ตอนที่3
1039 Words
ไอรดาที่ฐานะทางบ้านไม่ได้ดีอะไร เธออยู่กับปู่แค่สองคน ปู่อยากให้เธอเรียนให้มีอนาคต แต่ตอนนี้มันคงเป็นไรได้ยาก ไอต้องโกหกว่าไปเรียนทั้งที่ออกไปหางานทำ ไอดอร์ปเรียนและได้งานทำในร้านหนังสือเล็กๆแห่งหนึ่ง ที่ร้านงานไม่หนักมากและไอยังได้อ่านหนังสือดีๆทำให้ได้คิดและมองโลกในแง่ใหม่ๆ วันนี้เธออ่านอัตชีวประวัติของบุลคลที่ประสบความสำเร็จและได้รู้ว่าอันที่จริงชีวิตเธอก็ไม่ได้แย่ซะทีเดียว ฉันจะเป็นให้ได้อย่างพวกเขา
แต่ไม่นานปู่ก็เสีย ไอนั่งร้องไห้แทบตายหน้างานศพ นั่นทำให้เหมือนต้องกลับมายังจุดๆเดิม เธอขายร้านชำต่อและหลบมามีชีวิตที่อื่นเพราะกลัวจะอับอายที่ท้องไม่มีพ่อตั้งแต่ยังสาว ไอไปอยู่ในที่ห่างไกลจากบ้านเดิม ที่ๆไม่มีใครรู้จัก
ต่อมาร้านหนังสือขายไม่ดีจนต้องปิดกิจการ ไอรดาจึงประคองตัวด้วยเงินที่ได้จากการขายบ้านหลังเก่า เธอพยายามหางานทำในเน็ตในห้องแคบๆของเธอ
พอท้องเริ่มโตขึ้นคนก็เริ่มถามหาพ่อของเด็ก ด้วยความที่ไอรดาอายุยังน้อยจึงตกเป็นขี้ปากคนโดยง่าย
"พ่อเด็กอยู่ไหนหรอ?" คุณป้าคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ระแวงนั้นพยายามรู้ทุกเรื่องเป็นคนถาม
"เสียค่ะ" ไอรดาโกหก
พอรู้อย่างนั้นป้าก็เอาไปพูดต่อ ซ้ำร้ายไม่มีใครอยากยุ่งกับเธอราวกับไอเป็นตัวอัปมงคล 'ดวงกินผัว'
นี่เราหนีความอับอายไม่พ้นจริงๆ แต่ดวงกินผัวคงดีกว่าท้องไม่มีพ่อล่ะนะ!!
=br=
"โอเค พักทานข้าวกันก่อนดีกว่า" ภพภูมิว่า
"ครับ ผมให้คนจัดเตรียมไว้แล้ว" ลัมพาหุ้นส่วนพร้อมเลขาไปยังชั้นอาหาร
หลังจากทานข้าวเสร็จลัมก็สั่งพุดดิ้งที่ไอชอบมาให้ด้วย แต่ไอรดาไม่แตะต้องมันเลย แค่มองยังไม่อยากจะมอง มันช่างน่าสะอิดสะเอียนสำหรับเธอ
=br=
"พี่ลัม ไออยากกินพุดดิ้ง" ไอรดาเกาะแขนทำหน้าอ้อนจนลัมยอมไปซื้อมาติดตู้เย็นไว้ให้ ไอนั่งกินได้ทั้งวันไม่มีเบื่อ ไม่ว่าจะเป็นพุดดิ้งรสไหนๆ
"หือ รสนี้อร่อยจังเลยค่ะ" ไอชูพุดดิ้งรสลิ้นจี่ในมือ
"ชอบขนาดนั้นเลย?"ลัวยิ้มขำกับท่าทางน่ารักเป็นธรรมชาติของเธอ
"ชอบพุดดิ้งพอๆกับชอบพี่ลัมเลยแหละ" ไอบอกก่อนจะตักอีกคำเข้าปาก
=br=
ไอรดาในปัจจุบันปลายตามองพุดดิ้งสีชมพูอย่างเกลียดชัง ทำไมความทรงจำร้ายๆถึงอยู่กับเธอนานนักนะ แถมยังชัดเจนอีกต่างหาก
"พี่ลัมทำอะไรคะ"ไอรดาถามไม่เข้าใจ
"พี่ก็จะชิมพุดดิ้งบ้างไง"
"แต่ทำไมพี่ต้องเอามาระเลงบนตัวไอด้วย!"
แผล็บๆๆ
"อื้มมมมหวาน"
"อ่ะ พี่ลัม!!"
=br=
หลังจากรู้ว่าไอมีลูก ผมก็แน่ใจได้ทันทีว่าเป็นลูกผมซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ทั้งที่เธออาจจะแต่งงานมีแฟนใหม่นานแล้วก็ได้ แต่บางอย่างบอกผมว่าไม่ใช่!!
"กี่ขวบแล้วครับ"
"ครับ?"ภพภูมิถามไม่เข้าใจ
"ลูกน้องไอ!" ลัมเรียกเธอด้วยสรรพนามที่ดูสนิทสนม
"อ่อ น่าจะราวๆ3ขวบกว่าๆ ทำไมหรอครับ?"
"ผมนึกว่าเธอโสด"ลัมบอก
"อย่าบอกนะครับว่า.."ภพภูมิหลี่ตามอง
"ครับ ผมชอบเธอ"
"...."
"ผมจริงจังครับ" ลัมบอกอย่างชัดเจน ไม่อยากให้คลุมเคลือและไม่สนด้วยว่าภพภูมิจะรู้สึกยังไงกับเธอ
ภพภูมิกลับมาพิงหลังกับโซฟามองหน้าลัมอย่างคลุ่นคิด
"ชื่อเสียงคุณด้านนี่.."
"ผมจริงจัง!!"ลัมบอกอย่างชัดเจน
"ผมคงไม่ช่วยเป็นพ่อสื่อให้หรอกนะครับ"
"ครับ ผมแค่อยากรู้ว่าเธอโสดอยู่ไหม"
"......ครับ" ภพภูมิตอบหลังจากที่เงียบอยู่นาน
"แล้วพ่อเด็ก?"
"ได้ยินว่าเสียตั้งแต่ไอเริ่มตั้งครรภ์"
"....."
"เธอผ่านเรื่องร้ายๆมามาก ผมไม่อยากให้คุณ.."
"ผมจะเป็นเรื่องดีๆของเธอ"ลัมมั่นใจอย่างที่พูด
=br=
=br=
เมื่อทานกลางวันเสร็จพวกเขาก็หามุมรีแล็กซ์ภายในห้องรับรองของโรงแรม
"ไอ!!!!" บอสภพเรียกชื่อไอเสียงดุขณะที่สายตายังจดจ้องอยู่ที่จอ
"ฮ่าๆๆๆ" ไอรดาหัวเราะเปิดเผลยอย่างลืมตัวกับชัยชนะในเกมส์ที่เธอแข่งขันอยู่กับบอสหนุ่ม
"เธอฆ่าผมหรอ" ภพภูมิแกล้งเขย่าร่างบางจนคนตัวเล็กกว่าหัวเราะเอิกอ๊ากอย่างกับเด็กๆ แก้มใสขึ้นสีเพราะขำท่าทางของบอสอย่างสะใจหน่อยๆ ลัมที่นั่งหน้าตึงอยู่บนโซฟาลอบมองด้วยหัวใจที่เต้นระรัว รอยยิ้มนั่น 'ของผม' มันเคยเป็นของผมคนเดียว ลัมรู้สึกอิจฉาจนแทบนั่งไม่ติด เขาอยากช่วงชิงมันคืน
ไอเฉยชามากอย่าไม่ต้องฝืน ผมไม่อยู่ในสายตาเธอเลย สายตาที่มองผมมีแต่ความว่างเปล่า เธอยิ้มให้ทุกคนยกเว้นผม มันรู้สึกเจ็บแปลบและน้อยใจหน่อยๆ แล้วทำไมผมถึงวอแวเธอนัก นะหรืออาจจะแค่รู้สึกผิดต่อเธอ
ไอรดาตั้งใจทำงานจนสุดความสามารถเพื่อให้สมกับการเลิกงานก่อนเวลาของเธอ ลัมแอบขับรถตามมาจนถึงหน้าโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง เขารู้สึกตื่นเต้นเหมือนจะได้เจอคนรักที่ห่างหายกันไปนาน
ไอรดาด้วยความสวยโดดเด่นเดินจูงมือเด็กชายตัวน้อยออกมาจากโรงเรียน เธอยิ้มมีความสุขด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรัก เด็กชายตัวน้อยอ้อนให้แม่อุ้มและนาทีถัดมาเขาก็ได้สิ่งนั้น
ลัมใจสั่น เขารับรู้แค่เพียงว่าจะกลับไปที่จุดนั้นให้จงได้ เด็กน้อยคนนั้นทำให้ผมตัวเย็นวาบ รู้สึกคั้นเนื้อคั้นตัวจนอยากทำร้ายตัวเอง
รอยยิ้มแบบนั้น เพิ่งรู้ว่ามันมีค่าแค่ไหน 'รักจากหัวใจ'
=br=
=br=
- Writer
