ตอนที่ 4
1168 Words
แต่ใครเล่าจะรู้ว่าปัญหาที่ใหญ่กว่ากำลังคืบคลานเข้ามา เมื่อวารุณีเกิดพบว่าเว็บไซต์ค้นหาข้อมูลที่สามารถบันทึกการสืบค้นได้จะมีประวัติเกี่ยวกับการเปิดดูเว็บไซต์กลุ่มรักร่วมเพศมากมายหลายสิบครั้งด้วยกัน และในบ้านที่มีเพียงเธอกับลูกชาย ใครกันล่ะที่เป็นคนเรียกดูข้อมูลเหล่านี้
ความสงสัยที่มาพร้อมกับความกังวลใจว่าภาษิตจะเป็นตัวอย่างที่ไม่น่าเลียนแบบให้กับลูก แต่เมื่อคิดในอีกมุม ภาษิตก็ไม่ได้บกพร่องในหน้าที่พ่อ กลับกันในเวลาที่เธอติดงานเร่งด่วน! ภาษิตก็ทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่ได้เป็นอย่างดีเสียด้วยซ้ำ วารุณีก็ยิ่งสับสนว่าควรจะทำยังไง ในฐานะของคนเป็นแม่ เมื่อรู้แต่เนิ่นๆ ว่าลูกมีเปอร์เซ็นต์ที่จะเบี่ยงเบนได้เยอะ เธอควรจะหาทางแก้ไข ป้องกัน หรือปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติของสิ่งนั้น
ความเจ็บปวดที่ต้องบอกเล่ากับหยาดน้ำตาของวารุณีที่ไหลลงมาเป็นสายยิ่งทำให้เขาเห็นใจเธอจริงๆ เพราะแม้จะรับได้แต่เอาเข้าจริงคนเป็นแม่ก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจอยู่ดี
เจ้าของร่างสูงใหญ่ตามชาติพันธุ์ของผู้เป็นพ่อ เดินไปมาอยู่ภายในห้องสมุดของบ้าน ‘สิขริน’ สมบัติที่ตกเป็นของเขาอย่างชอบธรรม เพราะเป็นลูกชายคนเดียวของ ‘ศศิ สิขริน’ นักวิชาการสาวสวยไฮโซที่ย้ายตามสามี ‘โทมัส วิล-เลี่ยมส์’ ซึ่งก็คือพ่อของเขาไปอยู่ที่อเมริกา
นิ้วมือเรียวยาวเกลี่ยไปตามสันหนังสือที่ตั้งใจมาหา ทั้งที่สมองยังคงคิดถึงความโชคดีของตัวเองที่มีครอบครัวที่พร้อมไปด้วยความอบอุ่นแห่งความรัก
พ่อกับแม่ของเขาพบรักกันเมื่อครั้งแม่ไปทำวิจัยพันธุ์พืชสายพันธุ์ใหม่ที่อเมริกา เพราะชื่นชอบในเรื่องพืชเหมือนกันทำให้ความรักเจริญงอกงามและก็มีเขาออกมาเป็นพยานรักเพียงหนึ่งเดียว เพราะแม่ของเขานั้นรักอิสระเกินกว่าจะยอมให้อาการท้องโย้มาทำให้ท่านต้องยุติการท่องเที่ยวที่จะศึกษาพันธุ์พืชได้ทั่วโลก แน่นอนที่สุดว่าพ่อของเขาต้องเห็นด้วย แม้จะอยากมีลูกสาวอีกสักคนก็ตาม
เขาจึงโตมากับการย้ายถิ่นฐานไปตามประเทศต่างๆ ทั่วทุกทวีปในโลก และทุกที่นั้นจะมีความรักของครอบครัวอยู่รายรอบ แต่แน่นอนว่าไม่มีที่ไหนที่เขาจะรักและประทับใจได้เท่า ‘เมืองไทย’
เขาจึงเลือกที่จะมาลงหลักปักฐานที่นี่ เอาความรู้ในด้านนักวิจัยพันธุ์พืชมาใช้ให้เป็นประโยชน์สำหรับเมืองไทย นอกจากเป็นอาจารย์พิเศษของมหาวิทยาลัยแล้วนั้น เขายังรับจ๊อบเป็นที่ปรึกษาให้กับโรงงานผลิตอาหารสัตว์ด้วย
หากจะถามว่าได้เงินมากไหม ต้องตอบว่า ‘ไม่’ ที่ทำน่ะเพราะใจรักล้วนๆ เพราะสมบัติที่มีอยู่เมื่อไม่มีใครมาแชร์ใช้ด้วยก็ทำให้ใช้จ่ายได้ทั้งชาติอย่างสบายๆ คุณสมบัติแบบนี้แหละถึงได้ของขวัญมาเต็มคันรถ แต่ตอนนี้เขายังไม่มีเวลาจะไปจัดการกับของเหล่านั้น เพราะสิ่งที่รบกวนจิตใจมากกว่าเรื่องอื่นก็คือ เรื่องของ ‘ขึ้นฉ่าย’
นิ้วมือเรียวยาวยังคงเกลี่ยไปตามสันหนังสือที่ถูกจัดเรียงอยู่ในตู้อย่างเป็นหมวดหมู่ ดวงตาคมเข้มที่อยู่ภายใต้แว่นตากรอบสี่เหลี่ยมผืนผ้าไล่มองหาสิ่งที่คิดว่าอาจมี เพราะหนังสือนับพันเล่มนี้อาจมีสักเล่มที่ไขข้อข้องใจให้เขาได้ ต้องขอบคุณ ‘คุณตา’ ของเขา ที่ท่านเป็นศาสตราจารย์และเป็นนักอ่านตัวยง ท่านจึงถ่ายทอดสิ่งดีๆ เหล่านี้ให้กับแม่ และแม่ก็ถ่ายทอดสู่ตัวเขา แม้คุณตาจะจากไปนานนับ 10 ปี แต่กลิ่นอายความใส่ใจใฝ่ความรู้ของท่านก็ยังกรุ่นอยู่ใน ‘สิขริน’
“เฮ้อ! ไม่มีจริงๆ เหรอเนี่ย”
ใบหน้าหล่อส่ายไปมาเมื่อไม่สามารถหาหนังสือเล่มไหนมาไขข้อข้องใจของเขาได้แต่เขายังไม่หมดหวังในเรื่องคำตอบ เมื่อรับปากจะช่วยวารุณีแล้ว เขาก็ต้องช่วยอย่างสุดๆ แต่ถ้าเหลือบ่ากว่าแรงจริงๆ เขาก็ต้องหาตัวช่วยอื่น คิดได้ดังนั้นทิเบตก็ไม่รอช้าที่จะต่อสายหาใครบางคน ที่คิดว่าจะสามารถให้คำปรึกษาเขาได้เป็นอย่างดี ใครที่เคยผ่านประสบการณ์เหล่านั้นมาแล้ว
เสียงโทรศัพท์ที่แผดร้องในทำนองเพลงประจำชาติของกลุ่มชายรักชาย ทำให้ชายหนุ่มหล่อเนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า ละสายตาขึ้นจากแบบที่สเกตซ์ไว้คร่าวๆ หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเพราะถูกขัดจังหวะอารมณ์สุนทรีย์ ในเวลาทำงานเขาไม่ชอบเลยที่ใครจะขัด มือเสยลูกผมที่ละลงมาที่ปลายหางคิ้วก่อนจะรู้ตัวรีบขยี้หัวคิ้วตัวเองเร็วไว
“ไม่ได้ๆๆ เดี๋ยวคิ้วย่น ตีนกาจ๋าอย่ามาเยือน ว้ายๆ ลงสิ! ลงซี่!”
น้ำเสียงขัดใจที่หัวคิ้วไม่สบอารมณ์นั้นไม่ยอมลงตามนิ้วมือที่ไล้วนไปมา แต่ก็ถลาไปหาโทรศัพท์สีม่วงเข้มติดเม็ดคริสทัลแวววาวเพราะถ้ายังขืนช้ามีหวังคงได้เต้นกันจนจบเพลงก่อนจะรับโทรศัพท์เป็นแน่
แต่เมื่อเห็นรายชื่อคนที่โทรเข้ามา ใบหน้าหล่อก็ระบายไปด้วยรอยยิ้มหัวคิ้วย่นเมื่อครู่หายวับไปกับตา ไม่รอช้า ‘เอกกี้ หรือ เอกรัตน์’ เจ้าของห้องเสื้อแบรนด์ดัง กรอกเสียงแมนๆ แต่ใส่จริตลงไปในทันที
“ห้าโหล... สวัสดีเจ้าค่ะ คุณดอกเตอร์ที่หล่อที่สุดในสามโลก มีอะไรให้เอกกี้รับใช้หรือคะถึงได้กดหาได้ เอ... หรือว่าดอกเตอร์อยากจะเปลี่ยนแนวมาเป็นเพื่อนสาวกับเอกกี้อีกคน หรือว่าจะมีพืชพันธุ์ใหม่ๆ ที่มีสรรพคุณทั้งอึดทั้งทนมาให้เอกกี้ทดลอง แบบรากราคะ ว่านราคี หรือว่านผัวหลงทางจนออกจากบ้านไม่ถูกอะไรอย่างเงียะอะ สามารถให้เอกกี้เป็นนกน้อยทดลองได้นะคะ สำหรับดอกเตอร์เอกกี้ยอม...”
“บ้าน่ะเอก... เรามีเรื่องจะปรึกษานาย โทรมาทีไรอย่างนี้ทุกที”
ทิเบตยิ้มส่ายใบหน้าไปมาอย่างขำๆ กับสรรพนามที่เอกรัตน์ใช้เรียกตัวเอง ก่อนจะพาเรือนร่างสูงใหญ่ออกมายืนที่ระเบียงด้านข้างของห้องสมุดที่สามารถมองออกไปเห็นบริเวณโรงรถได้อย่างชัดเจน และที่นั่นเขาเห็น
‘ป้าดอกรัก’ แม่บ้าน และ ‘ลุงต๋อย’ คนดูแลสวนซึ่งพ่วงตำแหน่งสามีป้าดอกรักไปอีกตำแหน่ง แต่ว่าอย่างหลังนั้นไม่ได้เงินมีแต่เป็นฝ่ายเสียเงินเท่านั้น ทั้งคู่กำลังช่วยกันขนของขวัญมากมายออกจากรถของเขา คิดจะออกไปบอกว่าเขาเปลี่ยนใจแล้วไม่ต้องขนลง
- Writer
