“คนอย่างคุณนี่ ไว้ใจอะไรไม่ได้เลยสินะ”
พระพายหยุดทบทวนเรื่องราวเมื่อสัปดาห์ก่อนที่ตกลงกับไอ้สกินเฮดนั่น แล้วเดินเข้าไปหาคนที่ยืนหน้าตื่น นี่คงจะตกใจและกลัวไปพร้อม ๆ กัน เขาอยู่กับวลัญช์มาไม่กี่เดือน แต่ก็พอมองออกว่าวลัญช์กำลังรู้สึกเช่นไร เขายื่นมือจะดึงคนที่ยืนหน้าตาตื่นที่ตรงหน้าเข้ามาหาตัว แต่วลัญช์กลับกอดถุงสับปะรังเคในอ้อมกอดของตัวเองแน่น เหมือนกับจะใช้มันเป็นโล่ต่อสู้กับเขา
วลัญช์ถอยหลังหนีจนไปชนเข้ากับนักศึกษาคนหนึ่งที่วิ่งมาทางนี้พอดี เธอหมุนตัวไปขอโทษคนที่ชน แล้วหมุนตัวไปยังอีกทางเพื่อหนีไปจากตรงนั้น
“ไวท์ เดี๋ยว” พระพายส่งเสียงร้องเรียกเพื่อรั้งเธอไว้ วลัญช์หันหน้ากลับมาหาเขา มองเขาด้วยสายตาเหมือนกำลังบาดเจ็บพร้อมกับพูดขึ้นมาประโยคหนึ่ง
“หยุด! แล้วถอยออกไป ตั้งแต่วินาทีนี้ ฉันและคุณ เราสองคนอย่าได้ข้องเกี่ยวกันอีก”
พระพายส่ายหน้าอย่างที่เริ่มควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ขึ
