Chapter 3
1412 Words
เช้าวันต่อมา...
พีพีตื่นมาแต่เช้าลุกมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสวยๆไปทำงานวันแรก จะว่าไปก็ตื่นเต้นดีนะเกิดมาไม่เคยทำงานมาก่อนในชีวิต นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาทำอะไรแบบนี้ คิดว่าเธอน่าจะทำได้นะ
"ใส่ชุดไหนดีน้า"
เธอหยิบชุดเดรสสีดำยาวถึงบนเข่าก่อนจะหยิบชุดคลุมสีขาวมาสวมทับไว้ นาฬิกาเรือนหรูสวมบนข้อมือพร้อมกับตุ้มหูคู่ใจ ส่วนเครื่องสำอางไม่มีซักอย่างมีแค่ติดกระเป๋ามาคือลิปสติก แป้งพับเท่านั้น
"เห้อ! แล้วไม่มีเครื่องสำอางของบำรุงเลยซักอย่างเดียว ผิวฉันจะเสียมั้ยเนี่ย เฮ้อ!"
พีพีบ่นออกมาก่อนจะแต่งหน้าตามที่มีแล้วก็หยิบโทรศัพท์มากดเล่นระหว่างรอท่านประธานมารับ ซักพักก็มีโทรศัพท์ดังเข้ามาในคอนโด เธอกดรับสายทันที
"สวัสดีค่ะพีพีพูดค่ะ"
(ลงมาได้แล้วคุณพีพี ผมมารอนานแล้วนะ)
"เอ้า! มาไม่ถึงแล้วไม่บอกเล่าใครจะรู้กัน งั้นรอพีพีแป๊บหนึ่งนะคะ"
หญิงสาววางสายก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าสวมรองเท้าแล้วลงไปหาเขาทันที เมื่อมาถึงเธอเปิดประตูขึ้นรถแล้วยกมือไหว้ทักทายทั้งเขาและผู้ช่วย
"สวัสดีค่ะท่านประธาน คุณมาร์ช"
"วันนี้สวยมากเลยนะคะน้องพีพี"
"ใช่มั้ยคะ นี่ยังแต่งแบบเบาๆนะ ถ้าเครื่องสำอางครบสวยกว่านี้อีก"
หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างใสซื่อ บอสนายมองหญิงสาวก่อนจะเอ่ยออกมา
"ที่บริษัทมียูนิฟอร์มให้พนักงานนะ วันนี้ไปเอาด้วยล่ะ"
"ไม่เอาอ่ะ พีพีเป็นเลขาของบอสนะใครเขาแต่งแบบนั้นกัน"
"แล้วเลขาต้องแต่งยังไงตามความคิดของพีพี"
เขากอดอกมองหญิงสาวอย่างมีคำถาม เขาให้พนักงานแต่งชุดเหมือนกันเพราะจะได้ไม่ต้องมาแต่งตัวแข่งขันกันใครสวยใครหล่อใครใช้ของแพงของถูก แต่เธอกำลังจะทำให้ระบบในบริษัทเขาเสีย
"เลขาต้องสวยค่ะแต่งตัวให้ดูดีที่สุดเวลาเจอลูกค้าพวกเขาจะสบายตาค่ะ เอาเป็นว่าพีพีไม่ใส่ชุดที่บริษัทนะคะไม่เอาไม่ชอบ"
หญิงสาวทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ บอสนายกุมขมับมองหญิงสาวอย่างเหนื่อยใจ นี่คือเขาจะสั่งอะไรเธอไม่ได้เลยใช่มั้ย ตอนนี้เหมือนเธอเอาแต่ใจตัวเองมากแถมกับเขาที่เป็นเจ้านายยังไม่เว้นเลย แบบนี้จะสอนยังไงให้ดีขึ้นคงยาก
"ทำไมไม่ทำตามกฎระเบียบของบริษัทล่ะ"
"แล้วพีพีใส่แบบนี้ไม่สวยเหรอคะ ถ้าท่านประธานบอกว่าไม่สวยพีพีจะยอมไปใส่ชุดยูนิฟอร์มของบริษัทค่ะ"
หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงออดอ้อน เขาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง คงต้องปล่อยเลยตามเลยแหละห้ามไปก็เถียง ถ้าเป็นบริษัทอื่นคงไล่ออกไปนานล่ะ เผลอๆสัมภาษณ์งานแบบนั้นไม่น่ามีใครรับเข้าทำงานแต่แรกด้วยซ้ำ เห็นเขาใจดีหน่อยเอาใหญ่แล้วแบบนี้สอนอะไรจะฟังเหรอ
เมื่อมาถึงบริษัทเขาก็พาเธอเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธาน พีพีวางกระเป๋าลงก่อนจะมายืนอยู่ข้างมาร์ช
"แล้วโต๊ะทำงานของพีพีล่ะคะ"
"บอสนายจะให้ผมจัดโต๊ะให้เธอข้างคุณฟ้ามั้ยครับ"
เขามองหน้าพีพีก่อนจะชี้นิ้วไปยังที่ว่างในห้องทำงานของเขา
"เอาโต๊ะกับเก้าอี้มาวางไว้ในนี้"
"ให้ทำงานในห้องบอสเหรอครับ"
"อืม ตามนั้นแหละ"
มาร์ชโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ส่วนพีพีมานั่งลงตรงข้ามกับเขาก่อนจะรับงานชิ้นแรกมาทำตามที่ขาสั่ง
"ให้พีพีทำอะไรคะ"
"พิมพ์สรุปการประชุมให้ผมหน่อย ตามที่เขียนไว้ในนี้แหละห้าใบ"
พีพีรับเอกสารมาแล้วลุกขึ้นเดินไปรอมาร์ชจัดโต๊ะทำงานให้เธอพร้อมกับคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่ จากนั้นเธอก็เปิดคอมเข้าโปรแกรมwordเพื่อพิมพ์งานตามที่เขาบอก หญิงสาวนิ่วหน้าอย่างงงงวยเธอพยายามแกะตัวหนังสือในกระดาษแต่ว่าบางคำมันอ่านยากเหลือเกิน
"เป็นอะไรพีพี"
บอสนายมองหญิงสาวอย่างแปลกใจ ดูเธอทำหน้างงเหมือนไม่ค่อยเข้าใจในเอกสารการประชุมของเขาเท่าไหร่
"คือพีพีอ่านไม่ออกค่ะ นี่คือลายมือใครเหรอคะไม่สวยเลยค่ะ อ่านยากมากเลย"
"ลายมือผมเอง"
พีพีเงยหน้ามองเขาก่อนจะยิ้มแห้งออกมา ลายมือแย่มากไม่อยากจะพูดทำร้ายจิตใจเลย เธอเขียนสวยกว่าตั้งเยอะ
"อ่าว... เหรอคะ แหะๆ พีพีอ่านไม่ออกค่ะ"
"เฮ้อ! เอามานี่ผมพิมพ์เอง"
พีพีลุกขึ้นเอาเอกสารการประชุมไปส่งคืนให้เขา จากนั้นก็รับงานใบใหม่มาไว้ในมือ
"แปลเอกสารนี่แทนแล้วกัน"
"ได้เลยค่ะอันนี้ง่ายมาก"
หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะเดินกลับไปที่เดิมแล้วจัดการแปลเอกสารตามที่เขาสั่ง เห็นแบบนี้ภาษาเธอดีมากแถมภาษาไทยยังเป๊ะเวอร์อีก เธอใช้เวลาแปลเอกสารเพียงแป๊บเดียวก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว
"ฮ้า เสร็จแล้ว"
เธอลุกขึ้นเดินไปหาบอสนายก่อนจะยื่นเอกสารที่เธอแปลเสร็จเรียบร้อยส่งไปให้เขา ชายหนุ่มรับมาอ่านดูก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจ
"แปลสวยมากอันนี้ถือว่าผ่านนะ"
"บอกแล้วว่าพีพีเก่งมาก แบบนี้ต้องขึ้นเงินเดือนให้แล้วค่ะ เพิ่มซักห้าพันดีมั้ยพีพีจะเอาไปซื้อเครื่องสำอางอ่ะ"
หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างขอร้อง ปกติเธอใช้ครีมบำรุงราคาหลักหมื่น เงินห้าพันยังไม่พอค่ารองพื้นด้วยซ้ำ
"ซื้อเครื่องสำอางอะไรตั้งห้าพัน สองสามร้อยตลาดนัดเยอะแยะทำไมไม่ใช้"
"อี้! หน้าพีพีพังหมดสิคะไม่เอาอ่ะ"
"ตั้งใจทำงานไปเถอะ ถ้าทำงานดีผมจะขึ้นให้เอง"
พีพีทำหน้างอง้ำก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตามเดิม เธอบิดตัวไปมาอย่างปวดหลัง เก้าอี้อะไรก็ไม่รู้นั่งไม่สบายตัวเลย
"เป็นอะไรอีกล่ะ"
"เก้าอี้มันแข็งค่ะ พีพีขอเปลี่ยนตัวอื่นได้มั้ยคะเอาแบบบอสนายเลยค่ะ"
มาร์ชที่เดินเข้ามาได้ยินพอดีก็หลุดขำออกมา ถ้าเป็นพนักงานคนอื่นโดนไล่ออกแล้วแบบนี้ แต่นี่คือน้องสาวเพื่อนซึ่งจะกลายเป็นหุ้นส่วนเร็วๆนี้ จะไล่ออกคงลำบากใจอยู่ เอาตรงๆตอนนี้เขาเริ่มสงสารเจ้านายแล้ว แต่ช่วยอะไรไม่ได้มากหรอกนะเขาหาเรื่องใส่ตัวเอง
"เรื่องมากจริงๆนั่งไปนั่นแหละไม่ต้องเปลี่ยน ทำได้ก็ทำทำไม่ได้ก็ลาออกไปซะ"
เขาเอ่ยออกมาอย่างเซ็งๆ สงสัยต้องใช้ไม้แข็งบ้างแล้วไม่อย่างนั้นเธอจะเอาแต่ใจแบบนี้ไปเรื่อยๆไม่ยอมจบซักที
"ถ้าบอสไล่หนูออก หนูจะเอาไรกินอ่ะ"
"เรื่องของเธอสิยัยตัวยุ่ง! ไปเถอะคุณมาร์ชไปตรวจงานห้างกัน"
พูดจบเขาก็เดินออกไปทันที มาร์ชมองพีพีก่อนจะยิ้มให้เธอแล้วเดินตามเจ้านายไป
"พีพีไปด้วยค่ะ"
หญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็รีบวิ่งตามเขาไป ให้เธออยู่ในห้องคนเดียวเหงาๆไม่เอาหรอก น่าเบื่อจะตาย
"มาทำไม"
"ขอพีพีไปด้วยสิคะบอสนาย นะๆ"
"ไปก็อยู่เงียบๆอย่าถามเยอะ ถ้าทำให้ผมปวดหัวเมื่อไหร่ผมไล่กลับเลยนะ"
พีพียิ้มกว้างออกมาก่อนจะไปยืนเคียงข้างท่านประธาน
"พีพีเคยทำให้บอสนายปวดหัวด้วยเหรอ พีพีเคยทำแบบนั้นเหรอคะคุณมาร์ช"
เธอเอ่ยถามผู้ช่วยของเขาตาแป๋ว บอสนายส่ายหน้าอย่างปลงๆก่อนจะเดินไปขึ้นรถทันที
'ยังไม่รู้ตัวไปอี๊กกกกก เฮ้อ!'
- Writer
