Chapter 1
1306 Words
พีพีเปิดกระเป๋าหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา เธอเอาบัตรเดบิตขึ้นมาว่าจะลองไปกดเงินดูเผื่อว่าจะกดได้อย่างน้อยเธอก็มีเงินไว้ใช้ เธอยืนอยู่หน้าตู้เอทีเอ็มก่อนจะกดรหัสบัตรแต่ว่ามันใช้ไม่ได้
"ทำไมกดไม่ได้อ่ะ"
เธอพยายามกดอีกหลายครั้งจนตู้เอทีเอ็มกลืนบัตรของเธอเข้าไป พีพีอ้าปากค้างอย่างตกใจก่อนจะทุบตู้อย่างแรงเพื่อให้มันปล่อยบัตรของเธอคืนมา
"อีตู้บ้าเอาบัตรฉันคืนมานะ"
พีพีทุบตู้เอทีเอ็มแรงๆหลายทีจนรปภหน้าตู้รีบมาลากเธอออกไปจากตรงนั้น
"ไอ้ตู้บ้าเอาบัตรฉันคืนมานะ"
"นี่คุณมาทำลายทรัพย์สินแบบนั้นได้ยังไง ถ้าเครื่องเสียขึ้นมาคุณจะต้องรับผิดชอบนะ"
รปภ.ลากเธอออกมาให้สงบสติอารมณ์อยู่ตรงม้านั่ง พีพีฮึดฮัดอย่างขัดใจก่อนจะนั่งลงกอดกระเป๋าอย่างอารมณ์เสีย
"มันกลืนบัตรหนูไปแล้วอ่ะ"
"ก็เอาสมุดบัญชีไปแจ้งกับธนาคารสิครับ ขอบัตรใหม่ก็ได้ทุบไปมันก็ไม่ออกมาหรอก"
พีพีเปิดกระเป๋าหยิบเอกสารออกมา มีทั้งวุฒิการศึกษา ทะเบียนบ้าน บัตรประชาชนตัวถ่าย แต่ว่าไม่มีบัญชีธนาคารเลยซักเล่ม
"ไม่มีบัญชีธนาคารเหรอ โอ๊ย! นี่ทุกคนเล่นตลกอะไรกับพีพีคะ... ฮืออออ"
สองชั่วโมงต่อมา..
หญิงสาวถือกระเป๋ากลับมานั่งเล่นที่ห้างตามเดิม กระเป๋าใบสองล้านก็ติดรถของเธอไปด้วย ทั้งเนื้อทั้งตัวขายได้แค่นาฬิกาเรือนละสองล้านแต่เธอไม่ขายเพราะพี่ชายซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด ในกระเป๋าสตางค์มีเงินอยู่หมื่นเดียวว่าแต่เงินแค่นี้ทำอะไรได้บ้างอ่ะ
"เฮ้อ! ชีวิตพีพีทำไมอาภัพแบบนี้นะ"
หญิงสาวกอดกระเป๋าตัวเองไว้แน่นก่อนจะมองไปรอบๆอย่างเศร้าหมอง แล้วเธอจะใช้ชีวิตต่อจากนี้ยังไง เงินก็ไม่มีที่อยู่ก็ไม่มี...
"อ๊ะ! พี่คะรับสมัครงานเหรอ"
พีพีมองชายใส่สูทดูดีเดินมาติดป้ายประกาศรับสมัครงาน ตำแหน่งเลขาท่านประธานด้วยเงินเดือนน่าจะเยอะอ่ะ เธอก็จบมาตั้งสูงภาษาอังกฤษก็ดีเลิศมาก น่าจะทำได้แหละ
"ครับ สนใจสมัครมั้ยครับยื่นเอกสารพร้อมสัมภาษณ์รู้ผลเลยนะครับ"
"จริงเหรอคะ... งั้นพี่พาพีพีไปหน่อยได้มั้ย จะไปสมัครตอนนี้เลยค่ะ"
"ได้สิครับ งั้นเชิญเลยตามผมมา"
พีพีถือกระเป๋าตามชายคนนั้นไปทันที เขาพาเธอมายังออฟฟิศแล้วเดินไปหยิบเอกสารใบสมัครงานมาให้เธอกรอกข้อมูล
"กรอกข้อมูลตรงนี้นะครับ ถ้าเกิดว่าเสร็จแล้วเรียกได้เลย จะพาไปห้องสัมภาษณ์ครับ"
พีพียกมือไหว้ขอบคุณเขาก่อนจะนั่งกรอกเอกสารการสมัครงานทันทีอย่างตื่นเต้น เธอทำงานหาเงินเองก็ได้ในเมื่อคนในครอบครัวไม่มีใครรักเธอ เพื่อนก็ทอดทิ้งไม่มีใครให้ความช่วยเหลืองั้นต่อจากนี้ไปก็ไม่ต้องมาคบหากันอีก
ผู้ช่วยของบอสนายหรือมาร์ชเขาคุยกับหญิงสาวเสร็จก็เดินมาที่ห้องของท่านประธานเพื่อรายงานความเคลื่อนไหว
"ว่าไงคุณมาร์ช"
"คุณพีพีกำลังกรอกใบสมัครครับ"
บอสนายยิ้มออกมาทันที เพื่อนเขารายงานมาว่าตอนนี้น้องสาวอยู่ที่ห้าง เขาจึงได้ออกคำสั่งให้ผู้ช่วยทำใบรับสมัครงานแล้วปริ้นไปติดให้หญิงสาวเห็น เธอไม่มีทางเลือกยังไงก็ต้องหางานทำแน่นอนซึ่งก็ง่ายมาก เธอสมัครอย่างไว
"อืม ดีมาก"
"ผมว่าเธอน่ารักดีนะครับไม่เห็นมีพิษมีภัยอะไรเลย ผมส่งใบสมัครงานให้เธอก็มีมารยาทยกมือไหว้ด้วย"
มาร์ชเอ่ยออกมาตามจริง เขาก็ยังมองไม่เห็นว่าหญิงสาวจะเอาแต่ใจหรือดื้อตรงไหน บอสนายเงียบอย่างใช้ความคิดก่อนจะเอ่ยออกมา
"คงเอาแต่ใจตอนอยู่กับครอบครัวมั่ง คุณไปเรียกเธอมาได้แล้วผมจะลองคุยดู"
"ครับบอสนาย"
มาร์ชโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปดูหญิงสาว ตอนนี้เธอกรอกเอกสารเสร็จแล้วพร้อมกับมาร์ชเดินมาหาเธอพอดี
"พี่คะหนูกรอกเอกสารเสร็จแล้วค่ะ"
"งั้นเชิญทางนี้เลยครับ เดี๋ยวพาไปห้องท่านประธาน"
"ท่านประธานสัมภาษณ์เองเหรอคะ"
"ครับ ก็เลขาท่านประธานนี่นาท่านต้องเป็นคนสัมภาษณ์ด้วยตัวเองซิ ห้องนี้แหละเชิญเลยครับ ขอให้โชคดีนะ"
มาร์ชยิ้มให้หญิงสาวอย่างเป็นมิตรก่อนจะเปิดประตูให้เธอเดินเข้าไปข้างใน เมื่อเข้ามาถึงพีพีก็ยกมือไหว้ชายหนุ่มพร้อมกับยิ้มหวาน บอสนายมองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า สมกับเป็นลูกคุณหนูสวยมากผิวพรรณลูกผู้ดีเหมือนไม่เคยลำบากมาก่อนในชีวิต
"สวัสดีค่ะท่านประธาน"
"สวัสดีครับ เชิญนั่งสิ"
พีพีเดินมานั่งลงตรงข้ามเขาก่อนจะส่งใบสมัครไปให้เขาตรงหน้า บอสนายหยิบขึ้นมาอ่านประวัติก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
"เกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วย เรียนเก่งใช้ได้เลยนี่"
"ใช่มั้ยคะ พีพีนะเรียนเก่งมากเลยค่ะ ภาษาอังกฤษก็ดีเลิศพูดได้คล่องเลยค่ะ เพราะฉะนั้นท่านประธานต้องรับพีพีเข้าทำงานเลยนะคะ"
หญิงสาวเอ่อออกมาด้วยความมั่นใจ เธอเรียนเก่งใครก็ต้องอยากได้เธอมาร่วมงานแน่นอนเธอมั่นใจมาก บอสนายวางเอกสารลงก่อนจะมองหน้าหญิงสาวยิ้มๆ
"เคยทำงานที่ไหนมั้ย"
"คะ.. ทำงานเหรอไม่เคยค่ะ"
"แสดงว่าไม่มีประสบการณ์มาก่อน แบบนี้รับพิจารณายากหน่อยนะ ตำแหน่งเลขาควรมีประสบการณ์ทำงานมาบ้างสิ เราจบการตลาดมาไม่ค่อยเหมาะกับตำแหน่งนี้"
"แต่ว่าพีพีเรียนเก่งนะคะ ภาษาก็ได้ทำไมจะเป็นเลขาไม่ได้ พีพีเคยเห็นเลขาไม่เห็นทำอะไรเลยแต่งตัวสวยๆแล้วไปคุยลูกค้ากับเจ้านายเท่านั้น"
หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างใสซื่อ เลขาพี่พีเจก็เห็นวันๆแต่งตัวสวยไปนั่นนี่กับเขาข้างนอก ส่วนงานเอกสารมีคนอื่นทำให้ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย
"ใครบอกว่าเป็นเลขาไม่ทำอะไร"
"ก็เลขาของพี่ชะ... เอ่อ หมายถึงที่พีพีเคยเห็นค่ะ"
เธอเกือบหลุดปากพูดถึงพี่ชายแล้ว แต่ตอนนี้เธอโดนตัดหางปล่อยวัดแล้วคงไม่มีประโยชน์ที่จะพูดถึงอีก บอสนายส่ายหน้าอย่างปลงๆเขารู้แล้วว่าน้องสาวของเพื่อนนิสัยเป็นยังไง นอกจากเอาแต่ใจตัวเองยังหลงตัวเองอีกทั้งๆที่ประสบการณ์ทำงานยังไม่เคยมีด้วยซ้ำ แต่ดีที่เธอมั่นใจในตัวเองมากแบบนี้น่าจะทำงานได้นะ
"เอางี้ถ้าผมรับคุณเข้าทำงานเป็นเลขาจะเรียกเงินเดือนเท่าไหร่"
เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ พีพียิ้มกว้างออกมาก่อนจะเอ่ยอย่างมั่นใจ
"พีพีไม่เรียกเยอะค่ะ คือพีพีเรียนเก่งมากเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง แถมภาษาอังกฤษก็เก่ง ที่สำคัญพีพีสวยมากเป็นหน้าเป็นตาให้ท่านประธานได้แน่นอนค่ะ เพราะฉะนั้นขอเงินเดือนซัก.. .อืมมม แสนหนึ่งก็พอค่ะ"
"ห๊ะ! แสนหนึ่ง"
"ค่ะ น้อยไปเหรอคะ..."
เธอย้อนถามตาใสแป๋ว บอสนายมองหน้าหญิงสาวก่อนจะกุมขมับอย่างปวดหัวสุดๆ ประสบการณ์ทำงานก็ไม่มี งานเลขายังไม่รู้เลยว่าทำอะไรบ้าง แต่ขอเงินเดือนแสนหนึ่ง... เธอนี่มันสุดยอดจริงๆให้ตายสิ
- Writer
