หึหึ
“แต่เธอก็ได้คนสำส่อนอย่างฉันเป็นผัวไปแล้วนี่แก้ว หรือว่าหึงฉัน” คนมั่นหน้ามั่นโหนกในเสน่ห์ของตัวเองเอ่ยย้ำในท้ายประโยค
“ให้ตายฉันก็ไม่หึงนาย ไปให้พ้น ปล่อยฉันกลับได้แล้ว อย่ามาตอแยกับฉัน” ปอแก้วตอบสวนกลับแม้ในใจจะไหวหวั่น แต่ไม่มีทางยอมรับหรอก
“ไม่หึงก็ไม่หึง แต่ฉันจะบอกให้ว่าฉันหวงเธอหลักกิโลน้อย” น้ำเสียงเกรี้ยวโกรธเปลี่ยนเป็นทุ้มพร่ายั่วยวนจนทำให้ใจสาวใต้ร่างไหวโยกไม่อยู่กับเนื้อตัวเมื่อได้ยินคำว่า ‘หวง’ จากปากของคนเหนือร่างตน
“มาหวงฉันทำไม หรือว่าชอบฉัน”
“ไม่เลย ไม่ได้ชอบ แค่หวงของที่เป็นของตัวเองน่ะ อย่าคิดว่าฉันจะรักเธอยัยตัวเตี้ย อย่ามาเสียเวลาพูดกันเลย เดี๋ยวจะดึก คืนนี้ค้างนี่นะ เช้าจะไปส่งเหมือนเดิม” คำตอบที่สวนกลับมาทันทีที่เธอพูดจบความ มันทำให้เธอรู้แล้วว่าไม่ควรหวั่นไหวไปกับคนสำส่อนเหนือร่าง เขามันเห็นแก่ตัวและเลวที่สุด เขาคือผู้ชายที่ไม่ควรหวั่นไหวด้วย
“ไม่ค้าง แล
