คุณหมอแพ้ทางเด็ก (หมอเปรมมนัส&น้องบี)

7.โชคเข้าข้าง

@เวลา 15.15 น.@คณะบริหาร@มหาวิทยาลัยJ

บี..บี.. ทางนี้" อัญญารินทร์โบกมือพร้อมกับร้องเรียกเพื่อนใหม่ ส่วนคนที่ถูกเรียกโบกมือตอบกลับให้เช่นกัน

"รอนานมั๊ย วันนี้อาจารย์อัดสาระสำคัญหนักเลย ช่วงบ่าย" กานต์ธิดาบ่นอืด

"เราก็พึ่งลงมาเหมือนกัน ไม่นานหรอก ยังไงก็ต้องรอคุณอาเราอีก แล้วเธอล่ะใครมารับ"

"พี่ชายบอกว่าจะมารับน่ะ" กานต์ธิดาตอบอย่างซื่อ ๆ แต่แท้จริงแล้วพี่ชายเธอยังติดลูกค้าอยู่เลยและไมมีปลีกตัวออกมาได้

สักพักเสียงสายเรียกเข้า

กานต์บุรุษ: บีเลิกเรียนหรือยัง รอพี่อยู่ที่นั่นนะ อย่ากลับเอง พี่ติดลูกค้าแล้วจะรีบไปรับ

กานต์ธิดา: ได้ค่ะพี่เอ ไม่ต้องรีบนะคะ เดี๋ยวหนูนั่งรอที่หน้าคณะนี่แหละค่ะ

กานต์บุรุษ: ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะ แล้วสัญญาณก็ถูกตัดไป

ส่วนอัญญารินทร์ที่ได้ยินเสียงสนทนาของคนในสายอยู่อดห่วงเพื่อนใหม่ไม่ได้จึงตัดสินใจเอ่ยออกมา

"พี่ชายติดงานเหรอ เราจะให้คุณอาขับรถไปส่งเธอที่บ้านก่อนดีมั๊ยจะได้พักผ่อน พี่ชายเธอยังติดงานอยู่เลยไม่ใช่เหรอ" อัญญารินทร์เอ่ยอย่างห่วง ๆ ตัวก็ผอมแห้งไม่รู้น้ำหนักถึง 40 กิโลหรือเปล่า

"ไม่เป็นไรหรอก เรารอพี่เอดีกว่าเดี๋ยวพี่มาแล้วไม่เจอ" กานต์ธิดาปฏิเสธอย่างละมุนละม่อม

"งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวเรารอเป็นเพื่อนนี่แหละ" อัญญารินทร์ยืนยันกระต่ายขาเดียว สักพักเธอเหลือบไปเห็นใครอีกคนที่อุ้มเจ้าสุนัขตัวนั้นที่เธอเคยช่วยไม่ให้ถูกรถเหยียบเมื่อหลายเดือนที่แล้วแต่เธอยังจำเจ้าของสุนัขได้ติดตา

"เอ๋ย เธอรู้จักเค้าเหรอ" กานต์ธิดาเอ่ยถามเพื่อนสาวทันทีเพราะหญิงสาวที่อุ้มสุนัขแสนสวยนั้นคือดาวมหาวิทยาลัยที่ฮ็อทที่สุดนั่นเอง

"ไม่รู้จักหรอก แต่เค้าสวยดีนะ ดูท่าทางคุณหนูชัด ๆ เลย แต่เห็นทีไรก็อุ้มน้องหมาทุกทีเลย บ้านนางคงไม่มีคนดูแลน้องมั๊ง" อัญญารินทร์เดาไปเรื่อย

"ไม่รู้ซิ ไม่ค่อยเจอนางเท่าไร นางออกจะเก็บตัวนะ" กานต์ธิดาเอ่ยตามความรู้สึก

@เวลา 16.05 น.@มหาวิทยาลัยJ@คณะบริหาร

เปรมมนัสขับรถมาจอดที่หน้าคณะบริหารตามที่นัดแนะเอาไว้กับหลานสาว ชายหนุ่มพยายามมองหาหลานสาวคนสวยอยู่สักพัก นับว่าโชคเข้าข้างเขาพบหญิงสาวที่ชอบมาวิ่งเล่นในหัวของเขาด้วยจึงรีบลงจากรถไปในทันที

"รออานานมั๊ยน้องเอ๋ย"

"ไม่นานค่ะคุณอา เอ่อคุณอานัทขา พอดียัยบีเพื่อนใหม่ของหนูพี่ชายเค้ายังไม่มาค่ะ หนูขอรอเป็นเพื่อนยัยบีก่อนได้มั๊ยคะ" อัญญารินทร์เอ่ยเป็นเชิงขอร้องกลาย ๆ

"ได้ซิ ว่าแต่เราหิวหรือยังล่ะ สั่งอะไรมากินระหว่างรอมั๊ย" เปรมมนัสเอ่ยอย่างกระตือรือร้นเพราะเป็นห่วงคนตัวบางที่ดูจะอิดโรยเต็มที

"ก็ดีนะคะ/ยัยบีกินอะไรก่อนมั๊ย คุณอาเราเลี้ยงเอง กว่าพี่ชายเธอจะมา" อัญญารินทร์อือออกับผู้เป็นอาแล้วหันไปถามความเห็นเพื่อนสาว

"ไม่เอาอ่ะ เราจะรอกินข้าวกับพี่เอดีกว่า เดี๋ยวอิ่มแล้วพี่เอไม่มีเพื่อนกินข้าว" กานต์ธิดาตอบไปตามความรู้สึก

อีกคนที่ได้ยินนึกฉุน ๆ อยู่ในอารมณ์ {ห่วงตัวเองก่อนเถอะยัยกุ้งแห้งเอ้ย ลมพัดจะปลิวได้อยู่แล้ว วัน ๆ กินอะไรบ้างเนี่ย} เปรมมนัสได้แต่บ่นคนตัวบางในใจแต่ทำอะไรไม่ได้

สักพักกานต์ธิดาได้ยินสายเรียกเข้าที่ตั้งเสียงไว้เฉพาะ

กานต์ธิดา: ค่าพี่เอ

กานต์บุรุษ: บี พี่เกิดปัญหานิดหน่อยรถเสียน่ะ กำลังเรียกช่างมารอพี่ไหวมั๊ย เอาไงดี

กานต์ธิดา: ไม่เป็นไรค่ะพี่เอ พี่เอไม่ต้องห่วงเดี๋ยวหนูกลับเอง

กานต์บุรุษ: เอางั้นก็ได้ ดูแลตัวเองดี ๆ นะ ถ้าจะเรียกแท็กซี่กลับก็ดูดี ๆ นะโทรศัพท์พกติดตัวตลอดนะพี่เป็นห่วง

กานต์ธิดา: ค่า ไม่ต้องเป็นห่วง ถ้ามีอะไรผิดปกติหนูจะรีบโทรเรียก 191 เลยค่า

กานต์บุรุษ: เออ อย่าทำพูดดีไป ถึงเวลาต้องทำให้ได้อย่างที่พูดละ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ช่างมาล๊ะเดี๋ยวพี่ขอคุยกับช่างก่อน แล้วสัญญาณก็ถูกตัดไป

อีกด้านของคนที่ฟังอยู่

"บีกลับด้วยกันนะ เดี๋ยวเราให้คุณอาไปส่งก็ได้" อัญญารินทร์ออกความเห็นเพราะนึกเป็นห่วงเพื่อนสาวที่ต้องนั่งแท็กซี่คนเดียว แต่ทันใดนั้น

ปริ๊น!! (เสียงแตรรถของใครอีกคน)

ปึ่ก..กรึ่บ (เสียงเปิดและปิดประตูรถในจังหวะกระชั้น) "น้องเอ๋ย อามารับไปหัดขับรถครับ เสร็จแล้วจะไปส่งที่บ้านคุณปู่" เป็นปกรณ์คุณหมอหนุ่มที่เป็นอัศวินม้าขาวมาช่วยได้ทันเวลาพอดี (เพราะอีกคนแอบส่งข้อความไปขอความช่วยเหลือนะซี)

"เอ่อ..คือ..น้องเอ๋ยต้องไปส่งเพื่อนที่บ้านกับคุณอานัทน่ะค่ะ พอดีรถของพี่ชายเค้าเสียกลางทางยังมารับไม่ได้.." อัญญารินทร์อธิบายอึก ๆ อัก ๆ

"เอางี้ซิ เราขับรถตามกันนี่แหละ น้องเอ๋ยไปกับนายกร ส่วนเธอยัยกุ้งแห้งไปกับผม แล้วเราขับรถตามกันแล้วน้องเอ๋ยก็ได้หัดขับรถออกถนนใหญ่ไปด้วยโดยมีนายกรเป็นครูสอนให้ไง" เปรมนัสออกความเห็นเสร็จสรรพ ทั้งคู่ได้ประโยชน์วินวิน

"เอางั้นก็ได้ค่ะ หนูจะได้ขับรถออกถนนใหญ่ด้วย น่าตื่นเต้นจัง" อัญญารินทร์เอ่ยออกมาอย่างแสนซื่อ

ส่วนคนตัวบางได้แต่มองคนนั้นทีคนนี้ทีจนดูน่าขำในสายตาของคนมอง