Zaman ilaçtır denir ya aslında değil. Sadece insan unutmaya alışmaya meğillidir. En büyük acıları bile kabullenir yüreği ve zihni de yola devam etmek için nedenler bulur.
Nar üzerinde tamirhane tulumu parmakları arasında sigarası kararmaya yüz tutmuş göğe bakarken gözünün önünde hala saatler önceki görüntüler vardı. Tanımadığı bir adamın kollarındaki çocuğun acı haykırışı sesindeki korku hala tenine çarpan soğuk hava kadar belirgindi. Zihni kalabalıktı. Ne yapacağını düşünüyor ama sesleri susturamıyordu. Her köşeden bir şey fırlıyor kendini hatırlatıyordu.
Sıkıntılı nefesini bıraktığında soğuk havanın etkisiyle beyaz buharlar çıkıyordu. Kuzey arkasından gelip elindeki çayı ona uzattığında bir an irkilmeden edemedi. Genç adamın “Korkuttum mu?” Demesine karşın bardağı alırken “Da
