หลินเนี่ยเนี่ยผละตัวออกแล้วจ้องหน้าถางเมิ่งหรูที่เหม่อลอยไปด้วยความสงสัยพลางโบกมือไปตรงหน้าด้วย สุดท้ายก็ต้องเรียกขานกันด้วยคำที่คุ้นเคย “เมิ่งเมิ่ง...เจ้าไม่สบายหรือ” เพราะไม่ได้พบกันนานหลินเนี่ยเนี่ยก็รู้สึกว่าสหายสนิทซูบผอมลงไปพอสมควร
“ข้าสบายดี เจ้ากำลังจะไปที่ใดหรือ” ถางเมิ่งหรูกะพริบตาสองครั้งและเปลี่ยนเรื่องพูดคุย มิหนำซ้ำยังไม่ตอบคำถาม หลินเนี่ยเนี่ยเห็นว่าสหายเดินอยู่ริมถนนก็ขมวดคิ้วขึ้น
“ข้ากำลังจะกลับบ้าน แต่เจ้าสิ เหตุใดถึงมาเดินเตร็ดเตร่อยู่ตรงนี้ได้ ขึ้นรถมาคุยกันก่อนเถิด” แล้วหลินเนี่ยเนี่ยก็ถือวิสาสะจูงมือถางเมิ่งหรูไปขึ้นรถม้าด้วยกัน ส่วนซ่งเอ๋อก็รีบเดินตามหลังไปด้วย
ภายในรถม้าจวนเจ้ากรมโยธาธิการ หลินเนี่ยเนี่ยก็ซักไซ้ถางเมิ่งหรูจนได้ความมาว่า “อะไรนะ! เจ้าต้องการยาห้ามครรภ์หรือ”
“ชู่! พูดเบา ๆ หน่อยสิ” ถางเมิ่งหรูรีบเอามือมาปิดปากสหายที่ตะโกนเสียงดัง โชคดีที่ตอนนี้พว
