สิบห้านาทีต่อมา เรือเฟอร์รี่ก็พาดารัณมาถึงเกาะซาลิน ถามทางจากคนขับเรือรู้ทิศทางก็รีบเดินแกมวิ่งมาดูอาการของภามินทันที เรื่องเมื่อคืนที่ทะเลาะกันนาทีนี้หล่อนลืมหมด รู้แค่ว่าอยากดูแลเขาให้ดีที่สุดก็เท่านั้นเอง ประตูบ้านยังคงปิดสนิทดารัณเข้าไปเปิดออกก่อนก้าวเข้าไป ขณะนั้นก็เรียกชื่อเขาไปด้วย
“คุณภาม! อยู่ที่ไหน นี่รันเองนะคะ!” ดารัณวิ่งเข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงสายน้ำจึงรีบวิ่งเข้าไปข้างใน แต่ในวินาทีนั้นหล่อนรีบจนไม่ดูอะไรกรีดร้องใส่ร่างกายเปลือยเปล่าของภามิน
มือบางเลื่อนขึ้นมาปิดตาสองข้าง เอ่ยถามเสียงตะกุกตะกัก “คุณภามเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ เห็นนายพร้าวบอกว่าไม่สบายรันเลยตามมาดูอาการ”
“รัน... เอง... เหรอ...” ภามินถามเสียงแหบแห้ง เขาทรมานเจียนตายเนื้อตัวสั่นไปหมด ภาพเบื้องหน้าเลือนรางเขาเห็นเพียงร่างกายบอบบางของผู้หญิงเท่านั้น นาทีนี้จะเป็นใครก็ช่างขอแค่เขาได้ปลดปล่อยความทรมานก็พอ
