รักสุดท้ายของนายสารเลว

ทำไมคนหล่อรวยและแสนจะเฟอร์เฟคต้องนิสัยเสียด้วยล่ะ!! อาจเป็นเพราะไอ้ความเฟอร์เฟคกว่ามนุษย์มนานี่ล่ะที่ทำให้รู้สึกว่าตัวเองอยู่เหนือสุดของห่วงโซ่อาหาร เหมือนราชสีห์ที่ไม่แยแสหนูตัวเล็กที่ดูไร้พิษสง ช่างไร้ค่า.. ถ้าสวยหน่อยอาจมีค่าเหมือนกวาง ให้เขาขย้ำเล่น!!! ฉันชื่อไอรดา เรียกสั้นๆว่าไอ และฉันคือสิ่งมีชีวิตด้อยค่าที่สุดในห่วงโซ่นี้ ฉันอาศัยอยู่กับปู่2คนในบ้านไม้2ชั้นหลังเก่า ที่บ้านเปิดเป็นร้านขายของชำเล็กๆในซอย ตอนนี้ฉันเรียนอยู่มหา'ลัยปี1 มันยากมากกับเด็กที่ค่อนข้างจะจนถึงแม้จะได้รับทุนก็ตาม แต่ฉันโชคดี... "พี่ลัม" ไอยิ้มให้ชายหนุ่มที่ยืนรออยู่ข้างรถปอเช่สีดำ พี่ลัมอยู่ปี4 เขาเป็นแฟนฉัน น่ารักนิสัยดีและรวยมาก พี่ลัมส่งเสียฉันตั้งแต่อยู่มัธยมปลายแล้ว เราเจอกันด้วยความบังเอิญ ตอนนั้นฉันเดินไม่ดูทางเลยเดินไปชนพี่เขาเข้า เจอกันตอนนั้นยังนึกว่าพี่เขาคือรูปปั้นเทพเจ้าอยู่เลย ฮ่าๆๆๆ พี่ลัมเป็นคนนิ่งๆ ตัวสูงอย่างกับนายแบบแถมหล่อมากๆ ต่างกับฉันเหมือนฟ้ากับเหว แต่เราก็คบกันมาได้ถึง2ปีแล้ว และในวันหนึ่งที่เป็นวันธรรมดาวันหนึ่ง "พี่ลัม"ฉันไขกุญแจเข้าไปในห้องอย่างคุ้นเคยเพื่อบอกบางอย่างที่สำคัญกับเขา ตุบ!! ช็อคโกแลตที่อยุในมือหลุดล้นกระจายไปทั่วพื้น "ออกไป!" พี่ลัวบอกพร้อมหันมามองตาดุ ผู้หญิงผมยาวที่สวยอย่างกับนางฟ้านั่งจิบไวน์อยุ่บนเตียง ยังดีที่ไอรดาไม่มาทันเห็นตอนต่อจากนี้ ไอรดาช็อคจนก้าวขาไม่ออก รู้สึกเหมือนถูกขวานเล่มใหญ่จามจนร่างขาดเป็นสองท่อน ลัมเดินเข้ามาดันตัวเธอออกจากห้องก่อนจะปิดประตูใส่หน้าอย่างแรง 4ปีต่อมา ไอรดาในวัยทำงานกำลังยุ่งอยู่กับกองเอกสารที่ต้องส่งบอสให้ทันเย็นวันนี้ ตอนนี้ฉันทำงานเป็นเลขาของบริษัทแห่งหนึ่ง เย็นนี้บอสมีนัดคุยงานกับคู่ค้าใหม่ที่จะมาร่วมลงทุนด้วยในโครงการสร้างโรงแรมหลายแห่งทั่วโลก "ทำไมผมต้องรับคุณเข้าทำงานด้วย"บอสถามฉันตอนวันสัมภาษณ์ "ดิฉันสอบติดคณะแพทย์ศาสตร์ด้วยคะแนนสูงสุดค่ะ"ไอรดาตอบด้วยความมั่นใจ "แต่คุณเรียนไม่จบ"ภพภูมิปลายตามอง "ฉันขยันและซื่อสัตย์" "ผมไม่เชื่อ!!"เขาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง "แต่คุณต้องรับฉัน เพราะฉันไม่มีค่ารถไปสมัครงานที่บริษัทอื่นแล้ว!"ไอรดาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังยิ่งกว่า และนั้นทำให้บอสหนุ่มอึ้งแดกไปหลายวิ ก่อนจะยกตำแหน่งเลขาให้เธอ ไอรดาเดินตามบอสหนุ่มเข้าไปยังห้องVIPของโรงแรมหรู เลขาสาวสวมชุดสูทราคาแพงที่บอสมักสั่งตัดให้เธอด้วยเมื่อเขาสั่งตัดชุดสูทของเขา ก็ถึงแม้เธอจะได้เงินเดือนสูงลิ้วแค่ไหนก็ไม่คิดจะซื้อของราคาแพงเป็นรางวัลการทำงานให้ตัวเองเลยสักครั้ง จนเจ้านายที่ต้องการเลขาที่เป็นหน้าเป็นตาเวลาออกงาย จึงต้องมาจู้จี้เรื่องนี้กับเธอถึงขนาดต้องแจ้งสไตค์ลิสและช่างแต่งหน้าให้เลยทีเดียว ไอรดาเดินตามหลังบอสเข้ามาภายในห้องที่ถูกจัดเตรียมไว้เป็นอย่างดี บอสของบริษัทคู่ค้าและเลขาสาวยืนรออยู่ก่อนแล้ว "สวัสดีครับคุณภพภูมิ" เสียงทุ้มกล่าวทักพร้อมยื่นมือออกมาสัมผัสแขกผู้มาเยือน เสียงนี้ทำหัวใจดวงน้อยๆของไอรดาแทบหยุดเต้น!! "สวัสดีครับคุณ ลัม" ภพภูมิยื่นมือออกไปสัมผัสอย่างสร้างความสนิท ช่วงวินาทีหนึ่งไอรดาตัวชาแน่ใจด้วยสายตาตัวเองในวินาทีถัดมาด้วยว่าเป็น "เขา"ก่อนที่ใครจะทันได้สังเกตุ ไอรดาก็ปรับสีหน้าเป็นปกติที่สุดก่อนจะยกมือขึ้นไหว้ตามมารยาท ลัมที่เพิ่งสังเกตุเห็นใบหน้าหญิงสาวก็ทำให้เขานิ่งไปหลายวิเช่นกัน "พี่ลัม" หญิงสาววัยใสเรียกเขาด้วยรอยยิ้มสดใสที่แสนบริสุทธิ์ เธอไม่ใช่สเปคเขาแต่ด้วยบางอย่างทำให้เขาเผลอใจให้เธอ ไอรดาในตอนนั้นที่หลอกอะไรก็เชื่อ ปกติผมก็ไม่จำใครที่เข้ามาในชีวิตสักเท่าไหร่ อย่าว่าแต่หน้า ชื่อยังจำไม่ได้เลย แต่กับเธอ 'ไอ' การสนทนาเป็นไปอย่างปกติ ไอรดาตั้งใจทำงานอย่างทุกครั้ง จดทุกสาระสำคัญจนจบ ต่างกับเลขาของอีกฝ่ายที่นั่งสวยๆฟังการสนทนาแลดูเหมือนใช้การจำแทน" "จากนี้ไปเราคงได้พบกันบ่อยขึ้น"ลัมบอกกับภพภูมิแต่ก็เหลือบมาทางไอรดาแวบหนึ่ง ไอรดาไหว้ลาลัมอย่างเป็นปกติหลังจากเจ้านายเธอกล่าวลาเขา หญิงสาวเดินขึ้นรถตามหลังเจ้านายหนุ่ม ชุดสูทเข้ารูปทำให้มองเห็นรูปร่างนาฬิกาทรายของเธออย่างชัดเจน ก้นงอนยักย้ายตามการขยับของร่างบางตราตรึงเข้าไปในใจเขาได้อย่างประหลาด ไอในตอนนี้ต่างกับไอในตอนนั้น เธอโตขึ้น แต่ยังเป็นเธอคนเดิม ลัมที่รู้สึกเบื่อหน่ายและอิ่มตัวกับเรื่องบนเตียงรู้สึกมีไฟขึ้นมาอีกครั้ง พอกับมาถึงคอนโดหรู ภาพของไอรดาก็ลอยวนสลับอดีตกับปัจจุบัน "พี่ลัม"ไอรดากอดชายหนุ่มพร้อมมอบรอยยิ้มจริงใจให้เขาเสมอ "รักพี่ลัมที่สุดเลย" หญิงสาวยิ้มจนตีหยี ไอรดา!! ภาพผู้ชายเลวคนนั้นแวบเข้ามาในหัว ไม่ใช่คิดถึง ไม่ได้มีค่าขนาดนั้น เขาก็แค่ผู้ชายไร้ค่าที่พังชีวิตเธอ ไอมองลูกชายวัย3ขวบที่กอดแขนเธอแน่นไม่ยอมปล่อย แม้จะหลับไปแล้วก็ตาม "อาโน คิดถึงแม่จ๋า"เด็กชายวัน3ขวบบอกอ้อนแม่ในวันเสาร์ "แม่จ๋าไปทำงานครับ" ไอพยายามอธิบาย แต่อาโนก็ร้องไห้โยเยทุกครั้งไป ไอรดาเดินออกมาสูดอากาศที่ระเบียง เธอซื้อคอนโดเล็กๆอยู่ เพื่ออยากให้ลูกเจอสิ่งแวดล้อมดีๆ เธอพยายามไม่นึกถึงเขา 'ไม่เป็นไรหรอก มันผ่านไปแล้ว' ไอรดาที่มีหัวใจแข็งกระด้างขึ้นบอกกับตัวเอง เช้าวันต่อมา ไอรดาพาลูกชายไปโรงเรียนแต่เช้าอย่างเคย "เป็นเด็กดีนะครับ"เธอบอกลูกชาย "อาโนรักแม่" เด็กชายตัวน้อยกอดลาแม่แล้ววิ่งเข้าไปเล่นกับเพื่อนวัยเดียวกันที่สนาม ไอรดามองลูกอย่างสงสาร เด็กชายที่ชื่อพ่อไม่ปรากฎ!! ภายในโรงแรมระดับห้าดาวของลัม บอสทั้งสองนั่งคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่ยังครั่งค้างอยู่ สองเลขาสาวมีส่วนร่วมในบทสนทนาบ้างเมื่อพวกเขาต้องการฟังข้อมูล ลัมมองไอรดาที่ก็หันสบตาเขาทุกครั้งเวลาตอบคำถาม นัยน์ตาที่มองมาช่างว่างเปล่า 'เธอจำผมไม่ได้หรอ เป็นไปไม่ได้หรอก' ลัมไม่เชื่อ ตาคมลอบมองสบตากับเธอบ่อยๆ แต่เขาไม่เห็นอะไรข้างในนั้นเลย