วลัญช์นอนพักรักษาตัวที่คลินิกของมหาวิทยาลัยต่ออีกหนึ่งวัน จากนั้นพวกเขาก็อนุญาตให้เธอกลับห้องพักได้
วลัญช์ได้ใบรับรองแพทย์มาด้วย เพื่อยืนยันว่าเธอเข้ารับการรักษาจริง จากนั้นค่อยตรงกลับห้องพักในตอนเย็นของวันนั้น
วลัญช์คิดกังวลไปสารพัดเรื่อง พอเปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นว่าพระพายนั่งรออยู่ อยู่ที่ตรงโซฟาตัวยาวกลางห้องนั่นเลย
เธอลืมพระพายไปเสียสนิท
วลัญช์กลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอด้วยความรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย กลัวว่าเขาจะเข้าใจเธอไปในทางที่ผิด ๆ อีก
พระพายมองเธอนิ่ง เขาไม่ได้ส่งเสียงถามว่าเธอหายไปไหนมาแบบโมโหสุดขีดอย่างที่เขาเคยทำมาโดยตลอด และนั่นเองก็ทำให้อากาศในห้องอึดอัดมากขึ้น วลัญช์ฝืนยิ้มแล้วทำทีจะเดินเลยไปยังห้อง เพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ ถึงค่อยได้ยินเสียงของพระพายพูดขึ้น
“อย่าทำแบบนี้กับผมได้ไหมไวท์”
วลัญช์ยืนนิ่ง เธอไม่รู้ความหมายในคำพูดของเขาว่ากำลังหมายถึงอะไร กำลังทบทวนความหมา
