หลังจากกลับมาถึงบ้านดารัณก็บอกกับป้านิ่มว่าปวดหัวของไม่รับอาหารเย็น จากนั้นก็ตรงดิ่งขึ้นบนบ้านพักผ่อนทันที ไม่รู้ว่านอนหลับไปกี่ชั่วโมงแต่มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อตอนที่มีอะไรไม่รู้แสนหนักอึ้งทาบทับลงมา
“อื้อ! ช่วยด้วย อุ๊บ!” นัยน์ตาคู่สวยเบิกโพล่งกลางความมืด ร้องอู้อี้ในลำคอหวาดกลัวมือปริศนาที่เลื่อนมาปิดปากตนเองไว้แน่นจากนั้นมือคู่นั้นก็จัดการปลดกระดุมเสื้อของหล่อนออก
“อย่าร้องเชียวนะ ไม่อย่างนั้นเธอเจอดีแน่!” ภามินกระซิบข่มขู่ ขบเม้มริมฝีปากตามริมหูอ่อน
“คุณภาม...” เสียงเจ้าอำนาจนี้เป็นภามินไม่ผิดแน่ น้ำตาที่แห้งเหือดไปหลายชั่วโมงไหล่บ่าลงมากอีกครั้งเมื่อรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรกับร่างกายของหล่อน แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้โดนวางยาแล้วฉะนั้นดารัณจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก
“ใช่ ฉันเอง”
มือบอบบางจับมือเขาแน่น เอ่ยคำขอร้องเสียงสั่นเครือ “ยะ... อย่าทำอะไรรันอีกเลยนะคะ รันยังเจ็บอยู่ อีกอย่าง... คุณภ
