ตรีรู้สึกเจ็บปวดกับเสียงสะอื้นไห้และน้ำตาที่เอ่อล้นออกมานอกดวงตาสวยของคนตัวเล็กที่นอนคร่อมทับ อยากจะปล่อยไป แต่เขาปล่อยไปไม่ได้ในตอนนี้ เพราะเขาต้องการเหลือเกิน อยากปลดปล่อยทุกหยาดหยดในกายของเจ้าหล่อน อยากกระแทกจ้วงไหวเอวสอดเร่าคลึงลึกๆ บิดเร่าแอ่นเด้งกระแทก อยากเห็นยามร่างเล็กของปอแก้วไหวเด้งกระเด็นกระดอน
มือใหญ่หยาบกร้านลูบไล้กับแผ่นหลังเนียนที่ตัวเองเปลื้องผ้าเธอออกทิ้งหมดแล้ว มือใหญ่ลูบไล้ไปพร้อมกับปากหนากัดเม้มดูดตีตราฝากรอยราคีไว้ทั่วแผ่นหลังเนียนที่ไหวสะอื้นไห้ในตอนนี้ เขาอยากกอดปลอบ อยากหยุดทุกอย่าง แล้วให้เธอนอนซุกอกเขาจนหลับ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ตรีผละเคลื่อนตัวจากร่างเล็กที่คร่อมทับไปปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออก และเมื่อจัดการกับชุดที่น่ารำคาญออกหมดจนเหลือแต่กายเปลือยไม่ต่างจากเธอก็เคลื่อนตัวคร่อมทับร่างเล็กที่นอนร้องไห้คว่ำหน้าทันที
อึก! ฮือๆๆ
ปอแก้วนอนคว่ำหน้านิ่งให้คนตัวโตกระ
