สัตว์เลี้ยงของแม่ทัพปีศาจ

ตอน2

ร่างเล็กสะดุ้งเมื่ออยู่ ๆ เงานั้นขยับเข้ามาใกล้ จนกระทั่งมองเห็นเท้าเรียวงามเปลือยเปล่าตรงหน้า ทว่าคำถามของหานเซ่อกลับทำให้เธอนึกแปลกใจ เขาพูดว่าเธอเป็นนักเล่านิทาน ไม่ใช่องค์หญิงเฉินอวี้หราน แสดงว่าเขายังไม่รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเธอ ทั้งที่อยู่ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ แต่เธอกลับโล่งอกที่ยังไม่ถูกจับได้ แสดงว่าดวงชะตาของเธอยังไม่ถึงฆาต

“ข้าถามทำไมไม่ตอบ!”

“อ๊ะ!” เจ้าของเสียงร้องลั่นเมื่อผมสีดำมันแผลบของตนถูกดึงขึ้นอย่างหงุดหงิด นี่เป็นครั้งแรกที่ดวงตากลมโตสีอำพันได้มองเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน

หานเซ่อ... สมกับเป็นบุรุษรูปงามที่สาวงามทั่วหล้าต่างยอมพลีกายให้อย่างไร้เงื่อนไข แม้แต่เธอเองก็ยังอดหวั่นไหวไปกับใบหน้าคมคายราวรูปสลักและดวงตาคมเรียวสีน้ำตาลตรงหน้าไม่ได้

ทั้งที่โดนกระทำรุนแรงเช่นนี้ แต่หัวใจกลับเต้นแรงเสียอย่างนั้น

เฉินอวี้หราน... เธออย่าได้เคลิ้มไปกับใบหน้าหล่อเหลาเหมือนไอดอลโอปป้าแบบนั้นเด็ดขาดเชียว ต่อให้เขาหล่อแค่ไหน แต่เขาก็คือแม่ทัพที่สังหารกษัตริย์อาณาจักรเฉิน

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้รู้สึกผูกพันกับพี่น้องในสายเลือด แต่ความจริงที่ว่าเขาคือคนที่ฆ่าล้างตระกูล และทำให้ชีวิตเธอแขวนอยู่บนเส้นด้ายก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด

ทว่าระหว่างที่หญิงสาวกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น คิ้วเข้มบนใบหน้ารูปสลักกลับขมวดเข้าอย่างสงสัย

ในเมื่อสองคืนก่อนหน้านั้นเขาเห็นหญิงสาวผู้นี้นั่งเล่านิทานกล่อมเด็กในขบวนทาสอย่างสดใส แต่วันนี้กลับเป็นใบ้ไปเสียแล้ว

ดังนั้นเพื่อเป็นการพิสูจน์…

“อา!” ใบหน้าหวานเปื้อนคราบดินสกปรกเหยเกขึ้นเมื่อถูกมืออีกข้างของคนตรงหน้าจับริมฝีปากของเธออ้าออก แล้วใช้นิ้วสอดเข้าไปในโพรงปากของเธอ

นิ้วเรียวยาวหยาบกระด้างสัมผัสลิ้นเล็กขณะที่ดวงตาเย็นชานั้นมองดวงตาคู่กลมสีอำพันชุ่มไปด้วยน้ำตาอย่างแปลกใจ

“ลิ้นเจ้าก็ยังอยู่ดีนี่ ทำไมไม่พูด” หานเซ่อชักนิ้วออก จากนั้นจึงเช็ดนิ้วของตนกับใบหน้าของหญิงสาว

เฉินอวี้หรานถึงกับสำลักน้ำลายของตน อีกทั้งผมของเธอยังถูกมือของหานเซ่อจิกเอาไว้อยู่ ทำให้ขยับหนีไปไหนไม่ได้

ยิ่งเห็นนัยน์ตาเย็นเยือกของเขาแล้ว ยิ่งทำให้เธอรู้สึกกดดันจนพูดไม่ออก

“คิ ๆ ท่านแม่ทัพเจ้าขา ดูเหมือนว่านังเด็กนี่คงจะกลัวท่านเสียแล้วเจ้าค่ะ”

หญิงสาวมองนางคณิกานางหนึ่งที่เดินเข้ามาคลอเคลียแม่ทัพหนุ่มด้วยเรือนร่างเปลือยเปล่า การกระทำนั้นทำให้เธอถึงกับเบือนหน้าหนี

หานเซ่อมองปฏิกิริยาของคนตัวเล็กกว่าอย่างแปลกใจ ก่อนจะปล่อยมือจากผมสีดำสนิท และหันไปหยอกเย้ากับนางคณิกาอีกรอบแทน ยิ่งเห็นใบหน้าหวานขึ้นสีแดง ยิ่งทำให้เขารู้สึกพึงพอใจอย่างบอกไม่ถูก

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็จงอยู่ที่นี่ ข้าจะรอจนกว่าเจ้าจะเปิดปาก” เสียงทุ้มเอ่ย พร้อมกับลากนางคณิกากลับไปยังเตียงของตน และเริ่มบรรเลงบทเพลงพิศวาสนั้นอีกรอบ

ดวงตากลมสีอำพันเบือนหนีอย่างอึดอัดใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องมาทนเห็นชายหญิงเสพสังวาสกันต่อหน้า ที่เขาเรียกเธอมานั้นเพียงเพื่อต้องการคนดูเพื่อเพิ่มอรรถรสในการละเลงกามอย่างนั้นหรือ ตัวละครนี้มันโคตรจะวิปริตเลย ทั้งที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ แต่เพราะเป็นเพื่อนกับองค์รัชทายาท และมีมันสมองที่ไร้ผู้ใดเทียมถึงได้ยืนอยู่ในตำแหน่งแม่ทัพข้างกายได้

เฉินอวี้หรานสะดุ้งทุกครั้งที่ได้ยินเสียงกรีดร้องของนางคณิกา

ยิ่งได้ยินเสียงเนื้อกระทบดังสนั่น ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเย็นวาบไปทั้งแผ่นหลังอย่างบอกไม่ถูก อีกทั้งการทำกิจกรรมของพวกเขานั้นกินเวลานานไปมากกว่าที่คิดเสียอีก

กว่าจะได้ยินเสียงกรีดร้องเสียงสุดท้าย แสงจากดวงอาทิตย์ก็เริ่มส่องผ่านเข้ามาในกระโจมแล้ว ทำเอาคนถูกสั่งให้นั่งดูนั้นถึงกับตะคริวกินไปทั้งขา

ดวงตากลมสีอำพันช้อนมองอย่างอ่อนล้าราวกับต้องการบอกว่าเธอยอมแพ้แล้ว ทว่าหัวใจของเธอกลับเต้นแรงขึ้นเมื่อเห็นว่าดวงตาคมเรียวนั้นจ้องมองมาอยู่ก่อนแล้ว

ริมฝีปากบางของหานเซ่อนั้นคลี่ยิ้มออกอย่างผู้ชนะ ก่อนจะขยับปากออกคำสั่ง ทำให้เธอรีบวิ่งออกไปจากกระโจมทันที

‘ออกไป’

แหวะ!

คนตัวเล็กวิ่งมาหยุดที่ต้นไม้ใหญ่ข้างกองฟาง แล้วจึงอาเจียนออกมา

ทว่าสิ่งที่ออกมานั้นมีเพียงน้ำลายกับน้ำย่อย เนื่องจากยังไม่มีสิ่งใดตกถึงท้องเลยตั้งแต่เมื่อคืน

หญิงสาวเช็ดคราบน้ำลายด้วยแขนเสื้อ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความรู้สึกขยะแขยง ทั้งจากการที่ริมฝีปากของเธอถูกรุกล้ำด้วยนิ้วเรียวหยาบกระด้าง หรือแม้กระทั่งภาพการร่วมเพศของชายหญิงที่ยังติดตาเธอมาจนถึงเวลานี้

นี่มันทรมานเสียยิ่งกว่าการถูกลงโทษเสียอีก

และยิ่งไปกว่านั้น... เธอรู้สึกเกลียดตัวเองที่ตื่นเต้นไปกับภาพตรงหน้า

“โคตรน่ารังเกียจเลย” เสียงหวานบ่นเบา ๆ กับตัวเอง ก่อนจะเดินกลับไปยังที่เดิมที่เด็ก ๆ ของเธอรอคอยอยู่

“พี่สาว! ท่านกลับมาแล้ว!” เด็กชายคนหนึ่งร้องออกมาอย่างดีใจ พร้อมกับวิ่งเข้ามากอดร่างเล็กบางที่เดินโซเซเข้ามา

ดวงตาสีอำพันเหลือบมองพวกทหารที่จะเข้ามาทำร้าย เมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นและเดินจูงมือเด็กน้อยไปนั่งที่เดิมทันที

“พี่สาว ข้าเก็บก้อนแป้งให้ท่านด้วย” เด็กชายอีกคนยื่นก้อนแป้งที่แบ่งครึ่งไว้แล้วให้เธอ

“ขอบใจจ้ะ” หญิงสาวตอบกลับพร้อมกับรับมาถือเอาไว้ในมือ

ถึงแม้ว่าแสงอาทิตย์จะสาดส่องเต็มที่แล้ว แต่อากาศตอนเช้าก็ยังหนาวมากอยู่ดี

โชคดีที่ก้อนแป้งเหล่านี้ถูกทำให้สุกด้วยไฟ ทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย

เฉินอวี้หรานแทะก้อนแป้งเหนียวหนึบอย่างคนหมดแรง ตั้งแต่ถูกจับมา เธอก็ยังไม่ได้นอนเต็มอิ่มเลยสักครั้ง เนื่องจากกลัวว่าจะถูกฆ่าทิ้งเอาไว้กลางทาง จึงพยายามลืมตาให้ได้นานที่สุดจนกว่าจะถึงจุดพักแรมใหม่ แต่เพราะเมื่อคืนถูกจับให้ไปดูหนังโป๊ระดับ VVIP แบบใกล้ชิดยันรูขุมขน ทำให้ร่างกายของเธอยิ่งอ่อนล้าหนักเข้าไปอีก

เจ้าหานเซ่อนั่น ขอให้เสื่อมสมรรถภาพสักวันโดยเร็วเถอะ เธอจะอยู่รอดูเพื่อสมน้ำหน้าให้สาแก่ใจ