“น้ำกระเจี๊ยบ ต้นหลังบ้านนี่เองย่าให้คนใช้เก็บมาทำดื่มกัน แล้วนี่ทำไมไม่ชวนเมียภูมาด้วยล่ะจ๊ะ” ถามถึงพิมพ์ณดาเพราะปกติหลานชายจะพามาด้วยหากตรงกับเสาร์อาทิตย์
“ณดากลับบ้านไปเยี่ยมแม่กับช่วยงานร้านน่ะครับ หนูนาลงกรุงเทพส่วนนทก็ติดสอบไม่ค่อยมีเวลาอ่านหนังสือ”
ตอบฉะฉานไม่ได้เก้อเขินหรือขัดเคืองกับคำที่ท่านใช้เรียกพิมพ์ณดา มันคือความจริงนี่นา พิมพ์ณดาเป็นเมียของเขาหลายปีแล้ว
ท่านหรี่สายตาใต้เเว่นมองหลานชายพินิจพิจารณา
“คิดเรื่องแต่งงานหรือยังหรือตั้งใจจะอยู่กันแบบนี้ไปตลอด”
“ทำไมต้องคิดล่ะครับ”
“ณดาเป็นผู้หญิงยังไงก็ต้องมีคิดเรื่องพวกนี้บ้าง อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปีภูไม่ได้รักน้องหรอกเหรอ” คุณนายยุพาคาดคั้นอยากรู้สถานการณ์ภายในบ้านนั้น
“ไม่รู้สิครับ คงรักมั้ง”
ภวัตตอบเหมือนไม่ใส่ใจหยิบรีโมทมาเปิดดูรายการทีวี
“เด็กสมัยนี้ในหัวบรรจุขี้เลื่อยไว้หรือไงนะถามอะไรก็ตอบไม่ได้ความ”
“อย่าทำหน้า
