สตรีเดินหลบไปอีกทางแล้วมุ่งหน้าไปที่ประตูทางออก แต่ทว่าเอวคอดกิ่วถูกรวบมากอดเอาไว้ “เจ้าจะรีบไปที่ใดเล่า พระชายามีหน้าที่ปรนนิบัติข้ายามเช้าลืมหน้าที่ไปแล้วหรือ”
ลมหายใจร้อน ๆ ของบุรุษองอาจรดรินที่ริมหูโฉมสะคราญทำให้คนถูกกอดจากทางด้านหลังสติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “ปกติหลายปีมานี้ขันทีจางก็ทำแทนหม่อมฉันอยู่แล้วมิใช่หรือเพคะ” คนตัวเล็กได้ยินจวิ้นอ๋องทักท้วงเช่นนั้น จึงหันเสี้ยวหน้าไปเถียงข้าง ๆ คู ๆ
สายตาคมจดจ้องใบหน้างดงามของสตรีที่ไม่เคยคิดจะสนใจมาก่อนแต่ก็พอใจที่จะเก็บนางเอาไว้ข้างกายโดยที่ไม่มีเหตุผล บุตรีของศัตรูตัวฉกาจ สิ่งนี้อาจเป็นปมในใจเลยทำให้เขานั้นอดระบายโทสะกับนางมิได้ในตลอดสามปีที่ผ่านมา
“ขันทีจาง!” จวิ้นอ๋องเรียกหาขันทีข้างกายด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าปกติ ขันทีจางรีบวิ่งตาลีตาเหลือกมายืนอยู่หน้าห้องบรรทมทันที
“พ่ะย่ะค่ะ”
“ต่อไปนี้พระชายาจะรับใช้ปรนนิบัติอยู่ข้างกายข้าทุ
