“เห้อ...ทำไมมันเหงาอย่างนี้ล่ะ” เปมิศาบ่นกระปอดกระแปดกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงนอนจนไม่รู้ว่าจะกลิ้งไปทางไหนอีกแล้ว
ตั้งแต่เขากลับมาถึงเมืองไทยและแยกย้ายกันตรงสนามบินกับเธอ เขาก็ไม่ได้พบเธออีกเลยจนผ่านเข้าวันที่สองแล้ว ไม่รู้ที่เป็นอย่างงี้มันเหงาหรือว่ามันเกิดจากอาการ ‘ติดเมีย’ กันแน่
เจ้านายคนสวยอนุญาตให้เขาได้หยุดงานสามวัน แต่เขากลับรู้สึกว่ามันช่างเชื่องช้าจนตัวเองแทบจะลงแดงตาย ข้อความที่ส่งไปหาเธอตั้งแต่เช้าตรู่จนตอนนี้ค่อนครึ่งวันก็ยังคงไร้การสนทนาใด ๆ ตอบกลับจากเธอ
มีเพียงข้อความของเลขาสาวอย่างคุณน้ำมนต์เท่านั้นที่ยังคงไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกับเขาและเอ่ยทวงของฝากจนเขาอยากจะเข้าไปที่ร้านตอนนี้เสียให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย
ติ้ง!
เปมิศาหันขวับไปทางต้นเสียงทันควันและคว้าเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาจนเขาต้องเผลอยกยิ้มออกมาเพราะเป็นข้อความจากเจ้านายสาวที่เขาคิดถึง
‘มีอะไร?’ เธอก็มักจะตอบเขาห
