10
1109 Words
ปรีชารู้เห็นตลอดการสนทนาเข้ามาหาเจ้านาย “นายปฏิเสธกำนันต่อหน้าทุกคนแบบนี้ผมเกรงว่าฝ่ายนั้นจะไม่พอใจนะครับ”
“ต่อหน้าหรือลับหลังคำตอบของฉันก็คือ ‘ไม่’ แล้วจะเสียเวลาเลือกสถานที่ทำไม อีกอย่าง... ตั้งโรงงานแค่ไม่กี่ปีนายคิดว่ามีธุรกิจอะไรบ้างที่คืนทุนเร็วขนาดนั้น แปลงนั้นอยู่ไม่ไกลจากชายแดนประเทศเพื่อนบ้านซะด้วยสิ น่าคิดไหมล่ะ”
“ลักลอบตัดไม้ป่า ผลิตยาเสพติด ค้ามนุษย์ ข่าวพวกนี้มีให้อ่านทุกวันในหน้าหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น”
“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่านายทุนคนนั้นเป็นใครแต่ฉันไม่มีทางปล่อยให้คนนอกเข้ามาทำลายไร่ภูตะวันที่ฉันรัก”
“ผมก็จะช่วยนายปกป้องภูตะวันอีกแรงนะครับ”
“ดีมาก” ภวัตลุกจากโซฟาตบไหล่ทีหนึ่งเดินออกจากห้องรับรองแต่ลูกน้องก็ไม่วายเดินตามมาถาม
“นายจะกลับไปหาคุณณดาเหรอครับ”
“ใช่เรื่องของแกไหม”
“ไม่ใช่ครับ แต่ผมจำได้ว่าคิวงานช่วงเย็นของนายต้องไปโรงหมักดูน้ำหมักชีวภาพสูตรใหม่”
ภวัตนิ่งไปครู่เดียวก็ทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
ปรีชาก้มหน้ากลั้นเสียงหัวเราะเช่นเคยและผายมือเชิญ “เชิญครับ ผมสั่งคนเตรียมรถไว้ให้นายแล้ว”
ฝนเพิ่งหยุดตกหลังผ่านไปเกือบสองชั่วโมงพิมพ์ณดายังไม่เข้านอนรอน้องสาวกับภวัตจึงต่อสายหาน้องชาย “นท ที่บ้านฝนตกไหมแม่เป็นยังไงบ้างตอนนี้เข้านอนหรือยัง”
‘ฝนไม่ตกครับ แม่อยู่ตรงนี้พอดีพี่ณดาคุยกับแม่นะ’
“จ้ะ” พิมพ์ณดาขานรับ
‘แม่ครับ พี่ณดาโทรมาบอกอยากคุยกับแม่’
‘แม่กำลังคิดถึงพอดี’
“ณดาเองก็คิดถึงแม่มากนะคะ แม่สบายดีไหมคะ”
‘สบายดีจ้ะ อ้อนแบบนี้มีเรื่องอะไรอยากเล่าให้แม่ฟังหรือเปล่า’
“ไม่มีอะไรค่ะณดาแค่คิดถึงแม่เฉยๆ ก็เลยโทรมาหา นารามาหาณดาที่ไร่แต่ตอนนี้ออกไปซื้อของเตรียมลงไปกรุงเทพ น้องได้บอกแม่แล้วใช่ไหมคะว่าลาออกจากงานแล้วและกำลังจะไปเมืองกรุง”
‘บอกก็เท่านั้นแหละ หนูนาเคยสนใจคนอื่นนอกจากตัวเองซะที่ไหน’ นางพิมพ์มาดาเหนื่อยกับความเอาแต่ใจของลูกสาวคนกลางทำตัวไม่รู้จักโตคอยแบมือขอเงินพี่สาวกับน้องชายไปวันๆ พิมพ์ณดาต้องทำงานตัวเป็นเกลียวส่งให้ใช้ตลอดไม่รู้ว่าแต่ละเดือนมีเงินเหลือพอซื้อเครื่องสำอางกับเสื้อผ้าสวยๆ ไว้ให้ตัวเองใส่หรือเปล่า
“ไว้ณดาจะบอกน้องให้โทรหาแม่บ่อยๆ นะคะ แม่อยู่บ้านพักผ่อนเยอะๆ จะได้หายเร็วๆ”
‘แม่นอนวันละหลายชั่วโมงยิ่งกว่าเด็กเล็กอีกลูก ตานทก็ไม่ยอมให้แม่หยิบจับอะไร ไปเรียนก็ยังไม่วายส่งข้อความย้ำให้แม่กินยาแล้วนอนพักผ่อน’
“นทรักแม่มากเเม่ทำตามน้องบอกดีแล้วนะคะ”
‘แม่ก็รักลูกๆ ทุกคนจ้ะ’
“คิดถึงแม่จัง วันศุกร์นี้หลังเลิกงานณดานั่งรถกลับบ้านดีกว่าจะได้ไปช่วยงานที่ร้านด้วย ตานทดูคนเดียวคงเหนื่อยน่าดูเห็นว่าช่วงนี้มีสอบด้วย”
‘ดีเลย แม่จะให้คนทำอาหารอร่อยๆ ไว้รอหนูนะลูก’
“ค่ะ แม่พักผ่อนเถอะนะคะ ณดาขอคุยกับตานทหน่อยค่ะ”
‘จ้ะลูก’
รอเพียงครู่เดียวพิสุทธิ์ก็รับสาย
‘ครับพี่ณดา’
“นท เป็นยังไงบ้างข้อสอบยากไหมได้อ่านหนังสือหรือเปล่า”
‘ยากครับทำได้บ้างไม่ได้บ้าง ตารางสอบที่เหลือมีวิชาเอกเรียงกันตั้งหลายวัน ส่งแม่เข้านอนเสร็จผมก็ออกไปดูร้านหลังปิดร้านถึงมีเวลาอ่านหนังสือครับ’ เขาเองก็ยุ่งกับร้านตลอดไม่ค่อยได้อ่านหนังสือ
“เหนื่อยหน่อยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่กลับบ้านจะช่วยดูร้านดูแม่ให้เองนทจะได้เอาเวลาทั้งหมดไปอ่านหนังสือเตรียมสอบ”
‘ดีจัง ไม่ได้เจอพี่ณดาตั้งเกือบสองเดือนแล้ว’
“พรุ่งนี้ก็ได้เจอกันแล้ว นท… มีเงินเหลือพอใช้หรือเปล่า”
‘ไม่ต้องห่วงครับผมไม่ใช้เงินเก่งแบบพี่นาราพอมีเก็บในธนาคารบ้างหมดค่อยกดมาใช้ พี่ณดาเก็บเงินไว้ซื้อของสวยๆ ที่ตัวเองชอบเถอะครับ’ เขารู้ว่าพี่สาวไม่ค่อยได้ซื้ออะไรให้ตัวเองสักเท่าไหร่ หามาได้ก็แบ่งไว้จ่ายค่ายาค่าหมอให้แม่แล้วยังมีน้องสองคนต้องดูแลอีก เขาเองรบกวนพี่สาวไม่บ่อยนักหลักๆ ก็จะเป็นรบกวนเงินมาหมุนในร้าน
“มีใช้จริงๆ ไม่ได้โกหกให้พี่สบายใจนะ”
‘ไว้ผมจะเอาสมุดบัญชีมาอวด มีพอใช้จนเรียนจบแน่นอนครับ’
“โอเคจ้ะ พี่ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย นทไปดูแลแม่เถอะพี่เองอยู่รอนารากลับบ้านก็จะพักผ่อนแล้ว” บอกลาน้องชายก่อนกดวางสาย
พิมพ์นารากลับมาถึงบ้านสองทุ่มตรงก็ก่นด่าฝนบ่นปวดเมื่อยต้นขาหลังเดินช็อปปิ้งหลายชั่วโมง อาบน้ำเสร็จก็ค้นเสื้อผ้าใหม่มาอวดแต่ละตัวสวยๆ แพงๆ ทั้งนั้น
“หนูนาซื้อมาฝากพี่ณดาด้วยนะคะตั้งหนึ่งตัว ร้อยเก้าเก้า”
“ขอบใจจ้ะ!” ประชดน้องสาวผู้ใจดี ซื้อให้พี่ร้อยเก้าเก้าแต่ของตัวเองมียี่ห้อทั้งนั้น
“พรุ่งนี้ฝากเอาไปให้แม่บ้านซักให้หนูนาด้วยนะคะ หนูนาไม่อยากเสวนากับพวกนั้นชอบเดินหนีทุกครั้งที่เห็นหนูนาไม่รู้ว่าจะเดินหนีทำไม” ทำปากยื่นเอาแต่ใจ
พิมพ์ณดายิ้มแห้งอยากจะบอกน้องสาวเหลือเกินว่าทำไมคนพวกนั้นถึงพร้อมใจกันเดินหนี
“จ้ะ เดี๋ยวพี่จะบอกให้”
“พี่สาวหนูนาน่ารักที่สุดเลยขอบคุณนะคะ แล้วนี่พี่ภูยังไม่กลับจากไร่อีกเหรอคะตอนมาไม่เห็นมีรถคันโปรด”
“ก็คงต้องเข้าใจตามที่เห็นนั่นแหละ พี่ไปนอนก่อนนะ”
“ตามสบายค่ะหนูนาจะรอพี่ภู”
ยัยน้องสาวคนนี้จริงๆ เลย
พิมพ์ณดาส่ายหน้าไปมาเอือมระอาขี้เกียจพูดด้วยจึงไปนอนบนเตียงเพราะอ่อนเพลียเป็นทุนเดิมคืนนี้จึงนอนหลับง่ายดาย
- Writer
