“ขอรับ” ขันทีอายุน้อยสองคนขานรับพร้อมกัน พวกเขารู้กันทั้งนั้นว่าจางหว่านอี้เวลาท่านอ๋องไม่อยู่จวน มักชอบอู้ไปนอนหลับที่เรือนริมน้ำ
ภายในห้องบรรทมถางเมิ่งหรูใช้เวลาอยู่นานแต่ก็ไม่สามารถแก้มัดสายคาดเอวที่มัดมือทั้งสองข้างได้เลย จนกระทั่งได้ยินเสียงผิวปากที่ข้างหน้าต่าง เป็นอู๋เฉิงที่แอบเข้ามาและได้ยินพวกขันทีน้อยคุยกันเรื่องที่พระชายาถูกจับขังในห้องบรรทมของจวิ้นอ๋อง
“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ”
น้ำเสียงที่คุ้นเคยทำให้ถางเมิ่งหรูมีความหวัง
“อาอู๋หรือ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้ามีมีดหรือไม่ ข้าถูกจับมัดมือเอาไว้ โยนมาหน้าต่างที่ใกล้กับเตียงนอนหน่อย” โชคดีที่จวิ้นอ๋องนั้นไม่ได้สั่งให้ขันทีปิดหน้าต่างข้างเตียงนอน อาอู๋ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี แม้ว่าเขานั้นจะเป็นลูกพี่ลูกน้องห่าง ๆ กับพระชายาก็ตาม แต่ก็ถือว่าเป็นญาติสายเลือดเดียวกัน
“มีพ่ะย่ะค่ะ โปรดรอสักครู่” อู๋เฉิงหยิบมีดสั้นที่พกติดตัวโยนเข้าไปตรงหน้
