บทที่ 2 เมื่อเมียขอหย่า

3797 Words

บทที่ 2 เมื่อเมียขอหย่า เสียงหัวเราะคิก ๆ คัก ๆ ของหญิงสาวที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ระเบียงนอกห้องอยู่ในสายตาของพิสุทธิ์ตลอดเวลา ซึ่งพิสุทธิ์ไม่รู้เลยว่าเมียของเขาคุยโทรศัพท์กับใคร ทำไมทุกครั้งเธอดูมีความสุขมาก มากกว่าที่ได้อยู่กับเขา “นี่ฉันเพิ่งจะถึงบ้านเองนะคะ คุณจะให้ฉันออกไปหาคุณอีกแล้วเหรอ?” มุกดาคุยโทรศัพท์ สายตาเต็มไปด้วยความสุขมองไปในห้อง เธอเห็นสามียืนมองอยู่ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอหวาดหวั่น สองวันมานี้เธอพยายามทำทุกอย่างให้สามีเห็นว่าเธอไม่เหมือนเดิมแล้ว “ฉันก็คิดถึงคุณค่ะ” มุกดายิ้มใส่โทรศัพท์ เมื่อคนในสายบอกว่า ‘ผมคิดถึงคุณ อยากให้คุณมาอยู่กับผม เป็นของผมคนเดียว’ “บ้า! อย่ามานะ ถ้าคุณมาที่นี่ฉันโกรธคุณจริง ๆ ด้วย” มุกดาทำเสียงเขียวใส่คนในสาย เมื่อชายหนุ่มบอกว่า ‘ถ้าคุณไม่บอกเลิกสามีคุณ ผมจะบุกไปฉุดคุณเดี๋ยวนี้เลย’ “คุณให้เวลาฉันได้คุยกับเก้าหน่อยสิคะ” มุกดารู้สึกใจหายเมื่อมันถึงเวลาที่เธอต้องเลือก ซึ่งเธอก็เลือกที่จะจากสามีที่แต่งงานกันมานานสองปีแล้ว พิสุทธิ์เขาไม่ได้เลวร้าย แต่เขาดีและสุภาพบุรุษเกินไปจึงทำให้เธอเบื่อความจำเจ และยังมีเรื่องเงินทองเข้ามา ซึ่งชายคนที่เธอจะไปอยู่ด้วยเขาให้ทุกอย่างกับเธอ แต่พิสุทธิ์มีแต่รถเก่า ๆ และบ้านที่มีอยู่ เขาก็ยังผ่อนทุกเดือน “ค่ะ ฉันจะบอกเลิกกับเขา” มุกดาไม่ทันได้พูดจบประโยคว่า ‘แล้วพรุ่งนี้เช้าฉันจะรีบไปหาคุณทันที’ โทรศัพท์ในมือของเธอก็ถูกแย่ง “ใครโทรมาเหรอครับ” พิสุทธิ์เดินเข้าไปยืนข้างหลังเมีย แขนข้างหนึ่งสอดเข้ากอดเอวคอดกิ่ว อีกข้างก็ถือมือถือของเมียไว้ “อุ๊ย!! เก้า เอามือถือของมุกมาเดี๋ยวนี้นะ” มุกดาย่นหน้าหนี และขัดขืนไม่ยอมให้สามีหอมและได้กอด และพยายามแย่งมือถือของเธอกลับคืนมา “ยังไม่บอกผมเลย ใครโทรมาเหรอ” พิสุทธิ์ชูโทรศัพท์ขึ้นเหนือหัว เมื่อเมียยื้อแย่งจะเอามือถือคืนเขาก็โยนโทรศัพท์ของเมียทิ้งลงบนโซฟาปรับนอน “เก้าคะ มุกมีเรื่องอยากคุยด้วยค่ะ” มุกดาพยายามฝืนไม่ยอมเดินถอยหลัง แต่เธอสู้แรงเขาไม่ได้จึงเดินถอยจนหลังชนผนังห้อง “เมียใครนะทำไมตัวหอมจัง” พิสุทธิ์ยืนคร่อมเมีย ใบหน้าหล่อโน้มเข้าหาจะจูบปากนุ่มของเมีย แต่เมียที่เขารักกลับเมินหน้าหนีจึงทำให้ได้แค่หอมแก้มขาวผ่อง “เก้าอย่าค่ะ” มุกดาร้องอู้อี้เมื่อถูกสามีจูบกระชากวิญญาณจนเธอหายใจไม่ออก และไม่มีแรงที่จะยืน ต้องใช้มือสองข้างเกาะบ่าหนาไว้แน่น “ไม่หย่า ยังไงผมก็ไม่หย่ากับมุกแน่นอน” พิสุทธิ์คำรามเหมือนเสือร้ายเมื่อได้ขยี้ริมฝีปากอิ่มเอิบ ชิมความหอมหวานในโพรงปากนุ่ม “เก้า! ปล่อยมุกก่อนค่ะ มุกมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเก้าจริง ๆ นะ” มุกดาไม่ทันได้พูดเรื่องที่เธออยากจะบอก เธอก็ร้องกรี๊ดเมื่อสามีอุ้มเธอแล้วพาเธอไปวางไว้บนเตียง “ค่อยคุยได้ไหมครับ ผมอยากรักมุกมาก วันนี้ผมขอนะครับ” พิสุทธิ์ไม่ปล่อยโอกาสให้เมียได้พูด เขากระโจนขึ้นเตียงจัดการตัวเองและเมียให้กลายเป็นเด็กแรกเกิด “แต่มุก” มุกดาครางเสียงกระเส่าร้องห้ามว่าอย่า ๆ แต่ร่างกายเปล่าเปลือยกลับอ่อนปวกเปียกสั่นระริกเมื่อสามีสัมผัสอย่างนุ่มนวล “อย่าห้ามผมเลยนะครับ” พิสุทธิ์จูบปากเธออย่างดูดดื่มระคนเรียกร้อง มือสองข้างลูบตั้งแต่สีข้างเข้าไปกอบกุมสองเต้างามที่เต่งตึง “เก้า” มุกดาครางเสียงสั่นระริก ผิวเนื้อนุ่มนิ่มสั่นสะท้านวาบหวิวจนขนกายทุกรูขุมขนลุกซู่ไปกับสัมผัสซ่านเสียวของสามี “ผมรักคุณนะมุก” พิสุทธิ์จูบไปตามกายสาวทุกซอกทุกมุม สองมือเคล้นคลึงดอกบัวตูมที่แข็งชูชันรอรับสัมผัสจากริมฝีปากที่ดูดเม้มไปมา ลิ้นอุ่นไล้ลงไปตามหน้าท้องแบนราบแล้วหยุดตรงจุดซ่อนเร้น เขาใช้นิ้วแหวกม่านไหมออกแล้วจึงแยกกลีบบางออกอย่างชำนาญก่อนจะใช้ลิ้นตวัดขึ้นลงไปมา “อ๊ายย เก้า มุกไม่ไหวแล้วนะ” มุกดาร้องหวีด ๆ เมื่อสามีทำให้เธอซ่านสยิวจนใจแทบขาดและต้องแอ่นสะโพกโยกย้ายไปตามแรงลิ้นหนาที่ปาดเลียไปตามร่องเนื้อสีหวาน “พร้อมแล้วใช่ไหมเมียรักของผม” ด้านพิสุทธิ์เมื่อเห็นว่าร่างบางเกร็งกระตุกถึงจุดหมายปลายทางด้วยลิ้นของเขาแล้ว เขาก็ลุกขึ้นนั่งคุกเข่า มือหนาจับเรียวขางามแยกออกจากกัน “รีบจัดการใส่เข้ามาสิคะ” มุกดาออกคำสั่งเสียงสั่น เมื่อสามีจับความแข็งแรงร้อนเป็นไฟสอดแทรกเข้าใส่ในตัวเธออย่างเชื่องช้า “จัดให้เลยสุดสวย” พิสุทธิ์กัดฟันพูด เมื่อได้เข้าไปอยู่ในตัวของเมีย เขานิ่วหน้า เสียวซ่านจนขนกายลุกซู่เมื่อได้เคลื่อนไหวไปมาอย่างเป็นจังหวะบนตัวของเธอ และเมื่อใกล้จะถึงจุดหมายปลายทาง เขาก็เร่งจังหวะแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งปล่อยธารรักสีขาวขุ่นเข้าไปในกายเธอ ซึ่งชายหนุ่มได้ตักตวงความสุขกับเมียจนร่างกายของเขาและเธอหมดแรงแล้วนอนกอดกันหลับจนถึงรุ่งเช้าวันใหม่… เวลาแปดโมงเช้า... เสียงกุก ๆ กัก ๆ ดังอยู่ปลายเตียงทำให้พิสุทธิ์ผงกหัวจากหมอนแล้วมองหาเมียที่นอนอยู่ข้าง ๆ และเมื่อไม่เห็นเธอเขาก็รีบลุกนั่ง “มุก!” ภาพของเมียพร่ามัว ไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ตรงตู้เสื้อผ้า ทำให้พิสุทธิ์ต้องขยี้ตา แล้วภาพของเธอก็ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ “ตื่นแล้วเหรอคะ?” มุกดาถามสามีทั้งที่ไม่ได้หันหลังไปมอง เธอไม่อยากสบตาของเขาเพราะรู้ว่าเขาต้องเสียใจมากเมื่อเธอเลือกทางเดินใหม่ โดยที่ไม่ใช่เขาเป็นผู้นำพาเธอเดิน “มุกเก็บข้าวของจะไปไหนเหรอ” พิสุทธิ์รีบใส่กางเกงนอนแล้วลงจากเตียงเดินไปหยิบข้าวของและเสื้อผ้าของเมียที่อยู่ในกระเป๋าออกเอาไปใส่ไว้ในตู้เสื้อเหมือนเดิม “เก้า” มุกดาแย่งกระเป๋าและเสื้อผ้ามาถือไว้ เธอเดินหนีเขาไปยืนหันหลังให้ตรงปลายเตียง และสาละวนเก็บของใช้ที่เป็นของเธอใส่กระเป๋า “มุกจะไปไหน ทำไมขนข้าวของไปหมดตู้แบบนี้” พิสุทธิ์เดินเข้าไปกอดเธอจากทางด้านหลัง ใบหน้าหล่อเริ่มเคร่งเครียดเมื่อเมียแกะแขนของเขาออกจากเอวกิ่ว “เราเลิกกันเถอะ” มุกดารวบรวมกำลังหาญกล้าหันมาเผชิญมองหน้าชายหนุ่ม เธอหายใจผสมพูดเสียงสั่นเครือ รู้สึกผิดมหันต์ที่ใช้มีดแหลมคมแทงข้างหลังสามีแอบมีผู้ชายอื่น “อะไรนะมุก! มุกพูดอะไรนะ?” คำพูดของเมียราวกับฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมากลางใจของเขาให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ ภรรยาที่เขารักและหวงแหนบอกเลิกทั้งที่เขาไม่ทันตั้งตัว “เก้าได้ยินชัดเจนแล้วค่ะ มุกขอเลิกกับเก้าค่ะ” มุกดารู้ว่าสามีต้องเสียใจ เธอไม่อยากเห็นความร้าวรานบนใบหน้าหล่อจึงเดินหนีไปยืนเก็บของและเครื่องสำอางบนโต๊ะเครื่องแป้ง “ทำไมมุก? ผมทำผิดอะไร มุกถึงอยากเลิกกับผม บอกผมสิ” พิสุทธิ์ทำได้เพียงแค่หันไปมองแผ่นหลังของเมีย เขาไม่มีแรงก้าวขาเดินไปหาเธอ ซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเพียงแค่คืบ “มุกเลวเองค่ะ มุกนอกใจเก้าและไม่ได้รักเก้าแล้ว” เสียงพูดสั่นเทาของสามี ทำให้มุกดาเอียงปรายหางตาไปมอง ใจเธอก็ร้าวเมื่อเห็นสามีทรุดนั่งร้องไห้ไม่มีเสียงอยู่บนพื้นพรม “มุกอยากให้ผมปรับปรุงตรงไหน ผมพร้อมที่จะทำเพื่อมุก ขออย่างเดียวอย่าทิ้งผมไปไหนเลยนะ” คำพูดของเมียที่คอยย้ำว่าเธอมีคนอื่น ทำให้พิสุทธิ์นั่งงอเข่าหลังพิงขาเตียง น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินอาบแก้มสองข้าง เขาร้องไห้สะอึกเบา ๆ ไม่คิดอายใคร “เก้ารู้ไหมตอนที่มุกอยู่เชียงใหม่ มุกมีใครบ้าง” เธอไม่ได้พูดให้สามีเกลียดเธอแล้วขอเลิก แต่เธอมีอะไรกับผู้ชายหลายคนจริง ๆ “ผมไม่รังเกียจ ถึงมุกจะมีใคร ผ่านผู้ชายมามากน้อยแค่ไหนผมก็ไม่ว่า มุกอย่าไปจากผมเลยนะ อยู่กับผมนะ” พิสุทธิ์นิ่วหน้าเจ็บอกข้างซ้าย เขายกมือขึ้นทุบหน้าอกของตัวเองแรง ๆ เมื่อเห็นเมียกำลังจะเดินออกจากห้องนอน อาการเหมือนคนใกล้ตายของสามียิ่งทำให้มุกดาน้ำตาคลอเบ้าด้วยความรู้สึกผิด แต่เธอตัดสินใจดีแล้วเพราะเธอมันเลวเกินกว่าที่จะคู่ควรกับคนดีอย่างเขา “เก้าปล่อยมุกไปเถอะนะ อย่ารั้งมุกไว้เลย หัวใจของมุกในเวลานี้ไม่ได้รักเก้าเหมือนเมื่อก่อนแล้ว” ถึงจะรู้ว่ามันเป็นการทำร้ายจิตใจของเขามากแค่ไหน แต่เธอต้องหาคำพูดที่ทำให้สามีเจ็บปวดจนเกลียดและลืมเธอไปในที่สุด “ถ้ามุกก้าวออกจากห้อง ผมจะกลั้นใจตายบูชาความรักของผมที่มีต่อมุกให้มุกดู อึกก” พิสุทธิ์กัดฟันพูด ยกมือขึ้นลูบหน้าแรง ๆ แล้วหยุดหายใจจนใบหน้าแดงก่ำ “เก้าหายใจเดี๋ยวนี้ ถ้าเก้าไม่หายใจ มุกจะเกลียดเก้าไปจนวันตาย” มุกดาร้องกรี๊ด ๆ ปรี่เข้าไปหาสามีที่นั่งหลับตาจนน้ำตาเอ่อออกมาเพราะกลั้นลมหายใจ เธอบังคับเขาด้วยการตบหน้าหล่อซ้ายขวา “ผมรักคุณ ผมยอมทุกอย่างขอแค่มุกอยู่กับผม ผมไหว้ละมุก อย่าไปจากผมเลยนะ” พิสุทธิ์นั่งคุกเข่าตรงหน้าเธอ เขาร้องไห้มีเพียงน้ำตาไหลอาบแก้มแล้วยกมือขึ้นไหว้เมีย “เก้าอย่าทำให้มุกเป็นคนเลวไปมากกว่านี้เลย” มุกดานั่งก้มหน้าร้องไห้ เธอก็เสียใจที่ตัวเองมีใจเปลี่ยนไปรักชายอื่น ทั้งที่สามีของเธอไม่มีความผิด และเขายังเป็นผู้ชายที่แสนดีด้วย “ฮืออ” ทั้งเขาและเธอโผเข้ากอดกัน ต่างพากันร้องไห้สะอื้นออกมา ซึ่งพิสุทธิ์นั้นพูดเสียงสั่นเทาขอร้องเมียว่า “อย่าไปจากผมเลยนะ มุกอยากได้อะไร อยากให้ผมทำอะไรบอกสิ ผมจะหามาให้...” “เก้าเลิกรักคนเลว ๆ อย่างมุกเถอะค่ะ” เสียงมือถือสั่นเตือนให้มุกดาต้องผละออกจากวงแขนของสามี ก่อนที่เธอจะรับสาย เธอก็ลุกขึ้นเดินไปยืนตรงหน้าต่าง สายตาเอ่อน้ำใสมองรถเก๋งคันหรูจอดรอเธออยู่ตรงรั้วหน้าบ้าน “ค่ะ ฉันจะรีบลงไปหาคุณเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” มุกดาพยายามพูดไม่ให้เสียงสั่น เมื่อตอบคำถามของผู้ชายที่โทรมาหา “ผู้ชายคนนั้นเหรอที่มุกจะไปอยู่กับเขา” พิสุทธิ์แหวกม่านหน้าต่าง ดวงตาฉ่ำน้ำใสแดงโรจน์มองผู้ชายคนใหม่ของเมีย ผู้ชายคนนั้นดูภูมิฐาน คงรวยมากและหน้าตาก็หล่อเหลา ซึ่งผิดจากเขาที่ไม่ได้มีอะไรเลย หนำซ้ำเขายังเป็นหนี้สินหลายสิบล้าน ซึ่งพิสุทธิ์ได้กู้เงินจากธนาคารเพื่อเอามาสร้างบริษัท “ค่ะ มุกรักเขาค่ะ คุณแดนนี่เขาเป็นคนดี เขาจะแต่งงานกับมุก และพามุกไปอยู่ต่างประเทศ มุกจะไปสร้างครอบครัวกับคุณแดนนี่ที่อังกฤษค่ะ” มุกดาไม่อยากมองความเจ็บปวดในแววตาสีเข้ม เธอจึงหลบสายตาลงมองมือของตัวเองที่ถูกมือสามีกุมไว้ “มุกรู้จักไอ้ฝรั่งนั่นนานมากแค่ไหนถึงมั่นใจว่ามันรักมุกจริง” พิสุทธิ์เจ็บหัวใจมากที่เมียรักของเขาสรรเสริญชายอื่นต่อหน้า “คุณแดนนี่เขามีทุกอย่างให้มุก” มุกดาไม่ตอบคำถามของสามี “ผมรู้ว่าผมไม่ได้รวยล้นฟ้า แต่ถ้ามุกอยากได้อะไรทำไมไม่บอกผม บ้านเงินหรือว่ารถ ผมพร้อมที่จะหามาให้” พิสุทธิ์ถามภรรยา ถามหาจุดบกพร่องของตัวเองว่าเขาละเลยหน้าที่ของสามีที่รักเมียมากตรงไหนบ้าง “เก้าให้มุกไม่ได้หรอก ดูสิคะรถเก่า ๆ ที่มุกใช้เก้าก็ยังผ่อนให้ บ้านหลังเล็กเท่ารูหนูที่เราอยู่ก็ยังผ่อนอีกหลายสิบปี รถที่เก้าใช้ก็ยังผ่อนอยู่ ไหนจะหนี้สินที่เก้ายืมจากธนาคารเพื่อเอาไปต่อยอดสร้างบริษัทอีกหลายสิบล้าน เก้ายังหาใช้หนี้ไม่หมดเลย แล้วเก้าจะมีปัญญาหาเงินมาซื้อของที่มุกต้องการได้ไงคะ” เพราะความบกพร่องของสามีไม่มี จึงทำให้มุกดาเอาเรื่องเงินทองมาอ้าง “คุณอยากได้รถคันใหม่เหรอ อยากได้คันไหนบอกผม ผมจะพาคุณไปซื้อตอนนี้เลย ขออย่างเดียว มุกอย่าไปจากผมเลยนะ” ถึงเขาจะมีหนี้หาเงินมาหมุนไม่ทัน แต่เพื่อเมียสุดดวงใจเขาก็พร้อมที่จะเป็นหนี้ยอมกู้เงินจากธนาคารเพิ่มเพื่อเอาเงินมาซื้อของให้เมีย “ปล่อยมุกไปเถอะค่ะเก้า ขืนให้มุกอยู่ มุกก็มีแค่ร่างกายให้เก้า แต่หัวใจของมุกไปอยู่ที่เขาคนนั้น เก้าจะทนได้ไหมคะ” มุกดาเดินไปยืนหยิบกระเป๋าสะพาย ก่อนที่เธอจะลากกระเป๋าเดินทางล้อลากออกจากห้อง เธอก็หันกลับมามองหน้าสามีเป็นครั้งสุดท้าย “ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร หัวใจของผมก็ยังคงเป็นของมุกคนเดียว ถ้าเขาทำให้มุกเสียใจกลับมาหาผมนะ ผมจะรอมุกนะ” ความรักความดีที่เขามีให้เธอมันไม่สามารถที่จะรั้งเมียไว้ได้เลย จึงทำให้พิสุทธิ์ทำเพียงแค่พยักหน้ายอมรับความจริง “มุกขอบคุณเก้ามากนะ” คำพูดของพิสุทธิ์ทำให้มุกดาหยุดชะงัก เธอน้ำตาร่วง ทำไมเขาถึงได้รักเธอมากมายขนาดนี้ ทั้งที่เธอทำเลวกับเขาไว้มากแสนสาหัส “ผมจะลงไปส่งมุกให้กับเขาเอง” พิสุทธิ์หายใจไม่ทั่วท้องเมื่อต้องเป็นคนส่งเมียให้ผู้ชายคนอื่น เขาลูบหน้าแรง ๆ ผสมเช็ดน้ำตาและน้ำมูก แล้วลากกระเป๋าเดินทางของเมียตรงไปยังประตูบ้าน “เก้าส่งมุกแค่นี่ก็พอค่ะ” มุกดาเปิดประตูบ้าน แล้วก้าวออกไปยืนด้านนอก เธอร้องไห้โผเข้ากอดสามีเป็นครั้งสุดท้ายรู้สึกผิดมหาศาลที่ทำกับผู้ชายแสนดี เธออยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไข แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันสายเกินจะแก้ไขแล้ว ในเมื่อเธอมีอะไรกับคนใหม่และกำลังจะมีลูกกับแดนนี่ เธอจึงไม่อาจทำใจกลับไปหาคนเก่าได้ “โทรหาผมบ้างนะ” พิสุทธิ์กอดตอบจูบหัวของเมีย มือสองข้างที่เกาะเอวกิ่วเลื่อนขึ้นมาประคองหน้างามให้แหงนขึ้นมองตากัน เขาทรมานมากแค่ไหนแต่ก็ยิ้ม ยิ้มทั้งที่น้ำตาไหลและจูบเธออยู่นานแสนนานก่อนจะปล่อยให้เมียเป็นอิสระ “พรุ่งนี้เก้าว่างไหมคะ?” มุกดาลูบหน้าเช็ดน้ำตาให้สามี เธอรู้สึกเจ็บปวดมากที่ใช้เท้าสองข้างเหยียบหัวใจของผู้ชายแสนดีที่รักเธอ “สำหรับมุก ผมว่างเสมอ มุกอยากให้ผมทำอะไรเหรอ” พิสุทธิ์ลูบหน้าแรง ๆ เสียใจมากที่เห็นเมียส่งสายตาหวานซึ้งมองผู้ชายคนใหม่ของเธอ “ไปเจอมุกที่เขตตอนสิบโมงได้ไหมคะ มุกอยากหย่าค่ะ” มุกดาพูดโดยที่ไม่ได้มองหน้าสามี เพราะไม่อยากเห็นความเจ็บปวดบนใบหน้าหล่อเหลา “ผะ...ผมจะไปรอมุกที่เขตตามที่มุกบอกนะ” พิสุทธิ์ฝืนยิ้มพยักหน้าให้เมีย แล้วยื่นมือไปจะจับมือของเธอมากุมไว้เป็นครั้งสุดท้าย “มุกไปนะ” มุกดาไม่ยอมให้พิสุทธิ์จับมือ เธอขอกระเป๋าลากจากมือสามีมาถือไว้ แล้วเดินตรงไปหาชายหนุ่มอีกคนที่ยืนรออยู่นอกรั้วบ้าน “อึกก มะ...มุก ผมเจ็บตรงนี้มาก ทำไมมุกทำกับผมแบบนี้ ทำไมต้องเหยียบหัวใจของผมอย่างนี้” พิสุทธิ์ยืนเกาะประตูบ้าน มองเมียรักขึ้นรถของผู้ชายคนนั้นด้วยหัวใจแหลกลาญ เขาร้องไห้โฮ หมดแรงทรุดนั่งคุกเข่าบนพื้นดินเมื่อรถเก๋งคันนั้นได้พาเมียสุดหัวใจของเขาจากไปโดยไม่หวนกลับคืนมา… เช้าวันใหม่ที่สำนักงานเขต... “คุณสองคนแน่ใจแล้วใช่ไหมครับที่จะจดทะเบียนหย่ากัน” นายทะเบียนเงยหน้ามองแล้วถามความสมัครใจของพิสุทธิ์และมุกดา “ค่ะ” มุกดาไม่ได้คิดนาน เธอรีบตอบโดยที่ไม่ได้มองหน้าสามี ‘ไม่สิอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าพิสุทธิ์ก็จะกลายเป็นอดีตสามีของเธอ’ มุกดานึกในใจ “คุณแน่ใจนะครับ” เมื่อมีแค่มุกดาพูด จึงทำให้นายทะเบียนทำเพียงแค่เหลือบตามองหน้าของพิสุทธิ์แล้วถามความสมัครใจของชายหนุ่ม “คะ...ครับ” พิสุทธิ์แทบไม่มีแรงขยับปากพูดตอบโต้นายทะเบียน หัวใจแตกยับเยินเมื่อหันไปมองด้านหลังเห็นผู้ชายคนใหม่ของเมีย นี่มุกดาช่างทำร้ายจิตใจเขามากเพียงนี้เลยหรือ “คิดดีแล้วค่ะ” มุกดาตอบเสียงเรียบไม่สะทกสะท้าน ท่าทีคอยแต่จะเซ็นชื่อในทะเบียนหย่าอยู่ในสายตาอันร้าวรานของพิสุทธิ์ “งั้นคุณสองคนเซ็นเอกสารตรงนี้นะครับ” นายทะเบียนยื่นเอกสารไปตรงหน้าของทั้งสอง มุกดาเป็นคนเซ็นเอกสารคนแรกโดยที่ไม่ได้อ่าน “เซ็นด้านหลังทะเบียนหย่าด้วยนะครับ” นายทะเบียนบอก และถามพวกเขาทั้งสองต่อว่า “คุณทั้งสองมีสินสมรสร่วมกันไหมครับ” “มีบ้านครับ แต่ผมยะ...” พิสุทธิ์จะบอกเจ้าหน้าที่ว่า ‘มีบ้านหลังหนึ่งแต่ผมไม่เอาครับ ขอยกให้ฝ่ายหญิงครับ’ แต่เขาก็ไม่ทันได้พูดจบประโยคเมื่อมุกดาพูดขึ้นว่า “มุกไม่เอาค่ะ บ้านหลังนั้นเป็นของเก้า เก้าเป็นคนซื้อและผ่อนทุกเดือน มุกไม่เอาค่ะ” มุกดาอยากทำเรื่องการหย่าให้เร็วที่สุด เธอจึงปฏิเสธที่จะรับของสินสมรสทุกอย่าง แม้แต่เงินที่พิสุทธิ์โอนเข้าบัญชีของเธอทุกเดือน เธอก็ขอไม่เอา และจะโอนคืนให้ชายหนุ่ม “งั้นคุณก็เซ็นชื่อยกสินสมรสให้ฝ่ายชายตรงนี้ด้วยนะครับ” เจ้าหน้าที่บอกมุกดาให้เซ็นเอกสารอีกครั้ง “ค่ะ” มุกดาไม่ยอมอ่านข้อตกลง เธอเซ็นชื่อนามสกุลตรงที่เจ้าหน้าที่บอก “...” พิสุทธิ์ไม่พูด เขานั่งเงียบหายใจไม่อิ่มท้องจุกแน่นหน่วงร้าวระบมหน้าอกมากในตอนนี้ ดวงตาสีนิลสั่นสะท้านมองเสี้ยวหน้างามจดจำเธอเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเขาก็ตัดสินใจทั้งที่เจ็บระบมหัวใจเมื่อเซ็นเอกสารลงในทะเบียนหย่าปล่อยให้เมียกลายเป็นอดีตเมีย “ตอนนี้คุณทั้งสองได้เป็นอิสระต่อกันเแล้วครับ” นายทะเบียนยื่นใบหย่าให้ทั้งคู่คนละใบ เมื่อพิสุทธิ์ไม่รับเอกสารส่วนของเขา เป็นมุกดาเองที่เอาเอกสารทั้งสองใบมาถือไว้ “นี่ของเก้าค่ะ” เมื่อเขาทั้งสองเดินตามกันออกมายืนตรงลานจอดรถ มุกดาก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นแล้วเอาเอกสารใบสำคัญให้ชายหนุ่ม “อื้อ” พิสุทธิ์จำใจรับกระดาษทะเบียนหย่ามาถือไว้ทั้งที่ในใจไม่อยากได้เอามาไว้ครอบครอง เขาอยากจะขยำฉีกให้ขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้วทิ้งลงถังขยะ “มุกไปนะเก้า” มุกดามองหน้าอดีตสามีแล้วหันหลังไปมองผู้ชายอีกคนที่นั่งรออยู่ในรถ ซึ่งผู้ชายคนนั้นก็พยักหน้าให้เธอรีบมาขึ้นรถเร็ว ๆ “ผมขอให้มุกโชคดีมีความสุขกับเขานะ” พิสุทธิ์แม้จะรู้สึกเจ็บปวดเพียงใด แต่ชายหนุ่มก็อวยพรให้อดีตเมียไปใช้ชีวิตมีความสุขกับผู้ชายคนนั้น “ขอบคุณมากนะเก้า ที่ทำให้มุกเป็นอิสระ” มุกดาเข้าไปกอดพิสุทธิ์ แล้วยกมือไหว้ขอโทษเขา “ผมเห็นคุณมีความสุข ผมก็มีความสุขนะ” พิสุทธิ์ก็กอดอดีตเมียตอบ คางหนาเกยหัวของเธอ แต่แววตาแดงก่ำเจ็บปวดแสนสาหัสจ้องเพื่อจดจำใบหน้าผู้ชายคนที่ควักหัวใจของเขาให้ขาดออกจากขั้ว ซึ่งผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ในรถ “ลืมมุกเสียนะเก้า” เมื่อผละออกจากอ้อมกอดของกันและกัน พิสุทธิ์ดูจะย่ำแย่ยืนทรงตัวไม่ไหว มุกดาจึงต้องพยุงพาพิสุทธิ์ไปที่รถของเขา “หึ!” พิสุทธิ์หัวเราะเสียงขึ้นจมูก เมื่อเมีย ไม่สิ ในเวลานี้เขาและเธอไม่ได้เป็นสามีภรรยากันแล้ว เธอบอกให้เขาลืมเธอ มันช่างง่ายสำหรับเธอ แต่มันยากสำหรับเขา “ดูแลตัวเองด้วยนะ” มุกดาใจหายเมื่อถึงเวลาต้องจากกันจริง ๆ “อื้อ” พิสุทธิ์พยักหน้า “เก้าโอเคไหมคะ” ท่าทีของเขาทำให้มุกดาไม่อยากไปไหน “มุกไปเถอะไม่ต้องห่วงผม” พิสุทธิ์โน้มตัวมือข้างหนึ่งยันหัวเข่า ส่วนอีกข้างที่กุมหน้าท้องยกขึ้นห้ามไม่ต้องการความช่วยเหลือจากอดีตเมีย “มุกขอให้เก้าเจอคนที่ใช่ และเธอคนนั้นก็รักเก้านะ” มุกดาพยักหน้ารับรู้ มองอดีตสามีอยู่สักพัก แล้วหันไปมองผู้ชายอีกคนที่นั่งรอเธออยู่ในรถ ซึ่งเธอก็ตัดสินใจเดินไปหาผู้ชายคนนั้นมากกว่าที่จะยืนเป็นเพื่อนอดีตสามีที่ในตอนนี้กำลังจะตาย “ผมรักคุณนะมุก” พิสุทธิ์พูดเสียงเบาบาง เมื่อแรงจะยืนไม่มีจึงทรุดนั่งกองกับพื้น ดวงตาสีเข้มสั่นเทาเจ็บปวดรวดร้าวเอ่อน้ำตามองอดีตเมียไปกับผู้ชายคนนั้นจนลับสายตา…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more