Kuya Renan

Part 6

By Michael Juha

Email: getmybox@hotmail.com

Fb: getmybox@yahoo.com

---------

WARNING: This post contains scenes which are not suitable for readers under 18.

Halos mabilaukan ako sa narinig na rebelasyon ni Cathy sa harap pa ng hapag-kainan. Nahinto ako sa pagkain at tiningnan ang reaksyon ni Kuya Renan na mistulang nabilaukan din, nagulat sa narinig. Pati na ang kanyang inay ay bakas din sa mukha ang pagkagulat.

Bahagyang natahimik ang lahat. Nakita ko pang nilingon ni Kuya Renan kay Cathy na ang mga mata ay mistulang nagtatanong at nabigla.

“T-too ba?” ang pagbasag ng inay ni Kuya Renan sa katahimikan.

“O-opo Nay. Totoo po. One month na po…” Inay na kasi ang tawag ni Cathy sa inay ni Kuya Renan.

Tiningnan ako ni Kuya Renan. Mistulang nangungusap ang kanyang mga mata. Tila nanghingi ng pang-unawa. Ngunit inilayo ko ang aking paningin kanyang tingin. Lubha akong nasaktan sa narinig at ramdam ko ang pangingilid ng luha sa aking mga mata.

“Ano ang plano ninyo ngayon?”  ang tanong ng inay ni Kuya Renan.

“Nakita kong nilingon ni Cathy si Kuya Renan. “Hindi ko po alam. Bahala na po siya,” ang pagnguso niya kay Kuya Renan.

“P-pag-uusapan pa po namin iyan inay. Ga-graduate pa po ako sa aking kurso kaya m-mahirap po ang magdesisyon. Pangalawa po, wala pa tayong pera para sa kasal. Pag-iipunan muna.”

“Sabagay…” ang sagot naman ng inay ni Kuya Renan.

“P-pero love, h-hindi ako makakagraduate kung malaman ng school na b-buntis ako…”

“K-kaya nga mag-usap muna tayo eh,” ang sagot naman ni Kuya Renan na halatang nainis.

Tahimik. Feeling ko ay gusto ko na talaga mag walk-out. Mistula akong nagising sa katotohanan at naramdamang hindi nga ako bahagi ng pamilyang iyon. Parang walang dahilan kung bakit pa ako makikinig sa mga usapan nila. Lalo lamang akong nasasaktan at naawa sa sarili.

“O sya, mag-usap kayong maigi at kung ano man ang inyong desisyon, ipaalam kaagad sa akin. Ngunit kung ako ang tatanungin, Renan,” ang pagbaling niya kay Kuya Renan, “…pakakasalan mo si Cathy. Ginawa mo iyan, panindigan mo.”

“O-opo inay,” ang sagot ni Kuya Renan na hindi makatingin-tingin sa kanyang inay.

Natapos ang aming hapunan na wala akong imik. Mistulang hindi ako nag-exist sa sa hapag-kainan, kabaligtaran sa mga eksena kung saan kapag kaming lang tatlo ang kumakain ay masaya kaming naghaharutan, kasali pa ang inay ni Kuya Renan.

Pagkatapos ng kainan ay bumalik sina Kuya Renan at Cathy sa sala. Ako naman ang nag-volunteer na maghugas at maglinis sa mga pinakainan namin. Sa paghugas ko ibinuhos ang sobrang sakit na aking nadarama. Hindi ko maintindihan kung kanino ako magagalit – sa sarili ko ba, kay Kuya Renan, o sa buhay na tinatamasa ko. Sa isip ko, ano man ang gagawin nilang desisyon, wala akong karapatang panghimasukan sila. At lalo nang wala akong karapatang hadlangan si Kuya Renan kung pakakasalan man niya si Cathy.

Pagkatapos ko sa kusina ay dumiretso ako sa aming kuwarto. Doon na ako umiyak. Maraming bumabagabag sa aking isip. Una ay iyong senaryo kung saan ay magpakasal sila. Kapag naiisip ko pa lang iyon ay sobrang sakit na. Tapos, syempre, saan ako titira kapag nangyari iyon? Alangan namang kaming tatlo ang matutulog sa kama niya. Kaya ang kababagsakan ko ay babalik ako sa bahay namin ng aking inay… Kapag nangyari iyon, kailangan ko ring magsikap, maghanap-buhay para s sarili.

Doon nabuo sa aking isip ang isang plano.

Maga-alas 11 na ng gabi ng narinig ko ang pagbukas ng pinto ng kuwarto at pumasok si Kuya Renan. Galing siya kina Cathy. Dahil nakahiga na ako, nagkunyari akong tulog.

Narinig ko ang pagbukas niya ng cabinet. Nakikinita kong naghubad siya upang maligo. Maya-maya lang ay naramdamn ko ang paggalaw ng aming kama. Humiga siya. Iyon ang huli kong naalala. Nakatulog na ako.

Maaga akong nagising kinabukasan, mga alas 3 lang ng madaling araw. Tulog pa si Kuya Renan at ang kanyang inay. Dala-dala ang isang malaking balde, nagpunta ako sa aplaya, sinundo ang mga dumadaong na mangingisda galing sa laot.

Nang dumaong na isang Bangka ng mangingisda, naki-agaw na rin ako sa kapwa maglalako ng isda. May kaunting pera naman akong naipon sa mga baon ko na bigay nina Kuya Renan at inay niya, iyon ang ginawa kong puhunan. Alam ko naman ang gawaing iyon. Nang buhay pa ang inay, kasama niya ako minsan kapag walang klase sa paglalako ng isda. Minsan naman, ako lang mag-isa ang gumagawa noon, kapag may sakit siya. Kaya hindi ako nahirapan. Ang kaibahan lang noon at sa sandaling iyon ay wala na ang inay.

“Bugoy! Naglalako ka na uli?” ang tanong ng isang maglalako ng isdang kaibigan ng inay.

“O-opo.”

“Wala ka na ba kina Aleng Narcing, iyong inay ni Renan?”

“Nariyan pa po.”

“E… bakit ka naman naglalako ng isda?”

“Eh… na-miss ko po ang paglalako ng isda. Na-miss ko  po kasi ang inay. Kapag naglalako po ako, naaalala ko po siya,” ang sagot ko na lang. Totoo rin naman. Ramdam ko ang mga paghihirap ng inay kapag naglalako ako. Parang nasasariwa ko rin ang kalagayan naming noong buhay pa siya.

“O, siya, pag-igihan mo!”

“S-salamat po!”

Maga-alas 6 na ng umaga ng maubos ko ang aking inilalako. Nang naglakad na ako pabalik ng bahay nakita ko na Si Kuya Renan na sumalubong sa akin. “Saan ka ba nagpunta?” ang tanong niya.

“Hindi ako sumagot. Diretso lang ako sa paglalakad.

“Naglako ka ng isda?” ang tanong niya. Siguro ay napansin niya ang balde na dala-dala ko.

Hindi pa rin ako kuminbo. Ngunit hinabol niya ako at hinawakan sa kamay. Napahinto ako.

“Halika nga rito…” hinila niya ako patungo sa upuan sa lilim ng puno ng malaking akasya. Umupo siya. Umupo na rin ako. “Bakit ka ba naglako ng isda? Kung kailangan mo ng pera, puwede naman kitang bigyan. May bangkang palaisdaan tayo, nalimutan mo na ba? Kahit hindi ganyan karami ang kita ng palaisdaan natin ay kaya pa naman naming tustusan ang pangangailangan mo.”

Doon na ako nagsalita. Hindi ko ipinakitang may galit ako sa kanya. “Hayaan mo na ako Kuya. Gusto kong mag-ipon ng pera para sa sarili eh.”

“Para sa sarili? Bakit? Para saan?”

“Gusto ko lang.”

“Gusto mo lang. Tapos? Hindi ka makapag-aral ng maigi, mapapagod ka, mapupuyat, hindi na magkaroon ng honors.”

“Hindi ko naman pababayaan ang pag-aaral ko eh.”

Nahinto siya. Tinitigan ako. Iyong titig na tila tagos sa aking kaluluwa. “Sabihin mo nga sa akin ang totoo?” ang tanong niya.

Napayuko na lang ako. Sandaling natahimik. “K-kasi… k-kung magkatuluyan kayo ni C-cathy, handa na ako. M-may sarili akong pera, kaya ko na ang mag-isa. Syempre, uuwi ako sa bahay namin ng aking inay. Atsaka, gusto ko na ring makatayo sa sarili kong mga paa. Kaya ko naman. kasi may bahay ang inay, may mga gamit sa pagluluto… at sagana ang dagat sa isda, marunong akong maglako ng isda. Mabubuhay ako kahit nag-iisa,” ang sagot ko.

“Ano ba iyang pinagsasabi mo, tangina! Hindi ako papayag na si Cathy ay titira sa bahay. At lalo nang hindi ako papayag na makasal ako sa kanya! Hindi pa ako handa. Magpapakasal lang ako sa kanya kung may trabaho na ako at handa ko nasiyang buhayin. At ikaw, hindi ka puwedeng humiwalay sa akin! Kahit kasal na kami!”

Medyo natuwa ako sa sinabi niyang hindi ako puwedeng humiwalay sa kanya. Ngunit hindi ko ito pinagtuunan ng pansin. Alam ko naman kasi na syempre, sinabi lang niya iyon dahil sa inay. “Kaya mo naman siyang buhayin kuya, eh. ‘di ba, may bangkang palaisdaan kayo. Iyong ibibigay mo para sa mga pangangailangan ko sa school at sa mga allowances ko, para na iyon sa inyo. Ipunin mo para sa baby ninyo…”

Mas lalo pang tumaas ang kanyang boses. “Ano ba iyang pinagsasabi mo! Hindi ka nga puwedeng umalis ng bahay!!!”

“Maiintindihan ka ng inay, kuya. May sarili kang buhay, may sarili kang dapat unahin. Hindi naman talaga kita tunay na  kuya eh. Wala kang pananagutan sa akin,” ang sabi ko sabay tayo at dali-daling nagtatakbo patungo sa bahay nila. Iniwanan ko siya. Ramdam ko kasing babagsak na ang aking mga luha. Lihim kong pinahid ang mga ito nang nakatalikod na ako sa kanya.

“Basta, ayokong makitang naglalako ka muli ng isda!” ang pahabol niyang sigaw.

Hindi na ako nagsalita pa. Nang makarating na ako ng bahay ay dumiretso ako sa kusina at ibinalik ang balde sa lagayan nito at pagkatapos ay tinumbok ko ang aming kuwarto upang kumuha ng tuwalya at tinumbok ang banyo at doon ay naligo.

Naroon na pala sila sa hapag kainan nang matapos akong maligo. Ako na lang ang hinintay. Tahimik akong dumiretso ako sa isang bakanteng upuan, nakaharap kay kuya Renan.

“Bugoy… naglako ka raw ng isda?” ang tanong ng inay ni Kuya Renan.

Tiningnan ko si kuya Renan. Masama ang tingin niya sa akin. Yumuko na lang ako. “O-opo nay…” ang sagot ko.

“Bakit naman?”

“Wala lang po… g-gusto ko lang pong magkapera.”

“May project ka ba, may gustong bilhin? Bakit hindi ka manghingi sa akin?”

“H-huwag na po, ‘Nay. G-gusto ko pong mag-ipon, eh.”

“G-gusto mong mag-ipon… bakit mag-aasawa ka na ba? Ikakasal ka na ba? Daig mo pa ako ah!” ang sarkastikong pagsingit ni Kuya Renan.

“Renan! Ano ba?” ang pagputol din ng inay niya sa kanya.

“Kasi ‘Nay… ano na lang ang sasabihin ng mga tao kapag nakikita iyang naglalako ng isda? Pinababayaan natin? Hindi natin binigyan ng pera?”

Hindi ko alam ngunit para akong nainsulto sa sinabing iyon ni kuya Renan. parang mas iniisip lang niya ang sasabhin ng mga tao sa kanila kaysa tunay kong naramdaman. Ngunit hinayaan ko na lang ito. “H-hindi naman po ganyan ang iniisip ko. Atsaka kung may magtanong man po, sasabihin ko naman pong kagustuhan ko ang lahat dahil gusto kong tumayo sa sarili kong mga paa.”

“Bakit gusto mong tumayo sa sarili mong mga paa? Narito naman kami. Narito naman ako? Pinabayaan ka ba namin?” ang tanong uli ni Kuya Renan. Ang init talaga ng eksena ng aming kainan na iyon. Iyon pa ang una kong natandaan na puno ng stress ang aming tagpo sa hapag-kainan simula nang pumasok sa eksena ang babae niya.

Yumuko na lang ako. “Nay… gusto ko lang po. Sana ay payagan ninyo ako.”

“O siya… basta iyan ang gusto mo ha? Walang pumipilit sa iyo na gawin mo iyan,” ang sambit ng inay ni kuya Renan.

“S-slamat po, ‘Nay,” ang sagot ko.

“Ewan ko sa inyo!” ang pagdadabog naman ni Kuya Renan sabay tayo at nagwalk out.

“Huwag mo siyang pansinin, Bugoy. Nasaktan lang siguro ang kuya mo dahil nga ayaw niyang maglalako ka pa ng isda. Ayaw niyang mapagod ka at mawalan ng oras sa pag-aaral.”

“Ok lang iyon, Nay. Naintindihan ko po si Kuya.”

Sa araw na iyon ay nagtungo ako ng eskuwelahan na hindi kasama si Kuya Renan. Ganoon naman iyon. Kapag naiinis sa akin, hindi ako papansinin. Pero iyon din ang gusto ko, na masanay na wala siya. Atsaka, nasasaktan din ako kapag nariyan siya tapos naiimagine ko ang eksena nina Cathy.

Sa araw na iyon naman ay hindi ko akalaing sasadyain ako ni Mico sa aming silid-aralan, pagkatapos ng aming huling klase sa hapon. Pauwi na sana ako noon nang sinutsutan niya ako. “Pssst!”

Nang nilingon ko, nakita ko kaagad ang abot-tainga niyang ngiti. “Anong ginawa mo rito?” ang tanong ko.

“Syempre, na-miss kita,” sabay bitiw ng malutong na tawa. “Hindi ka na kasi bumisita sa bahay eh! Tampo na ako sa iyo, eh.”

“Eh.. busy na ako ngayon eh,” ang pag-aalibi ko pa.

“Ayaw mo na ba akong tulungan sa mga subjects ko? Sige ka baka bumagsak na naman ako.”

“Ito naman, oh. Magaling ka naman eh. Tamad ka lang mag-aral?”

“Tinatamad kasi ako kapag wala ka. Ang sarap kayang mag-aral kapag nasa tabi ko ang…” inilapit niya ang kanyang bibig sa aking tainga at itinuloy ang pagsasalita. “…mahal ko,” sabay tawa uli.

“Baliw!” ang sagot ko naman na natawa na rin.

“Sige na please…”

“Ikaw, kung kailan mo gusto. Nitong weekend kaya?” ang tanong ko.

“S-sige, p-puwede.”

“Uuwi ka na? Ihatid na kita!” ang sabi niya.

“Eh… huwag na. Lalo kang mapalayo sa inyo.”

“Walang problema. Sige na.”

“May bisekleta naman ako. Ang sabi ko.”

“E, ‘di ako na ang magdala, i-front ride na kita.”

“S-sure ka?”

“Oo naman!”

Habang binaybay namin ang daan pauwi, naisip kong lumihis kami sa kabilang daan, iyong matutumbok namin diretso ang aming dating bahay na hindi na dadaan pa sa bahay nina kuya Renan.

“Kaninong bahay ito?” ang tanong ni Mico nang pinahinto ko siya sa harap ng aming bahay.

Sinabi ko sa kanya ang lahat, pati ang kuwento namin ng inay sa bahay na iyon. “Tara sa loob. Matagal ko na ring hindi nadalaw ito, eh.”

“Di ba sa banda pa roon ang bahay ng kuya Renan mo?”

“Oo…” ang sagot ko habang binuksan ang kandando ng pinto. Dala-dala ko kasi ang susi nito kahit saan ako magtungo.

Nang nasa loob na kami, inilatag ko sa papag ang aking mga gamit sa eskuwelahan at hinanap ang lumang walis. Nilinis ko ang looban ng bahay. Nang matapos, umupo ako sa papag, isinandal ang aking likod sa dingding na sawali.

Tumabi sa akin si Mico. “B-bakit dito mo ako dinala?”

“Maaaring babalik na kasi ako rito, eh. Kaya k-kapag gusto mo akong bisitahin, puwede mo na akong dito puntahan.”

“B-bakit ka babalik dito?” ang naguluhan niyang tanong.

“B-baka kasi magsama na sina kuya Renan at Cathy, eh. Buntis na kasi siya at gusto ng inay ni kuya Renan na makasal sila.”

“B-buntis si Cathy?” ang sambit niya na mistulang nagulat at tumango-tango pa. “Buntis… hmmm” ang mahina niyang sabi.

“B-bakit?” ang tanong ko.

“Wala… Kapitbahay kasi namin siya, ‘di ba?” ang sagot lang niya. “So paano iyan kung mag-isa ka na lang dito?”

“O-ok lang. At least dito, palagi kong naaalala ang inay. Sa tingin ko naman ay hindi niya ako pababayaan.”

“Sabagay…” ang sagot niya.

“G-gusto mo bang sa amin na tumira? Nag-iisa lang ako roon. Minsan pa ay wala ang aking mga magulang.”

“Huwag na ah! Gusto ko rin talaga rito. Libre ako.”

Tahimik.

“P-paano iyan, kung matutuloy ay mag-isa ka lang dito. Malulungkot ako.”

Sa sinabi niyang iyon ay naramdaman ko ang pamumuo ng luha sa aking mga mata. Sumagi kasi sa aking isip kung naramdaman ba ni Kuya Renan ang naramdaman ni Mico para sa akin. “Mabuti pa siya, naisip niya ang kalagayan ko,” ang bulong ng aking isip. Yumuko na lang ako, hinayaan ang pagpatak ng aking mga luha.

Nang mapansin ni Mico ang aking pagluha. Niyakap niya ako. Hinaplos-haplos ang aking buhok, hinalik-halikan. “Huwag kang umiyak ‘Tol… narito naman ako. Hindi kita pababayaan,” ang bulong niya.

“N-naawa lang kasi ako sa aking sarili… Na-miss ko rin ang aking inay. Sana ay hindi ako nag-iisa kung buhay pa siya.”

“Huwag kang mag-alala, okay? Nandito ako, hindi kita pababayaan.”

Sinuklian ko ang kanyang pagyakap. Hinigpitan naman niya ang pagyakap niya. hanggang sa naramdaman ko na lang ang paghalik niya sa aking pisngi, hanggang sa aking bibig.

Wala na akong nagawa. Sinuklian ko na rin ang kanyang halik. Habang patuloy sa pagdaloy ang aking mga luha, naghahalikan kami. Naghalo ang lasa n gaming mga laway at aking luha.

Hanggang sa pareho naming tinanggal ang aming mga damit, maliban sa aming pantalon kung saan ay ipinalabas na lang namin ang aming mga ari sa pamamagitan ng bahagyang pagbaba ng aming mga pantalon at pagbukas ng aming mga zipper. Nauwi ang lahat sa aming pagpaparaos.

Nang mahimasmasan, muli naming isinuot ang aming mga T-shirt.

“I love you…” ang sambit niya sa akin sabay lapat ng halik sa aking bibig.

Tinawanan ko lang ang kanyang “I love you” sabay sabi ng, “Baliw!” Alam naman kasi niyang ayaw ko siyang magiging kasintahan. At ang rason na ibinigay ko sa kanya ay bata pa ako. Kaya bale-wala sa kanya kung hindi ko siya sasagutin sa “I love you” niya.

“M-may ibibigay pala ako sa iyo, muntik ko nang malimutan,” ang sabi niya habang hinugot ang isang bagay mula sa kanyang knapsack. “Heto…”

“Samsung Tablet!” ang sigaw ko.

“Oo… para magamit mo sa eskuwelahan. Para lalo ka pang tumalino. At may Sim card na iyan, may load pa… para hindi ka na mamroblema. At kapag naubusan ka ng load, sabihin mo lang sa akin. At nasa phone book ko na rin ang number mo para madali kitang matawagan o kapag ma-miss kita. Bagong-bili ko iyan.”  

“S-salamat Mico… P-pero okay na ako kahit walang ganyan. Masaya na ako sa ganito. H-hindi ko matatanggap iyan.”

“Tange! Kailangan mo iyan. Tingnan mo ang mga estudyante sa school natin, karamihan ay may mga gadgets na.”

“Okay lang sa akin kahit wala…”

“Ito naman o… sige ka magtatampo ako sa iyo. Maiinis ako sa sarili ko, at magpaka-bad boy na talaga ako. Ikaw ang dahilan ng lahat kapag nangyari uli sa akin ang pagiging salbahe.

“Grabe ka naman, eh!”

“Basta tanggapin mo lang iyan. Wala iyang kapalit. Promise.”

Kaya wala na akong nagawa kundi ang tanggapin ang ibinigay niya.

Nasa ganoon kaming ayos ni Mico nang may narinig akong tawag mula sa labas. “Bugoy! Bugoy!!!”

Nagkatinginan kami. “S-si kuya Renan!” and pigil kong pagsasalita.

“Alam kong nariyan ka sa loob. Narito ang bisekleta mo! Lumabas ka riyan!” dugtong niya.

“M-magtago ka Mico. Doon ka sa kuwarto ng inay. Daliii!” ang pigil-na boses kong pag-utos kay Mico habang itinuturo ang luwarto ng inay.Tarantang tumalima si Mico, bitbit ang kanyang knapsack.

Lalabas na sana ako upang harapin siya nang nakita ko na lang siyang umakyat na pala ng bahay.

“Para kang nakakakita ng multo ah! Bakit nandito ka?!”

Sobrang gulat ko talaga na baka nakita niya ang pagtakbo ni Mico sa kuwarto ng inay. “S-syempre, b-bahay namin ito kaya dinalaw ko. Na-miss ko na ang inay…”

“Na-miss mo ang inay o, naghanda ka nang lumipat?”

“E, kung palilipatin mo ako ngayon, bakit naman hindi?”

“Tangina naman ‘to o. Ang kulit mo talaga e, ‘no? Tigas ng ulo mo talaga.”

“Hayaan mo na nga lang kasi ako. Buhay ko naman ‘to.”

“Hindi mo ako maintindihan eh. Ayaw ko ngang lumipat ka o ni mag-isip na bumalik dito. Ayaw ko ‘tol…” ang sambit niya habang naglakad papasok sa loob at umupo sa may bandang gilid kung saan kami umupo ni Mico.

“Ano ba ang magagawa mo kasi kuya kung ang babae mismo ang gustong dumikit sa iyo? Tinira mo siya ‘di ba? Karapatan niyang maghabol dahil may baby kayo.”

Hindi siya kumibo. Napako ang tingin niya sa sahig. Doon na ako kinabahan. “Kaninong Samsung Tab iyan?” ang tanong niya habang tumayo at pinulot ang tab na hindi ko pala naipasok sa aking bag. “Kanino ito?” ang tanong niya uli nang nasa kamay na niya ito.

“Eh… a-akin po.”

“So ito ang dahilan kung bakit ka naglalako ng isda sa madaling araw?”

“O-opo. Opo…” ang pag-angkin ko na lang. Baka kasi itatapon niya ang tab at lalong magagalit kay Mico.

“Tsk tsk… Ganyan ka pala. Sosyal… yayamanin. Ako nga nag-college na lang ako pero itong cp pa rin na mumurahin ang kaya kong gamitin. Ang bata-bata mo pa pero hindi ka na makontento sa mga simpleng bagay. Iyan ba ang dahilan kung bakit ayaw mo na sa amin? Dahil gusto mong magkaroon ng mga ganyang gamit?”

“Hindi mo naintindihan!” ang pagsagot ko sa kanya.

“Anong hindi naintindihan? Bibili ka lang ba ng ganyan kung hindi mo naman pala ginusto iyan?”

Dahil hindi ko alam kung paano ipaliwanag sa kanya, hindi ko na lang siya pinatulan. “Bahala ka nga kung ano ang iisipin mo. Basta kung ano man mayroon ako, kuntento na ako. Kung hindi ako kuntento, e ‘di nanghihingi ako nang nanghihingi sana sa inyo ng kung anu-ano.”

“Hindi ka nga nanghihingi, pero pinipilit mo naman ang sarili mong makabili niyan.”

“Ewan ko sa iyo. Ang hirap mong kausap!”

Nasa ganoon kaming paga-argumento nang habang umupo siya sa sahig ay may nakapa siya. “Ano ito???” ang tanong niya, at inamoy pa talaga niya ang kanyang kamay. “Amoy dagta ito ah!” dugtong niya na ang mukha ay nandidiri.

Nanlaki naman ang aking mga mata nang makita kung ano ang dumikit sa kanyang kamay – ang dagta namin ni Mico na hindi pala namin napunasan!

”Nagpaparaos ka rito? Sino ang kasama mo???” ang tanong niya, nanlaki ang mga mata.

“Ano?” ang sagot ko kunyaring nainis at nagtapang-tapangan bagamat sa kaloob-looban ay sobrang kinabahan. “Kapag ba nagpaparaos ay kailangang may kasama agad? ‘Di ba puwedeng sariling-sikap muna?”

“Lintek na… mayroon! Nasaan na iyong kaibigan mong manyak! Kapag nakita ko rito iyon ay papatayin ko talaga iyon!” Sabay tayo at tinumbok ang pintuan ng kuwarto ng aking inay.

Dali-dali rin akong tumayo at tinangkang harangan siya. “Wala nga kuya! Ano ka ba! Walang ibang tao rito!!!” at sumigaw na talaga ako.

“See? See? mayroon kang itinatago! Guilty ka eh! Nasaan na iyan!”

Pinilit ko talaga siyang harangan. Ngunit dahil malakas siya, naabot din niya ang pinto at binuksan iyon. Sobrang kabog ng aking dibdib nang tuluyan niyan mabuksan ang pinto.

Ngunit napawi ang lahat ng aking kaba nang wala kaming nakitang Mico sa loob ng kuwarto. Ako man ay nagulat, hindi makapaniwalang mabilis siyang nakapagtago samantalang naka-sara naman ang bintana at kahit may mga mga cabinet, maliliit lang ang mga ito at hindi kasya ang katawan ng isang tao kapag nagtatago. Iyong kama rin ng inay ay nakikita naman ang ilalim dahil purong kawayan ito at walang beedsheets o takip.

“O ano? May ibang tao ka bang nakita?” ang panunumbat ko. “Hirap sa iyo, masyado kang suspetsoso!”

Naupo na lang siya sa isang gilid ng kuwarto. Nakataas ang dalawang tuhod at itinukod naman ang kanyang mga siko roon at ang kamay ay itinakip sa kanyang mukha. Iyong parang naguguluhan.

Umupo rin ako sa tabi niya, pinagmasdan siya. Tatanungin ko na sana siya kung ano ang nangyari sa kanya nang mapadako naman ang aking paningin sa itaas. Doon ko napansin na naroon pala si Mico sa taas. Iyong parte ng bahay na parang kisame, sawali ang gamit ngunit maaari ring lagyan ng kung anu-anong gamit. At natakot ako dahil alam kong mabigat siya at bibigay ang sawali kung magtagal siya roon.

Bigla akong napatayo at hinila ang isang kamay ni Kuya Renan. “T-tara na kuya… kung ano man iyang iniisip mo ay kulang lang iyan sa inum. Kung gusto mo ay mag-inuman tayo para maipalabas mo ang kung ano mang mayroon diyan sa kukute mo,” ang panghikayat ko upang tumayo siya at aalis kami sa kuwartong iyon.

Tumayo naman siya at sumunod sa akin. Hanggang sa nakalabas kami ng bahay. Hindi ko na lang ni-lock ang pinto upang makalabas si Mico. “Mag-inuman tayo kuya! Doon sa dating restaurant.”

“At bakit biglang gumanda ang mood mo ngayon?” ang biglang pagsasalita niya. “Ano ang atin? May milagro ba o something na hindi ko alam?” ang tanong niya.

“Ito naman! Naglalambing nga lang ako, lalagyan pa ng meaning. Kung ayaw mo e ‘di huwag!” ang padabog kong sabi.

“Bakit ka naman naglalambing?” ang sagot rin niyang nakangiti na.

“Eh… na-miss kita eh,” ang sagot ko.

Pakiramdam ko ay mistula siyang nag-blush sa aking sinabi. “Hmmm, na-miss daw, o. Paano na lang si Manyak?”

“Kuya ha… ‘di ka nakakatuwa. Mabait si Mico ah!”

“Mabait? Asusss, ipinagtanggol pa.”

“Mabait naman talaga ah. Ikaw, nagseselos ka?”

“Konti…”

“Asus, konti pa raw. May Cathy naman. Buntis nga eh.”

“Ikaw yata ang nagselos.”

“Oo naman. Bakit kung magselos ako, may magagawa ba ako? May magagawa ka ba? May gagawin ka ba upang mawala ang nararamadman kong selos? O kinikilig ka na nagselos ako…” ang seryoso ko nang banat sa kanya.  

Napangiting-hilaw na lang siya.

Nang marating na namin ang restaurant na iyon, nag-order siya ng beer. Nakaubos na siya ng sampung beer at ako naman ay tatlo nang naging seryoso na ang aming pag-uusap.

“S-sorry talaga ‘Tol na nasaktan kita. Wala sa plano ko talaga ang mabuntis s-si Cathy, eh.”

“Ok lang iyon Kuya… Wala na tayong magagawa. Nariyan na iyan eh. Atsaka, kung pakasalan mo man siya, tanggap ko naman iyon,” ang nasambit ko bagamat may kirot iyon sa aking puso.

“Ah, iyan naman ang hindi puwede.”

“Bakit naman hindi puwede. Sabi ng inay ay kailangan mo siyang pakasalan.”

“Hindi ko naman kasalanan iyang pagkabuntis niya, eh. Sya itong kalabit nang kalabit sa akin upang gawin iyon. Wala akong balak na galawin siya eh. Siya ang tukso nang tukso sa akin. Malandi siya.”

“Huwag mo siyang sisihin kuya dahil kung matatag ka, hindi ka bibigay. Ngunit ginusto mo rin iyon kaya nangyari ang lahat.”

Hindi siya kumibo.

“Ano ang plano ninyo ngayon?”

“Wala. Wala akong ipinangako sa kanya.”

“Hindi ba siya nagbukas ng topic ng kasal?”

“Nagbukas naman. Pero ang sagot ko na lang ay saka na namin pag-usapan dahil abala pa kami sa pag-aaral. Sinabi rin niya na ipalaglag daw niya ang bata. Sabi ko OK lang”

“Sinabi mo iyan?”

Tumango siya.

“Kawawa naman iyong bata kuya…”

“Desisyon niya iyan kung gagawin niya eh. Basta wala akong ipinangako sa kanya at kapag nangungulit pa siya ay diretsahan kong sasabihin sa kanya na ayaw kong magpakasal dahil hindi pa ako handa.”

Iyon ang takbo ng aming pag-uusap. Nang nakarating na kami ng bahay, agad siyang naligo at nang matapos ay naka-brief lang na nahiga sa kama. Nalanghap ko pa ang mabangong amoy ng sabon at shampoo na gamit niya nang humiga siya sa tabi ko.

Tumayo ako at tinumbk ang cabinet. Naligo na rin ako. Nang matapos na, sinadya kong brief lang din ang aking isuot. May isang bahagi ng aking utak na nag-udyok na gawin iyon bagamat may isang bahagi rin nitong matindi ang pagtutol.

Nang nakahiga na ako sa kama, nawala ang kadalasang ingay ng aming pag-uuusap kapag ganoong bago kami matulog. Para kaming mga estranghero o hindi magkakakilalang tao na aksidenteng nagkatabi sa higaan sa unang pagkakataon.

Ewan… Kahit nakatutok ang aking mga mata sa kisame, nakikinita ko sa aking tabi si Kuya Renan na habang nakatihaya rin, ang kanyang magandang hubog na katawan na tanging ang puting brief lang ang nakatakip sa kanyang ari ay mistulang nanunukso. Gumapang sa aking katawan ang matinding pangungulila sa kanya. Na-miss ko ang kanyang mga halik, ang mabango at malagkit niyang laway, ang mahihinang ungol na pinapakawalan niya sa bawat pagdikit ng aming mga labi.

Kinasasabikan ko rin ang pagyakap sa kanyang hubad na katawan, ang init ng pagdampi noon sa aming mga balat. Napalunok ako ng laway nang naaalala ko ang paghawak ko sa kanyang p*********i, ang sarap at matinding dulot na kiliti nito habang inilabas-masok ko iyon sa aking bibig.

Maya-maya ay naramdaman kong gumalaw ang kama. Tumagilid pala siya paharap sa akin. Tumagilid na rin ako paharap sa kanya. Nagkasalubong ang aming mga tingin. Seryoso ang kanyang mukha at ang mga mata ay mistulang nangungusap, nagmamakaawa.

Nanatili akong nakatitig sa kanya. Inikot ng aking mga mata ang kabuuan ng kanyang mukha at inukit sa aking isip ang hugis nito, ang kanyang angking kakisigan.

Habang nasa ganyan akong pagtitig, biglang sumingit sa aking isip ang kalagayan nilang dalawa ni Cathy at ang pagbubitis nito. Tila nakikinita ko ang love-making na ginawa nila. Sumagi rin sa aking isip ang maaaring kahahantungan kapag lantad na ang pagbubutis niya, at ang maaaring pagpapakasal niya sa babae niya… at ang pag-alis ko sa bahay na iyon.

Biglang naramdaman ko ang pamumuo ng luha sa aking mga mata. Ang pagnanasa na naramdaman ko sa aking katawan ay napalitan ng pagkaawa sa aking sarili.

Dali-dali akong tumagilid patalikod. Ang kasabikan ko sa kanya ay biglang naglaho. At naalimpungatan ko na lang ang sariling umiyak… at pigil na humikbi.

Maya-maya ay naramdaman ko ang paggalaw ng kama at ang mainit na balat na lumapat sa aking katawan. Naramdaman ko rin ang isa niyang braso na inilingkis sa aking katawan. “B-bakit ka umiiyak?” ang mahina niyang tanong.

Nanatili pa rin ako sa ganoong posisyon. Pinahid ko ang aking mga luha. “Wala… naisip ko lang darating ang isang araw na hindi na kita makapiling katulad nito.”

“Bakit mo naman naisip iyan?” ang mahina pa rin niyang tanong.

“H-hindi naman malayong mangyari iyan, ‘di ba? nariyan si Cathy. Sampid lang ako rito,” ang sagot ko rin.

“Hindi ka sampid. Bahagi ka ng pamilyang ito. Hindi ko papayagang aalis ka rito.”

“Paano ako makasisiguro na hindi mo ako papayagang umalis rito?”

“Hindi ako magpapakasal kay Cathy.”

“Promise?”

“Promise…” ang sagot niya habang hinila niya ang aking katawan upang humarap sa kanya.

Doon na ako tumagilid. Muli kaming nagtitigan. Binitiwan niya ang isang nakakabighaning ngiti. Ngumiti na rin ako. At ang sumunod na pangyayari ay ang unti-unting paglapit ng mga labi niya sa mga labi ko. Naghalikan kami. Mapusok, nag-aalab na tila wala nang bukas.

At sa gabing iyon ay nangyari uli sa amin ni Kuya Renan ang bagay na iyon.

Naging ganoon na naman ang aming set-up. Tanggap na niyang may tablet ako, bagamat hindi niya alam na galing talaga iyon kay Mico. Si Mico naman ay palagi pa rin ang aming contact, sa internet or text, or tawag, o sa pagto-tutor ko sa kanya bagamat hindi alam ni kuya Renan ang mga ito. At kadalasan, kapag nasa bahay nina Mico ako, may nangyayari sa amin.

Patuloy pa rin ang panliligaw ni Mico, ang pagpaparinig niya na gusto niya akong maging boyfriend. Ang gusto ko lang kay Mico ay mabait siya. Ewan ko rin ba kung misunderstood lang si Mico dahil ang sabi kasi ng ibang estudyante ay salbahe naman daw ito ngunit hindi nila maintindihan kung bakit ako nakipagkaibigan sa kanya.

MALAPIT NANG matapos ang second semester. Iyon ang school year kung saan ay sabay na ga-graduate sina Kuya Renan at Cathy. Alas 6 na iyon ng gabi nang nakarating ako ng bahay. Laking gulat ko nang naroon si Cathy, nag-iiyak at may dala-dalang malaking bag, kausap sina Kuya Renan at ang inay nito. Halata na rin ang tiyan niyo, Bigla akong kinabahan.

“Paano na po iyan… pinapalayas na ako sa amin. Galit na galit po ang ang aking mga magulang dahil sa pagka-buntis ko! Dito na lang po ako titira. Kung ayaw akong pakasalan ni Renan, okay lang po sa akin. basta dito na lang po ako. Wala po akong ibang matutuluyan…” ang narinig kong sabi niya kina kuya Renan at inay niya.

At doon na ako mistulang binagsakan ng buong bigat ng mundo nang sumagot ang inay ni kuya Renan. “Kung dito ka titira, ipapakasal ko kayo. Hindi maganda sa isang lalaki at babae na magsama sa isang bubong nang hindi kasal.”

 ---