ถางเมิ่งหรูหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ออกอุบายให้อู๋เฉิงนำตัวซ่งเอ๋อไปรักษาตัวที่นอกจวนอ๋องโดยมีนางออกหน้าให้แทน จึงไม่มีใครกล้ามาขัดขวาง เพราะรู้ว่าพระชายาเป็นห่วงนางกำนัลข้างกายมากที่สุด และก็โชคดีอีกอย่างที่วันนี้ท่านอ๋องยังอยู่ในวังหลวง ส่วนขันทีจางก็ยังไม่ตื่นจากการแอบนอนกลางวัน
เมื่อท้องฟ้ามืดสนิทแล้วซ่งเอ๋อได้ถูกส่งตัวไปรักษาที่โรงหมอข้างนอก ถางเมิ่งหรูจึงนั่งเสวยสำรับอาหารเย็นที่พวกขันทีหาปีกห่านทอดมาให้ได้ตามที่ต้องการ
“ข้าอิ่มแล้ว พวกเจ้าเก็บสำรับเสร็จก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนเถิด” สตรีโฉมสะคราญแสร้งยกมือขึ้นมาปิดปากหาว นางกำนัลเห็นแบบนั้นก็ไม่กล้าพูดอะไร ขันทีน้อยหันมองหน้ากัน
“แต่ถ้าพระชายาไม่เสด็จกลับไปที่ตำหนักใหญ่…” ขันทีน้อยที่มีหน้าที่เฝ้าหน้าห้องบรรทมจวิ้นอ๋องพูดเสียงอ่อน พวกเขาเกรงว่าเมื่อขันทีจางตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นว่าพระชายาประทับอยู่ในห้องจะถูกลงโทษ
“พวกเจ้าเห็น
