงจะทำอะไรไม่ค่อยถนัด" พูดพร้อมแสร้งทำเป็นยกมือให้คนตรงหน้าดู
"ก็ล้างแผลที่โรงเรียนก็ได้นะคะ"
"หืม?"
"ก็มีห้องพยาบาลนี่คะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลามาที่นี่"
"ถ้าแบบนั้นพี่ก็ไม่เจอน้องหมอแครล์น่ะสิ"
"ก็พี่อยากให้น้องหมอแครล์มารับมาส่งพี่ทุกครั้งที่ทำแผล"
"มันเกินไปแล้วค่ะ"
"ไหนว่าจะรับผิดชอบ"
"เอาจริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้มีส่วนผิด พนักงานก็ไม่ผิด คุณป้าซุ่มซ่ามเองต่างหาก แล้วจะเรียกร้องเอาอะไร"
"รู้แล้ว แต่ไหนๆ ก็มีน้ำใจแล้วก็ควรจะทำต่อให้สุดสิ จะครึ่งๆกลางๆ ทำไม"
"เห้อ... ฉันคงจะอธิบายป้าไม่มากพอ"
"มากแล้ว และพี่ก็เข้าใจดี แต่พี่อยากให้น้องหมอแครล์ดูแลพี่จนกว่าแผลจะหาย"
"ป้านี่ตื๊อไม่เข้าเรื่อง"
"ก็พี่อยากอยู่ใกล้มือหมอ"
"แต่ฉันเป็นหมอศัลยกรรมความงาม ไม่ใช่หมอรักษาคน"
รอบนี้วิกานดาไม่ตอบโต้ เธอเอาแต่ทำหน้าหงอแสร้งทำหน้าละห้อย
'คุณวิกานดา แซ่หยวน รับยาช่องสี่ค่ะ' เสียงประกาศทำให้แครลอไรลด์ต้องหันมามองหน้าเจ้าตัว
"ลุกไม่ไหว เจ็บ" วิกานดาตอบอย่างกระเง้ากระงอด นั่นจึงทำให้แครลอไรลด์ต้องลุกขึ้นแทน และจัดการทุกอย่างให้อย่างหน่ายๆ
ทั้งคู่เดินออกจากโรงพยาบาลด้วยกัน ซึ่งวิกานดาก็ดูจะงอแงเกินกว่าอายุจนแครลอไรลด์หงุดหงิดและเริ่มจะหมดความอดทน
"บอกมาสิคะ ว่าบ้านคุณอยู่ไหน"
เงียบ
"ป้า! ถ้าไม่พูด ก็ลงจากรถไป"
"พี่อยากไปนอนดูอาการที่บ้านน้องหมอแครล์"
"ไม่ได้! บ้านฉันไม่ใช่โรงพยาบาลสนามนะ"
"ถ้าเกิดกลางคืนพี่เป็นไข้เพราะแผลที่มือล่ะ แบบนั้นจะทำยังไง จะให้ขับรถไปโรงพยาบาลด้วยสภาพแบบนี้น่ะเหรอ"
"ฉันรู้ว่าป้าเก่ง เรื่องขับรถป้าทำเองได้ และถ้าไม่มีใคร ก็โทรหาท่านผอ. สิ"
"เอ๊ะ.. ทำไมต้องท่านผอ."
"ก็เห็นจี๋จ๋ากันอยู่ไม่ใช่รึไง"
"แค่ในเวลางานเท่านั้นแหละ" วิกานดาเอ่ยออกมาอย่างไม่ยี่หระ
"ก็แล้วถ้าจะง่ายทั้งทีทำไมไม่เลือกคนที่ใช้งานได้"
"น้องหมอแครล์! ด่าพี่อีกแล้วนะ"
"ก็ป้าทำให้ฉันโมโห ทำไมทำตัวน่ารำคาญแบบนี้ ถ้าอยากได้นัก ก็ไปซื้อเอาสิ จะมาตามตื๊อฉันทำไม"
"ไล่ให้ไปซื้อเลยเหรอ!"
"แบบนี้คงจะเหมาะกับป้าที่สุดแล้วแหละ"
"ใจร้าย!" บอกก่อนจะรีบเปิดประตูลงจากรถไป
"เห้ย! เดี๋ยวสิ จะไปไหน"
ก็อยู่ๆ วิกานดาดันลงจากรถในเวลานี้ แครลอไรลด์เองก็จำต้องเดินตามไปด้วย
"คุณกลับไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"ไม่!" วิกานดาเดินจ้ำๆ หนีไม่หยุด
"ป้า! บอกให้กลับไปไง"
"เมื่อกี้ยังไล่อยู่เลย จะมาง้อทำไม"
"ตรงนี้มันเปลี่ยว รถประจำทางหรือแท็กซี่ก็ไม่มี มาเดินดุ่มๆ แบบนี้เดี๋ยวก็โดนฉุดหรอก"
"ก็ดี! จะได้ไม่ต้องไปซื้อเอาเหมือนที่น้องหมอแครล์บอกไง"
"อย่าประชดได้มั้ย"
วิกานดาหยุดกึกทันที พร้อมกับหันไปหาคนที่เดินตามมา
"ก็เอาแต่ด่า เอาแต่ไล่ ทำยังไงก็ไม่สนใจสักที ทำแบบนี้แล้วจะให้พี่ทนอยู่เฉยรึไงเล่า" บอกออกมาอย่างน้อยใจ
"แถมยังเอาแต่เรียกป้าอีก พี่แก่ขนาดนั้นเลยรึไง ขนาดยัยชม น้องหมอแครล์ยังเรียกแบบสุภาพ ทีกับพี่เรียกซะห่างเหิน พี่ไม่อยู่ในสายตาน้องหมอแครล์เลยรึไง"
"กลับไปขึ้นรถค่ะ แล้วค่อยคุยกัน"
"ไม่!"
"อย่าดื้อสิคะ มันเริ่มจะมืดแล้วนะ เราจะไม่ปลอดภัยกันทั้งคู่" เสียงแครลอไรลด์เริ่มอ่อนลง
วิกานดาจึงเริ่มหันมองรอบข้าง และก็เป็นอย่างที่คนตรงหน้าบอกจริงๆ ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม ทางซ้ายและขวามีแต่พงหญ้า นี่เธอกล้าเดินมาแบบไร้สติขนาดนี้เลยเหรอ
"กลับเถอะค่ะ" แครลอไรลด์พูดออกมาก่อนจะเดินหันหลังให้
"ด เดี๋ยวสิ รอพี่ด้วย" ก็คนตัวสูงเล่นเดินหนีเธอแบบนั้น ก็ต้องรีบไล่ให้ทัน
"เอาเป็นว่าฉันจะให้คุณนอนด้วย"
สิ้นเสียงของแครลอไรลด์ วิกานดาก็กรี้ดออกมาทันทีด้วยความดีใจ
- Writer
