ตอนที่2
1069 Words
เมื่อเธอไม่มีวี่แววว่าจะทักทาย ผมจึงหาทางคุยเป็นการส่วนตัวกับเธอเมื่อถึงเวลาประจวบเหมาะ
"ไอ"ลัมทัก ไอรดาที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำหันมาทำหน้าปกติ
"จำพี่ไม่ได้หรอ" ผมรอฟัง เธอจะอ้างเหตุผลอะไร คบกันมาตั้ง2ปี มีความทรงจำตั้งมากมาย จะบอกว่าจำไม่ได้ ผมไม่เชื่อ!!
"ค่ะ"ไอรดาตอบ
"....."
"....."
"ไม่เห็นทัก" ผมบอกในที่สุด
"มีธุระอะไรหรอคะ" ไอถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยมารยาท
"ก็เปล่า"
"งั้น ขอตัวนะคะ"เธอทำท่าจะเดินไป
"ยังโกรธพี่อยู่หรอ" ผมยังแทนคำเรียกเดิมกับเธอ ทำให้ไอหันกลับมาตอบ
"ไม่ได้โกรธค่ะ เฉยๆ"เธอบอกก่อนจะรีบเดินไป
เซ็งกว่าได้ยินเธอตอบว่าโกรธอีก!!
=br=
'จำได้ไหม' งั้นหรอ? ไอนึกไปถึงภาพบาดตาบาดใจในวันนั้น
"พี่ลัม ไอรู้สึกไม่ดีเลยค่ะ"ไอรดาที่รู้สึกแย่มาหลายวันแล้วบอก ลัมวางการ์ดสีดำในมือให้แล้วบอกเพียงว่าเขาไม่ว่าง
"พี่ลัม"ไอรดาหน้างอ แต่สุดท้ายเธอก็ต้องนั่งแท็กซี่ไปหาหมอเอง
=br=
วันนั้นที่เราแตกหัก เธอมองผมแววตาผิดหวังปนเสียใจ ถึงจะโกรธผมแค่ไหนเธอก็ไม่คิดทำร้ายผม ไอรดาทำได้เพียวแค่จิกแขนตัวเองจนเล็บบาดลึกเข้าถึงเนื้อ เธอกรีดร้องอย่างคนเสียสติอยู่หน้าห้อง
=br=
ไอร้องไห้อยู่หลายวัน รู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว
"แกต้องบอกเขา นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ" มะลิบอก เธอคือเพื่อนเพียงคนเดียวของไอ
"ฉันไม่อยากบอก ไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนๆนั้นแล้ว"ไอรดานั่งหน้าเศร้า
"นี่ไม่ใช่เรื่องของแกคนเดียว มันพันกันยุ่งไปหมด ต่อให้เลิกกันเขาก็ต้องรับผิดชอบ!!"มะลิบอกเสียงเข้ม
"ฉันไม่อยากเจอเขา"ไอรดาก้มหน้ากอดเข่า เธอเจ็บเกินกว่าจะทนเห็นหน้าเขาได้
"ฉันอยากให้แกคิดถึงเด็กที่จะเกิด คิดถึงตัวแกเองด้วย แกจะเลี้ยงเขายังไง ไหนจะต้องเรียนไปด้วยท้องไปด้วยทำงานไปด้วยหรอ ไอ้ไอ แกคิดให้ดี มันต้องรับผิดชอบ!!"
=br=
"ไอมีเรื่องจะบอก" ไอที่ไม่ได้หวังอะไรในตัวเขาแล้ว ไม่คิดด้วยว่าเขาจะกลับมา แต่นี่มันมากเกินความสามารถเธอจะรับไหว เธอจึงรวบรวมกำลังที่เหลือเพื่อมาเจอเขา
"ไอท้อง"ไอรดาพูดเสียงสั่นเคลืออย่างเก็บอาการไม่อยู่
"หึ คิดนานไหมมุขเนี่ย" เขาบอกแล้วเดินเลยไป กับผู้หญิงคนเมื่อวาน
'ถ้าเธอตื้ออีกหน่อยผมก็จะคืนดีด้วยอยู่หรอก กับผู้หญิงคนนี้ที่ว่าเด็ดก็ยังสู้ยัยไอที่ทำอะไรไม่เป็นไม่ได้เลย' แต่แล้วเธอก็หายไปอย่างเงียบๆ แต่ใช่ธุระที่ผมต้งตาม เดี๋ยวเธอก็กลับมา
วันเวลาผ่านไปจนผมเริ่มลืมเลือนเธอ ไอแว๊บเข้ามาในหัวผมบ้าง ไม่ตลอดเวลาแต่ไม่ถึงกลับหายไป ก็ไม่คิดว่าพอมาเจอกันอีกครั้งใจผมจะเต้นแรงได้ขนาดนี้
=br=
"เลขาคุณนี่เก่งจริงๆ" ลัมชมเพราะไม่รู้จะพูดถึงไอยังไง ซูซี่ที่เป็นเลขาเขาถึงกลับคิดอิจฉาเมืาอบอสตัวเองชมหญิงคนอื่น
"ครับ ไอขยันมาก ดีนะที่วันนั้นผมตัดสินใจรับเธอเข้าทำงาน"ภพว่าพรางจิบบรั่นดีในมือ
"......"
เมื่อลัมทำท่าสนใจฟังภพจึงเล่าต่อ
"คุณเชื่อไหน ว่าเธอมาสมัครงานด้วยวุฒิม.6 "ภพภูมิพูดแล้วขำ
"บริษัทผมขั้นต่ำก็ป.ตรีนะ" ภพภูมินึกถึงอดีต
"แล้วเธอว่าไงรู้ไหม 'ฉันต้องได้งาน ฉันไม่มีค่ารถไปสมัครที่อื่นแล้ว' ฮ่าๆๆๆ"ภพขำอย่างไม่เก็บอาการจนไม่ทันสังเกตุเห็นสีหน้าของบอสหนุ่มคู่ค้า
ลัมอึ้ง เหมือนมีบางอย่างร้อนๆจุกอยู่ที่คอพรางนึกถึงอดีต เธอเป็นเด็กสาวที่ฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี ผมยังกล้ารังแกเธอด้วยการหลอกฟัน!!
"พี่ลัม ไอกลัว อึก ฮือ" ไอที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียงเริ่มร้องไห้ ถึงผมจะเกลี้ยกล่อมสักเท่าไหร่ก็ยังไม่หายกลัวสักที
"ไม่รักพี่หรอ" ผมหลอกล่อเธอด้วยมุขโง่ๆ พยายามเล้าโลมเธอทุกทาง
"ฮื้อๆๆ" ดูเธอสับสนไม่อยากให้ผมเสียใจ แต่แล้วผมก็ทำเธอจนได้
ได้ครั้งแรกว่ายาก ครั้งสองครั้งสามก็ไม่ได้ง่าย ขึ้นอย่างที่คิด จนผ่านมาเกือบปี
"ไออยู่กับปู่สองคนค่ะ" เธอเล่าเรื่องชีวิต
ผมก็ไม่ถึงกับเบื่อเธอหรอก แต่แค่เจอที่เร้าใจกว่า
=br=
"ไอต้องกลับแล้วค่ะ"ไอรดาที่เพิ่งถูกเจ้านายนินทาเดินเข้ามาเมื่อวางสายจากธุระของเธอเสร็จ
"อ่าว เลขาเลิกก่อนเจ้านายอีก" เลขาของลัมแซ่ะ
"เวลาเลิกงานเธอนะ" ภพภูมิแก้ตัวให้ไอรดา
"สวัสดีค่ะบอส" ไอรดายกมือไหว้บอสทั้งสองแล้วชายตามองซูซี่ก่อนเดินออกไป
"ยังงี้ก็ได้หรอ ฮ่าๆๆ" เลขาลัมหัวเราะเยาะไอรดาอย่างลืมตัว
"มันอยู่ในข้อตกลง เธอต้องรีบไปรับลูกน่ะ "ภพภูมิบอกไม่อยากให้ใครว่าเลขาตัวเอง
ลูก!! ลัมที่ได้ยินแทบช็อค
'ไอท้อง'เสียงหวานแว่วดังอยู่ไกลๆ ลัมถึงกับทรุด เขาลืมเรื่องนี้ไปเลย ตอนนั้นผมทำบ้าอะไรลงไป หาว่าเธอโกหกงั้นหรอ คนอย่างไอรดา ยัยซื่อบื้อคนนั้นเนี่นนะจะโกหก!! เธอคงเป็นคนสุดท้ายในโลกที่จะทำ
"บอสค่ะ!!"ซูซี่ตกใจกับอาการหน้ามืดกระทันหันของเจ้านายหนุ่ม
"ผมขอตัว" ลัมพูดเสียงแผ่วเบาก่อนจะเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ น้ำตาสายหนึ่งไหลออกมา เธอต้องเจอกับอะไรบ้าง
ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่ไม่ปะสาเรื่องความรัก ถูกหลอก และท้อง และตอนนี้ต้องดูแลลูกด้วยตัวคนเดียว จู่ๆผมก็รู้สึกเจ็บหน่วงๆจนอยากร้องไห้
ร้องไห้หรอ สิ่งที่ผมไม่เคยทำ!!
=br=
=br=
=br=
- Writer
