Little Miss กำราบรักคุณหนูตัวร้าย

Chapter 7

เชื่อมั้ยว่าผ่านไปครึ่งวันพีพียังไม่ยอมคุยดีๆกับเขาเลย เธอยังเงียบไม่พูดอะไรทำงานตามที่สั่งเสร็จก็รอรับงานใหม่ต่อ ไม่ถามเลยว่าทำยังไงแต่ทำออกมาดีซึ่งอันนี้ต้องขอชม ขนาดว่าไม่เคยทำงานมาก่อนแต่งานในหน้าที่ทำได้ดีมาก สมกับเกียรตินิยมอันดับหนึ่งได้มาเพราะความสามารถไม่ใช่โชคช่วยแน่นอน

"พีพีเที่ยงแล้วไปกินข้าวกันมั้ย"

"ไม่ค่ะ"

เธอเอ่ยออกมาก่อนจะนั่งพิมพ์งานหน้าคอมต่อไม่สนใจเขาอีก บอสนายถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเท้าคางมองเธออย่างเหนื่อยใจ ไม่รู้จะง้อยังไงแล้วนะนี่ก็พยายามชวนคุยมากที่สุดแล้ว แต่เหมือนว่าจะไม่ได้ผล

"เสียดายจัง บ่ายนี้ว่างไม่มีอะไรทำว่าจะชวนพีพีไปตรวจห้างแล้วจะพาไปกินซาชิมิร้านดังเปิดใหม่ เย็นๆจะพาไปเดินเล่นตลาดนัดแล้วก็จะไปส่งที่คอนโดด้วย"

เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับมองปฎิกิริยาของหญิงสาว พีพีชะงักไปเมื่อได้ยินแบบนั้น ซาชิมิของโปรดเธอด้วยแต่ว่าไม่ได้สิเขาไม่ยอมไปรับเธอแถมยังทิ้งให้มาเองอีก กว่าจะเรียกแท็กซี่มาได้เกือบไม่ทันเข้างานแล้ว หญิงสาวทำหน้าไม่สนใจทั้งที่ในใจอยู่กับซาชิมิของโปรดที่ไม่ได้กินมาตั้งแต่โดนยึดบัตรเครดิตแล้ว

"เฮ้อ! เสียดายจังสงสัยคงได้ไปกินคนเดียวซะแล้วล่ะมั่ง"

เขาเอ่ยออกมาเสียงดังก่อนจะมองซ้ายมองขวาแต่ยังมีเหลือบสายมองหญิงสาวอยู่ พีพีหันมามองหน้าเขาอย่างลังเล จะงอนต่อดีหรือว่าจะหายงอนแล้วไปกินของอร่อย ถ้าไม่ไปครั้งนี้ก็ไม่สามารถซื้อกินเองได้นะ เพราะมันแพงแล้วเงินเดือนอันน้อยนิดคงไม่มีทางได้กินมื้อหรูแบบนี้ด้วย เอาไงดีอ่ะ

"งั้นผมไปก่อนนะ ไปนั่งกินซาชิมิคนเดียวเหงาๆดีกว่า"

เขาพูดจบก็ลุกขึ้นทำท่าทางจะเดินออกไป พีพีเอ่ยทักออกมาแต่ยังอึกอักวางฟอร์มอยู่

"บอสนายคะ เอ่อ..."

"หืม.. ว่าไงครับคุณพีพี"

"แล้วบ่ายนี้บอสนายจะเข้ามาอยู่มั้ยคะ"

"ไม่อ่ะ ผมจะไปกินซาชิมิแล้วก็ไปตรวจสาขาเล่น ตอนเย็นก็ไปเดินตลาดนัดไม่เข้ามาแล้ว"

เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ หญิงสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง

"แล้วพีพีต้องทำงานอะไรคะช่วงบ่าย ไม่เห็นมีอะไรให้ทำเลย จะให้พีพีอยู่เฉยๆที่นี่เหรอคะ"

หญิงสาวเอ่ยถาม เขายักไหล่เล็กน้อยไม่ว่าอะไร

"ไม่มีอะไรให้ทำอ่ะมันว่าง ถ้าคุณอยู่ที่นี่ก็อยู่เฉยๆกดโทรศัพท์เล่นไปแล้วกัน แต่ถ้าอยากมีงานทำก็ไปกับผมแค่นั้นแหละ"

พีพีมองหน้าเขาก่อนจะกดปิดคอมแล้วถือกระเป๋าตามเขาไปทันที

"พีพีอยู่ที่นี่ก็ไม่มีงานทำนี่เนาะ งั้นไปด้วยก็ได้ค่ะ"

เธอทำหน้าเหมือนจำใจจะไปก่อนจะรีบเดินออกไปทันที บอสนายมองตามหญิงสาวไปก่อนจะยิ้มออกมาอย่างขำขัน

"ฟอร์มเยอะชะมัดผู้หญิงอะไร"

เขาส่ายหน้าก่อนจะเดินตามเธอออกไปทันที จากนั้นทั้งสองคนก็เดินไปขึ้นรถแล้วตรงไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นเปิดใหม่ไม่ไกลจากบริษัทมากนัก พีพีมองเมนูก่อนจะร้องว้าวออกมา ของนำเข้าทั้งนั้นร้านนี้ถือว่าเด็ดมากอ่ะ ปกติเธอจะกินบนห้างหรูแต่ไม่มากขนาดนี้ คงเพราะที่นี่เปิดใหม่ด้วยจึงไม่เคยมา

"สั่งสิอยากกินอะไรล่ะ"

"บอสนายสั่งเลยค่ะ พีพีไม่ได้เป็นคนจ่ายไม่อยากเลือก"

เธอส่งเมนูคืนเขาไปทันที ถ้าให้เธอจ่ายเองเงินที่เหลือคงหมดตัว ดูจากราคาแล้วสั่งสองสามอย่างปาไปสามพันแล้ว พักก่อนนะของโปรดพีพี

"สั่งเถอะเอาที่เราชอบ ถือซะว่าเลี้ยงต้อนรับพนักงานใหม่ไง"

เขาส่งเมนูคืนให้เธอ หญิงสาวรับมาก่อนจะสั่งเซ็ตที่ราคาเบาที่สุด จะว่าเกรงใจก็ได้แหละไม่ใช่เงินของเธอซักหน่อย อย่างเขาว่าแหละเงินทองหายากกว่าจะได้มามันไม่ได้ง่าย เพราะฉะนั้นเธอจะไม่เอาเปรียบเงินของคนอื่น

"อันนี้ก็ได้ค่ะ"

"ทำไมไม่เอาพรีเมี่ยมอ่ะ เกรดดีกว่าเยอะเลยนะราคาโปรโมชั่นด้วย ชอบไม่ใช่เหรอ..."

เขาเอ่ยถามหญิงสาวอย่างสงสัย ถ้าใช้เงินเก่งแบบนี้เรื่องกินไม่ต้องพูดถึงคงจะกินแบบพรีเมี่ยมราคาหลักพันหลักหมื่นแหละ ทำไมคราวนี้ถึงสั่งราคาถูกมาแปลกนะ

" เมื่อก่อนชอบค่ะเพราะเวลากินใช้เงินของที่บ้าน แต่ตอนนี้ต้องหาเงินเองและรู้แล้วว่ามันหายากกว่าจะได้มาแต่ละบาท บอสนายก็คงต้องทำงานหนักกว่าจะได้เงินมา เพราะฉะนั้นพีพีไม่อยากเอาเปรียบค่ะ"

เขายิ้มออกมาทันทีทึ่งกับความคิดของเธอเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าการมาอยู่กับเขาเพียงไม่กี่วันจะทำให้ความคิดของเธอเปลี่ยนไปเยอะมากขนาดนี้ ถือว่าเป็นเรื่องราวที่ดีนะ

"ถือว่ามีข้อดีเพิ่มมาอีกข้อหนึ่งแล้วนะ"

เขาเอ่ยออกมาอย่างแกล้งหยอก หญิงสาวส่งเมนูคืนให้พนักงานก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดเล่นระหว่างรออาหารไม่ยอมคุยกับเขาอีก

"ผมเอาเซ็ตพรีเมี่ยมครับ"

"ได้ค่ะ รอซักครู่นะคะ"

เขาส่งเมนูคืนไปก่อนจะมองหญิงสาวอย่างเอ็นดู ท่าทางจะคิดอะไรได้เยอะเลยนะแต่ว่ายังไม่หายงอนเขาแน่นอน เพราะถ้าหายแล้วจะต้องไม่เป็นแบบนี้ยังเงียบผิดปกติ

"พีพี.."

"คะ"

"ยังโกรธผมอยู่เหรอที่เมื่อเช้าไม่ได้ไปรับ"

หญิงสาวส่ายหน้า ตอนนี้เธอไม่อยากงอนเขาแล้ว เขาเป็นเจ้านายนี่เนาะจะมารับมาส่งเธอได้ยังไงกัน เธอเป็นลูกจ้างก็ควรดูแลตัวเองสิมีสิทธิ์อะไรไปเรียกร้องเขาล่ะเขาจะไม่มารับก็ถูกแล้วนี่ เมื่อเช้านั่งแท็กซี่ไปคิดเธอตั้งแปดสิบบาทเดินทางแป๊บเดียวเองแท้ๆถ้าไปกลับก็ร้อยหกสิบบาท เพราะฉะนั้นตอนนี้หาทางไปทางอื่นดีกว่า อาจจะต้องนั่งรถเมล์ตามที่เขาแนะนำเธอเลือกไม่ได้นี่นา

"ไม่ค่ะ บอสนายเป็นเจ้านายนี่คะจะมารับมาส่งพีพีทำไม แค่ให้อยู่ที่ห้องก็ดีมากแล้ว เอาเป็นว่าจากนี้พีพีจะจ่ายค่าเช่าให้นะคะ บอสนายจะคิดเงินเท่าไหร่ก็บอกมาเลยค่ะพีพีเกรงใจ"

เหมือนเขารู้สึกว่าเธอกำลังประชดประชันมากกว่าที่จะคิดแบบนั้นจริงๆ คอนโดเขาแพงมากราคาไม่ใช่ถูกๆถ้าคิดราคาเช่าจริงๆห้าหมื่นยังถูกไปเลย

"ถ้าผมคิดจริงๆเงินเดือนคุณทั้งเดือนก็จ่ายไม่พอหรอกจริงมั้ย"

"งั้นวันนี้พีพีจะเอากระเป๋าไปขายแล้วไปเช่าคอนโดที่อื่น บอสนายก็เอาห้องคืนไปเลยค่ะพีพีไม่มีปัญญาจ่ายหรอก"

"ไหนบอกยอมอดตายไม่ยอมขายเด็ดขาดนี่ คุณพูดแบบนั้น"

เขาอมยิ้มเจ้าเล่ห์เอ่ยถามหญิงสาวอีกครั้ง เด็กอะไรงอนแล้วขี้ประชดประชันขนาดนี้ แถมขู่จะย้ายออกไปเช่าคอนโดใหม่นิสัยเด็กชัดๆเลย เฮ้อ!

"ก็ห้องของบอสมันแพงอ่ะพีพีไปอยู่ที่อื่นก็ได้บอสจะได้ไม่ลำบากใจที่จะให้อยู่"

"ผมก็ให้อยู่ฟรีแล้วไง คุณมาบอกว่าจะจ่ายเองทำไมล่ะ"

"ก็... ก็"

เธออึกอักก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเถียงไม่ได้ ความรู้สึกในตอนนี้คือน้อยใจคนตรงหน้ามาก ไม่คิดจะง้อเธอหน่อยเหรอ ใช่สิเธอเป็นแค่ลูกน้องนี่ อาหารมาเสิร์ฟตรงหน้าเต็มโต๊ะ บอสนายส่งเซ็ตพรีเมี่ยมไปให้หญิงสาวตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

"กินเถอะแล้วหลังจากวันนี้ผมจะไปรับไปส่งทุกวันเอง ถ้าเป็นแบบนี้จะยอมหายงอนมั้ย..."

เขายื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าหญิงสาว พีพีมองเขาก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจที่เขายอมง้อเธอบ้าง เมื่อเช้าเธอเสียใจมากนะที่เขาไม่ยอมมารับอ่ะน้อยใจมากเลยด้วย

"หายก็ได้ค่ะ แต่สัญญากับพีพีแล้วนะห้ามกลับคำล่ะ"

"อืม ไม่กลับคำหรอกน่า"

หญิงสาวยื่นมือไปเกี่ยวก้อยกับเขาก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี แบบนี้ก็กินซาชิมิได้อย่างมีความสุขแล้ว

"พีพีชอบกินซาชิมิ"

"จ้ะ กินเยอะๆหมดนี่ไม่อิ่มก็สั่งเพิ่มอีก"

"ค่ะ บอสนายใจดีจัง คิคิ"