“โอ๊ย! เจ็บค่ะ ระ... รันยังไม่เคย...” ดารัณพยายามบอกเขา แต่ดูเหมือนเสียงนั้นจะส่งไปไม่ถึงเพราะมือใหญ่เลื่อนมาผลักหัวไหล่หล่อนให้นอนลงเสียก่อน
ไม่ยอม! เขาจะต้องเข้าไปในกายดารัณให้ลึกกว่านี้ให้ได้!
ภามินกัดฟันแน่นกางมือออกก่อนเลื่อนลงไปช้อนบั้นท้ายหล่อนให้ลอยขึ้นสูงเพื่อจดความเป็นชายดันเข้าไปให้ลึกมากกว่าเดิม เดินทางมาได้นิดเดียวหล่อนก็ขับไล่เขาด้วยการตอดรัดรุนแรงจนแทบขยับตัวไปไหนไม่ได้
“ฮือ... รันเจ็บ”
“อ๊า! ดารัณ ทำไมถึงแน่นมากขนาดนี้ ทั้งที่เธอน่าจะนอนให้ไอ้หมอนั่นเอาจนพรุนแล้วแท้ๆ”
น้ำตาใสไหลพรากลงอาบแก้มนวล หัวใจหล่อนบีบรัดจนแทบขาดตาย คำพูดของเขาเปรียบเสมือนเข็มเล็กๆ นับร้อยทิ่มแทงเข้ามา มาจนถึงขนาดนี้แล้วเขายังโง่คิดว่าหล่อนเสียบริสุทธิ์แล้วอย่างนั้นเหรอ
หล่อนยังต้องเผชิญกับความเจ็บปวดอยู่เป็นระยะๆ การเคลื่อนไหวของเขา จนกระทั่งท้ายที่สุดเขาก็แทรกกายเข้ามารุนแรงจนสามารถผ่านปราการส
