ภวัตขับรถจากไร่ภูตะวันไปบ้านพิมพ์ณดาไม่ยากเกินความสามารถแม้เขาจะไม่เคยไปบ้านหล่อนเลยสักครั้งก็ตาม หาง่ายเพราะบ้านหล่อนอยู่ใกล้มหาลัย มาถึงหน้าร้านพนักงานก็เข้ามาเชิญไปยังโต๊ะเขาปฏิเสธแทบไม่ทัน “มาหาพี่ณดาหรอกเหรอนึกว่าเป็นลูกค้าแฮะๆ เดินเข้าไปในร้านหยุดสักนิดมองเข้าไปข้างในสักหน่อย ใครหัวฟูสุดก็ชัวร์ป้าบได้เลยว่าเป็นคนที่คุณต้องการพบค่ะ”
“นินทาเจ้ใหญ่ระวังโดนดีนะแก”
“ขอบคุณครับ”
ไม่ได้อยู่ฟังพนักงานสนทนาเดินเข้ามาแล้วทำตามที่เจ้าหล่อนแนะนำ บรรยากาศในร้านค่อนข้างวุ่นวายคืนวันเสาร์คนเต็มเกือบทุกโต๊ะ จากมุมนี้เขามองหาพิมพ์ณดาแล้วก็เจอ หล่อนกำลังยืนคุยกับลูกค้าวัยกลางคนกลุ่มใหญ่สีหน้ายิ้มเเย้มกำลังต่อรองอะไรบางอย่าง
ภวัตเพลินตาเผลอตัวยืนมองตั้งนานกระทั่งวินาทีต่อมาหล่อนหันมาเห็นแล้วก็ชี้นิ้วมาทางนี้ให้ลูกค้าโต๊ะนั้นหันมามองพร้อมเพรียง
ภวัตสะดุ้งขนอ่อนลุกเกรียวตั้งท่าหันหลังจะเดินหนีแต่
