STORM: The Secret Agent

Chapter 2: Are you, ready?

"Sabihin mo na kasi sa kanya para hindi umasa iyong tao sa ʼyo. ʼDi ka kasi mamigay ng kaguwapuhan kaya ʼyan tuloy, hinahabol-habol ka ng chicks," biro ni Hilton sa akin .

"Chicks ka riyan. . . Ano sila? Sisiw?" gagad ko sa kanya.

"Naks! Sila raw, oh!" sambit niya sabay tawa nang malakas ngunit tumigil din agad. "But what if Attorney Salazar can't convince Ms. Veron to marry you? What will you do?" muling tanong ni Hilton sa akin.

"Simple lang, Dude. I will use my charisma, joke!" biro ko. Umayos ako nang upo saka muli akong nagsalita. "Attorney Surge Salazar and I have already talked about that. Ang misyon ko lang naman ay ang hulihin ang numero uno na gagamba sa kompanya at bantayan si Ms. Mondragon. After ng misyon ko ay ipadi-divorce ni attorney ang aming kasal dahil 'yon ang pinalagay ko sa pinirmahan kong kasunduhan namin bago mamatay ang mag-asawang Mondragon. But Veron doesn't need to know I'm a secret agent," mahabang pahayag ko.

"What if, you fall in love with her? Magpadi-divorce ka pa rin ba?" untag ni Hilton sa akin.

"Advance mo masiyado, Dude. Saka paano ako mai-in love doon kung suplada sʼya. Ayoko pa man din sa babaeng supladita, kaya no way!" gagad ko.

"No way ka riyan. . . Pero, paano kung mabait? At saka huwag kang magsalita ng tapos baka kainin mo 'yan," gagad rin niya sa akin.

"Nakakain pala ang words," wika ko sabay impit na tumawa dahilan upang batuhin ako ni Hilton ng pen camera kaya tumigil ako sa katatawa.

"Hoy! Ang mahal ng binato mo, ah! I'll tell you, I will never be in love with her, mark my words," diin kong sambit.

"Let's see if you can't fall in love with her. Babasagin ko ʼyang man*y mo kung mai-in love ka sa kanya," banta niya sa akin.

"Okay. And if not? I will reduce the skin of your pen*s," wika ko sabay hagalpak muli nang tawa.

"Oh, really? Ewan ko, sa ʼyo! And do not ask me for help, huh," tampong aniya sa akin

'Tanda-tanda mo na, matampuhin ka pa rin, " napapailing na saad ko.

"Hindi ako nagtatampo ʼno? Kako lang. Pero paano kung siya ang ma-in love sa 'yo?" untag pa ni Hilton sa akin.

Huminga ako nang malalim. At seryoso akong tumingin kay Hilton

"Malayong mangyari ʼyon, Dude," pahayag ko. "Mayaman siya at uhugin naman ako—este mahirap lang ako. Itong mukha ko lang naman at ang utak ko ang puhunan ko, kaya ako nakapag-aral at nakapasok sa trabahong ito," pahayag ko pa.

'Yabang, ha! Mukha raw, oh! Ano, ka? Artistahing walang dating?"gagad niya.

"Nagsasabi lang ako ng totoo, Dude. Saka baʼt napalayo na tayo sa ating topic," ani ko, sabay kamot ng ulo ko.

"Ikaw kasi, eh!" paninisi ni Thunder sa akin.

"Anong ako? Ikaw kaya ang nag-umpisa," ungot ko.

"Sabi mo kasi, maganda at sexy si Ms. Mondragon kaya itinuloy ko lang," segunda pa niya sa akin.

Magsasalita pa sana ako nang tumunog ang aking telepono kaya agad kong sinagot iyon. Nanahimik naman si Thunder sa tabi.

"Yes, Attorney Salazar," sagot ko.

"Storm, I want to inform you that Ms. Mondragon is coming tomorrow night so get ready," imporma sa akin ni attorney sa kabilang linya.

"Will I fetch her up at the airport, Attorney?" tanong ko.

"Nope. But you already know what to do," pahayag nito sa akin.

"Okay, Attorney," sagot ko at binabahan ko na siya ng telepono.

"What did he tell you?" untag ni Hilton Thunder sa akin.

"Ms. Mondragon will come tomorrow night. And I'm also ready to face her."

"Well, that's good. So, are you ready?"

"Yeah. At handa na rin ang watch camera ko," wika niya na itinaas ang kaliwang pulso at ipinakita kay Hilton Thunder ang hi-tech niyang relo. "This is just the beginning, my friend," ngisi ko, kaya napailing na lang si Thunder sa aking tinuran.

Ngunit tumunog na naman ang telepono dahilan upang magtinginan kaming dalawa ni Hilton At muli kong dinampot ang telepono.

"Hello," sagot niya.

"Storm, this is Mr. Montalbano, and I want to ask you why didn't you inform me about your mission, huh?" galit na saad ng head namin sa PICA.

Nagbabakasyon ito kaya hindi ko na rin nasabi ang tungkol sa misyon ko sa pamilyang Mondragon.

"I'm sorry, Sir. Because I don't want to disturb you. Especially if you are in the middle of vacation," paliwanag ko.

"Kahit na, Storm. Dahil mahalaga pa rin na alam ko ang ginagawa ninyo. But, I can't do anything else because I know you can do the job," saad nito sa akin.

"Thank you, Sir. At bumalik na kayo dahil nami-miss na kayo ni Hilton," pagbibiro ko sa kanila.

"Pero, mag-ingat pa rin kayo, lalong-lalo ka na, Storm dahil alam nating marami ka nang natatanggap na death threats," paalala na sambit pa nito sa akin.

"Yes, Sir. Thank you for your concern," saad ko.

Nagpaalam na ang aming head at ibinaba ko na ang telepono.

"Ano'ng sabi ni Sir Montalbano?" tanong ni Hilton.

"Ba't hindi ko raw pinaalam sa kanya ang tungkol sa misyon ko," imporma ko.

"Nagtatampo ba?" muling tanong niya sa akin .

"Hindi naman. Pero, mag-ingat daw tayo lalo na raw ako dahil sa dami nang death threats na natatanggap ko. Well, sanay naman na ako kahit noon pa," mahabang pahayag ko, sabay buntong-hininga.

"Tama nga si Sir Montalbano, Dude. Kaya, gawin mong triple ang pag-iingat lalo na at magkabilahan ang iyong kalaban," komento ni Hilton. "At ingat ka rin sa pagkilos mo dahil baka masundan ka rin nila kung saan ka nakatira," pagpapaalala pa niya sa akin.

"Yeah, Dude. Kaya, hindi ako basta-basta lumuluwas ng probinsya kung hindi kinakailangan para hindi madamay si inay at si Mhiles," pahayag ko dahil kailangan ko talagang mag-ingat.

"Kaya, bago ka sumakay sa kotse mo ay i-check mo muna dahil baka may bombang nakalagay roon," paalala pa ni Hilton sa akin.

"Yes, dude. Pero alis na ako dahil marami pa akong aasikasuhin," sambit ko at tinanguhan lang ako ni Hilton.

Tumayo na ako. Lumabas na ako sa opisina niya. Ni-check ko muna ang sasakyan bago ako sumakay roon. at pinaharurot iyon.

Subalit nasa kalagitnaan pa lang ako ng daan nang may bumangga sa likuran ng kotse ko

"What the fvck!" sigaw ko.

Huminto ako. Pero hindi ako agad bumaba. Dahil baka sinasadya ang pagkababangga sa aking sasakyan.

Tumingin ako sa aking likuran, at huli ko sa akto ang pagtakbo ng kotseng bumangga sa sasakyan ko.

"P*tang *na!" impit kong sigaw.

Iniliko ko ang sasakyan upang sundan ang kotseng iyon.

"Mahuhuli rin kita!" sigaw ko.

Subalit ang bilis nang takbo ng kotse. Kaya, binilisan ko rin ang pagpatatakbo ko sa aking sasakyan , ngunit talagang mabilis ito na tila tornado.

Pati plaka ng sasakyan nito ay walang nakalagay kaya alam kong planado ang pagbangga sa akin.

"Sh*t!" inis kong sambit.

Sinuntok ko ang manibela ng sasakyan. At muli kong iniliko iyon upang bumalik sa head quarters.

***

Veronica's Pov

Brazil

I already said goodbye to my Manager that I will be going home to the Philippines tonight. And I asked her for half a year of rest. And I am very grateful for allowing me.

And anytime I can return to my work.

I also did not tell my Manager what was the reason for my return home because she might ask. It's better to keep everything a secret.

Maybe I will tell her when I get back here. Because only Eunice knows my plan.

"Be careful with your flight, Beshy," Eunice said to me.

I'm currently organizing things in my condo and I can barely hear what Eunice is saying because my mind is still wandering about what happened to my parents.

But she suddenly hugged me so I stopped what I was doing.

"They will pay, Eunice. They will!" I exclaimed as I hugged her tighter and cried again.

Hindi ko matanggap na gano'n ang nangyari sa magulang ko. Hindi ko matanggap na namatay sila na wala ako sa kanilang tabi.

"Enough, please. I told you na malalampasan mo rin ito. Magpahinga ka at ako na ang mag-aayos ng mga gamit mo. Remember na mamayang gabi na ang lipad mo," paliwanag sa akin ni Eunice.

"Napakasakit tanggapin na sa aking pag-uwi ay sa kabaong ko makikita sina Mama't Papa. Na iyon ang isasalubong nila sa akin," sambit ko sa paos na boses.

Hinaplos ni Eunice ang likod ko. At umupo kaming dalawa. Batid kong nasasaktan din siya sa nangyari dahil malapit siya sa mga magulang ko noon pang kami ay nasa kolehiyo.

Magkasama kami ni Eunice sa rotc. At sa tuwing ginagabihan kaming dalawa noon sa unibersidad ay lagi kaming sinusundo ni papa. Isinasabay na namin si Eunice sa pag-uwi. Kaya hindi maalis sa kanya na nasasaktan din siya sa pagkamatay ng magulang ko.

Para na kaming magkapatid ni Eunice dahil ilang taon na kaming magkaibigan at wala kaming itinatago sa isa't isa.

Kaya laking pasasalamat ko dahil kasama ko siya ngayon.

Sumapit ang gabi, inihatid ako ni Eunice sa São Paulo Guarulhos International Airport.

Halatang mugto ang dalawang mata ko at pinahiran ko na lamang ito ng concealer cream upang hindi halatang nanggaling ako sa pag-iyak kanina.

"Prends soin de toi," sambit ni Eunice na ingatan ko ang sarili ko.

Ngumiti ako nang matamis kahit kitang-kita sa mga mata ko ang lungkot.

"Toi aussi," sagot ko na ingatan din ni Eunice ang sarili niya.

Nagyakapan kami ni Eunice. At sa huling sandali ay naiyak kaming dalawam

"Promise me, you will come back here," pahayag sa akin ni Eunice, habang nagpapahid siya ng kanyang luha.

"Yes. I will promise you that, goodbye, Eunice," paalam ko dahil nagpaging na ang announcer ng airport.

I walked away from Eunice and even though she called me, I didn't look back.

I boarded the plane and when I arrived in the Philippines I would begin to find out the truth about who was behind the death of my parents.

I promise that I will not stop even if the syndicate I fight is big.

Because I am ready to face whoever they are, even if I am a woman, kaya humanda sila!