ศิลากัดฟันกรอดๆ นึกโมโหผู้หญิงคนนี้จนอยากจะบีบคอ ขอบคุณสักคำก็ไม่มี แล้วยังบังอาจมาไล่เขาอีก ถ้าไม่ติดว่ามีธุระต่อล่ะก็ จ้างให้เขาจะไม่ยอมปล่อยยัยข้าวเหม็นให้ลอยหน้าลอยตาอยู่แบบนี้แน่!
ชายหนุ่มให้สัญญาณบอดี้การ์ดลงจากรถ และเขาก็เปิดประตูจะก้าวลงตามไป แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อคนที่เขาแอบตำหนิในใจเอ่ยเรียกไว้เสียก่อน
“คุณหิน...”
เขาไม่เอ่ยอะไร ไม่หันไปมองด้วย เพียงแต่รอฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่อ
“ข้าวขอบคุณคุณหินมากนะคะที่ดูหนังเป็นเพื่อน แล้วก็...ที่มาส่งด้วยค่ะ”
เสียงอ่อนเสียงหวานที่พูดออกมานั้นทำให้ศิลาอารมณ์ดีขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เขาผุดยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะหันมาจ้องหน้าเธอเขม็ง
“แค่ขอบคุณเองเหรอข้าวเหม็น”
“คุณต้องการอะไรจากข้าวล่ะคะ”
“ไม่น่าถามนะ” พูดจบเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนริมฝีปากแทบจะชิดกัน
ข้าวหอมเม้มปากทันที กลัวว่าเขาจะจู่โจมเหมือนเมื่อตอนที่อยู่ห้าง แต่เขาก็ไม่ทำอะไร ได้
