บทที่10 ฉันไม่ได้อ้วนนะ
“รุ้งอิ่มยังครับ?”
“หะ” เจอคำทักที่มีหางเสียงของราชนาวีเข้าไปหญิงสาวถึงกับหลุดอุทาน หลังจากแยกกันสมองเขาได้รับการกระทบกระเทือนหรือไงถึงมีครับตามหลังมาแบบนี้
“ผมถามว่ารุ้งอิ่มหรือยัง ตกใจอะไรครับ” ราชนาวีถามย้ำคราวนี้ใบหน้าหวานเหรอหราราวกับเห็นผีก็ไม่ปาน
“กินยาลืมเขย่าขวดหรือไงเนี่ย?”
“ใช่ที่ไหนล่ะ ผมแค่อยากพูดเพราะ ๆกับรุ้งเท่านั้นเอง จำไม่ได้เหรอ ผมบอกว่าต่อไปนี้จะตามใจรุ้งไง รุ้งเคยว่าผมพูดไม่เพราะกับรุ้ง รุ้งจำไม่ได้เหรอ” ไม่มีเธอ ไม่มีฉัน มีแต่ผมกับรุ้ง เพียงแค่นี้ก็ดูสุภาพขึ้นเป็นกอง เสียงที่ออกมาไม่กระด้างแต่ทุ้มได้จังหวะ หญิงสาวยกมือขึ้นแคะหูตัวเองอย่างงุนงงก่อนจะสะบัดหน้า
“ช่ายเถอะ ตอนนี้นาย เอ้ย คุณไปอาบน้ำได้แล้ว ฉันต้องรีบไปทำงาน” รัมภาภัสร์มีนิสัยอย่างหนึ่งที่เป็นมาแต่เด็กคือใครพูดดีด้วยเธอก็จะพูดดีตอบเมื่อราชนาวีสุภาพกับเธอ เธอก็พร้อมจะสุภาพตอบในร
