11
768 Words
ภวัตกลับมาถึงบ้านตอนสี่ทุ่มอากาศวิปริตเดี๋ยวแดดร้อนเดี๋ยวฝนตกทำให้เขาเหนื่อยแทบบ้า มาถึงก็เห็นพิมพ์นารากอดหมอนหลับปุ๋ยบนโซฟากลางบ้านท่าทางมานั่งรอนานแล้ว
เขาไม่อยากปลุกจึงไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้ก่อนเดินขึ้นบนบ้าน มือใหญ่กำลังจะหมุนลูกบิดห้องนอนตัวเองก็ต้องเปลี่ยนใจย้อนกลับไปยังห้องของพิมพ์ณดา คืนนี้คงนอนไม่หลับแน่ๆ หากไม่ได้ขอโทษเรื่องเมื่อตอนกลางวัน มาลองคิดๆ ดูแล้วเขาก็ผิดที่เอาแต่ใจแบบนั้น
ภายในห้องนอนมืดมากเขาไม่เปิดไฟเข้ามานั่งลงขอบเตียงโน้มกายลงไปปลุกหญิงสาว
“ณดา… ตื่นขึ้นมาคุยกันก่อนแล้วค่อยนอนต่อ”
เหนื่อยจนแทบไม่มีแรงปลุกหล่อนด้วยซ้ำแต่เพราะไม่อยากให้เรื่องค้างคาก็เลยต้องข่มใจปลุก
หล่อนลืมตาขึ้นมึนงงกับภาพเบื้องหน้ากะพริบตาปริบ
“คุณภู ทำไมเข้ามาได้”
“หนูนานอนหลับอยู่ข้างล่างฉันก็เลยย่องเบาเข้ามาได้” วางข้อศอกลงข้างหล่อนใช้มือลูบศีรษะปลอบประโลมให้ไม่ตกใจ
“อยากขอโทษเรื่องตอนกลางวันที่ฉันเอาแต่ใจเอาแต่ได้แล้วก็ขึ้นเสียงไม่ให้เธอไปบ้านไอ้ชาวสวนนั่น”
“ไม่เป็นไรค่ะ ณดาไม่มีสิทธิ์พูดหรือโต้แย้งอะไรทั้งนั้น”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ”
“คุณภูเองก็คิดแบบนั้นไม่ใช่เหรอคะ”
ก็ใช่… แต่ก็แค่บางครั้งที่เผลอตัวเท่านั้นไม่ได้คิดแบบนั้นตลอดเวลา
“ฉันขอโทษ” ภวัตยอมรับ
“ต่อไปฉันจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ทำอย่างนั้นกับเธออีก”
พิมพ์ณดาเพียงรับฟังไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ
“ไม่ตอบถือว่าไม่โกรธนะ”
รวบรัดตัดตอนไปเอง โน้มริมฝีปากมาจุ๊บเปลือกตาสวย “พักผ่อนเถอะ คืนนี้ฉันจะลงโทษตัวเองด้วยการไม่ทำอะไรเธอ”
เป็นการลงโทษที่น่ารัก
พิมพ์ณดาเผยรอยยิ้มออกมาให้เห็น
ภวัตถอนหายใจโล่งอกดีใจที่หญิงสาวไม่โกรธมากเท่าไหร่นักนั่งมองหลายนาทีกระทั่งลมหายใจหล่อนเข้าออกสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าหลับไปเรียบร้อยถึงเดินกลับห้องนอนตัวเอง ได้อยู่ลำพังครั้งไหนก็อดถามใจตัวเองไม่ได้ว่าเขารู้สึกยังไงกับพิมพ์ณดากันแน่
สรุปว่ารักหรือไม่รัก
“รักครับ ผมรักคุณณดาจริงๆ นะครับพ่อ”
“หนูณดาน่ารักก็จริงแต่หนูมิ้นน่ารักกว่าเป็นร้อยเท่านะตานุ”
นายเอกสิทธิ์เข้ามาโน้มน้าวใจลูกชายไม่ให้ไปหาพิมพ์ณดาหลังเมื่อวานถูกเบี้ยวนัดอ้างไม่สบาย พิมพ์ณดาถือว่าเป็นผู้หญิงดีคนหนึ่งแต่ท่านได้หาคู่ครองไว้ให้ลูกชายแล้วฉะนั้นจึงต้องหาทางห้ามไม่ให้ลูกชายไปเจอฝ่ายหญิงอีก
“หนูมิ้นของพ่อไม่มีปัญญาหาแฟนเองหรือไงถึงต้องให้ผู้ใหญ่มายุ่งวุ่นวาย” ภานุพงศ์ดื้อเพ่งจะปิดประตูรถยนต์บิดาก็จับไว้ไม่ยอมปล่อย
“อะไรอีกครับพ่อ”
“พ่อขอร้องล่ะอย่าไปไร่ภูตะวันเลย พ่อไปทาบทามขอลูกสาวบ้านคุณก้องภพไว้แล้ว หนูมิ้นเป็นคนดีน่ารักเหมาะกับนุมากกว่าหนูณดาอีกนะลองไปพบหน่อยเถอะ”
“ไม่ครับ ผมจะไม่ไปพบผู้หญิงที่ไม่เคยรู้จักหน้าตามาก่อน”
“ทำไมดื้อแบบนี้วะ”
“ผมขอตัวก่อนะครับ”
ภานุพงศ์ขับรถจิ๊ปผ่านถนนดินแดงเปียกแฉะมาถึงหน้าไร่ภูตะวันแต่ต้องพบกับความผิดหวังเมื่อพนักงานรักษาความปลอดภัยไม่อนุญาตให้เข้าเนื่องจากทางเข้าไร่ชำรุด เขาอยากพบพิมพ์ณดาอยากถามว่าอาการป่วยดีขึ้นหรือยังเพราะน้ำเสียงของหล่อนเมื่อวานไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ซื้อยามาตั้งหลายชนิดตั้งใจจะเอาไปให้แต่ก็ต้องแห้ว
ทางด้านพิมพ์ณดานั้นกำลังทำงานในออฟฟิศได้รับสายความห่วงใยจากภานุพงศ์ “ขอบคุณคุณนุมากนะคะณดาดีขึ้นมากแล้วเมื่อวานแค่ปวดหัวนิดหน่อย”
‘ได้ยินจากปากคุณผมค่อยโล่งใจ พรุ่งนี้วันหยุดผมอยากชวน...’
“ปฏิเสธรอเลยได้ไหมคะ คือเสาร์อาทิตย์นี้ณดาว่าจะกลับไปเยี่ยมแม่น่ะค่ะลางานเพิ่มถึงวันอังคาร”
‘ว้า ผมคงไม่ได้เจอคุณณดาอีกหลายวัน’
- Writer
