my ceo เลขาหัวใจคุณบอสที่รัก

Chapter 2

เอวาเดินเข้ามาข้างในห้องทำงานของท่านประธาน เขาดูเป็นคนสบายๆและใจดีมาก การพูดจาก็ดูเป็นกันเองทำให้เธอไม่ค่อยเกร็งมากเท่าไหร่

"นั่งสิคุณเอวา เราควรคุยกันหน่อย"

เธอนั่งลงตรงหน้าชายหนุ่มก่อนจะวางกระเป๋าลงข้างเก้าอี้ ธารันมองหญิงสาวอย่างเอ็นดู ท่าทางต้องสอนอีกเยอะเรื่องการเข้าสังคม การเป็นเลขาที่ดีต้องทำยังไง

"ท่านประธานจะคุยอะไรกับเอวาเหรอคะ"

"ลาออกจากที่ทำงานเดิมรึยัง"

"ยังเลยค่ะ แต่ว่าแจ้งเจ้าของร้านไปแล้วว่าจะลาออก แล้วก็บอกเค้าว่าได้งานที่นี่ค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยออกมาตามความจริง เธอได้แจ้งกับเจ้าของร้านไปแล้วว่าจะขอลาออกเพราะได้งานบริษัท ซึ่งพี่เขาก็สนับสนุนกับการที่เธอได้มาทำงานที่มั่นคง เห็นกันมาหลายปีเขาคงเป็นห่วงแหละ

"งั้นวันนี้ไปลาออกเลยนะ ผมจะให้เริ่มงานพรุ่งนี้เลย"

หญิงสาวตาโตอย่างตกใจ โรงแรมยังสร้างไม่เสร็จเลยทำไมถึงให้เธอมาทำงานล่ะ

"ไม่ต้องตกใจไป ผมมีหุ้นในโรงแรมอีกที่หนึ่ง เป็นมรดกที่คุณพ่อให้มาแหละที่นั่นมีทีมบริหารอยู่ คุณไปฝึกงานกับเลขาของMD เค้าจะแนะนำการเป็นเลขาเบื้องต้นให้"

"อ่อ ค่ะ"

เอวายิ้มออกมาทันที ถ้าเป็นแบบนี้ก็ง่ายขึ้นเยอะส่งไปเรียนรู้งานจากผู้มีประสบการณ์ก่อนแล้วค่อยกลับมาทำงานจริง แบบนี้เธอก็จะรู้งานเร็วขึ้น

"ว่าแต่คุณขับรถเป็นมั้ย"

เอวาส่ายหน้าทันที เธอไม่เคยขับรถมาก่อนในชีวิตเพราะไม่มีรถของตัวเองแบบใครเขา จนถึงตอนนี้จะซื้อยังไม่ได้เลยเพราะเงินเท่าที่เหลือใช้แทบไม่พออะไร

"ไม่เป็นค่ะ"

"ไม่ได้นะ เป็นเลขาของผมต้องขับรถเป็น มันสำคัญมากเลยนะเรื่องนี้ ถ้าผมให้คุณเอาเอกสารสำคัญไปให้ลูกค้าจะเดินทางลำบากนะ"

เอวามีสีหน้าที่สลดลงอย่างเห็นได้ชัด แค่เริ่มเธอก็ทำอะไรไม่เป็นแล้ว คุณสมบัติเธอมีไม่มากพอเท่าคนอื่นถ้าเขาอยากจะพิจารณาไม่เลือกเธอตอนนี้เธอจะยอมลาออก

"ถ้ามันกระทบกับงานเอวาลาออกตอนนะ..."

"งั้นผมส่งคุณไปเรียนขับรถก่อนดีกว่า ถ้าเกิดว่าขับเป็นแล้วค่อยไปฝึกงานดีป่ะ"

ธารันมองหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมา เอวามองชายหนุ่มอย่างมึนงง ตอนแรกนึกว่าเขาจะไม่ให้เธอทำงานต่อเสียอีก นี่จะส่งเธอไปเรียนขับรถผิดคาดจริงๆ

"เอ่อ มันจะดีเหรอคะ"

"ดีดิ เอ๊ะแต่ว่าจริงๆผมว่างนะ สอนเองดีกว่าไม่ต้องไปเสียเงินจ้างครูสอนให้เสียเวลา"

"หือ ท่านประธานจะสอนเองเหรอคะ"

หญิงสาวมองชายหนุ่มอย่างสงสัย เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเท้าคางมองเธอด้วยรอยยิ้มหวาน

"อืม สอนเองดีกว่าประหยัดดี ว่าแต่พักอยู่ที่ไหนแล้วเดินทางมาทำงานยังไง"

เขาอยากรู้เกี่ยวกับเธอให้มากที่สุด จะได้รู้ว่าต้องปฏิบัติกับเธอแบบไหน

"พักอยู่ที่ร้านคาเฟ่ค่ะ เจ้าของร้านเค้าใจดีให้อยู่ฟรีแต่ว่าจ่ายค่าน้ำค่าไฟให้ ส่วนเดินทางก็นั่งรถเมล์ค่ะถ้ารีบก็แท็กซี่ิ วินมอเตอร์ไซค์บ้างแต่ว่ามันแพงค่ะไม่ค่อยนั่งบ่อย"

เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับฝืนยิ้ม ชีวิตเธอลำบากมากทั้งๆที่หาเงินได้เยอะพอสมควร ด้วยคำว่าบุญคุณมันค้ำคอไงเธอถึงได้ลำบากอย่างทุกวันนี้

"ทำงานที่นี่คุณจะนั่งรถเมล์มามันไม่ได้หรอกนะ งั้นก็ตื่นเช้ามากเลยนะสิ เอางี้ดีกว่าผมให้คุณเช่าคอนโดผม คิดไม่แพงหรอกสนใจมั้ยจะพาไปดู"

"เอวาไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นหรอกค่ะ เดี๋ยวไปหาเช่าถูกๆเอาก็ได้แถวนี้เยอะแยะ"

ธารันมองหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ ปกติเงินเดือนของเด็กไม่มีประสบการณ์ทางด้านเลขานุการมาก่อน พี่ธาดาบอกว่าจ่ายแค่หนึ่งหมื่นห้าพันบาทถึงสองหมื่นบาท แต่เขาให้เธอสามหมื่นห้าพันบาทมีค่านั่นนี่อีกรวมๆได้สี่หมื่นกว่าบาท มันไม่พอตรงไหน

"ผมถามจริงนะเอวาจะประหยัดไปทำไมนักหนา จำเป็นต้องใช้เงินเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ"

เขาเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ หญิงสาวเงียบไปสักพักก่อนจะตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง มันเป็นเหตุผลที่คนเป็นเจ้านายควรรู้จะได้ไม่ต้องสงสัยเธออีก

"คือเอวาเสียแม่กับยายตั้งแต่ยังเด็กค่ะ คุณป้ารับมาเลี้ยงให้ที่อยู่อาศัยแต่ว่าไม่ได้ส่งเรียน เอวาทำงานตั้งแต่อายุสิบห้าปีเพื่อจะได้มีเงินมาจ่ายค่าเทอม สอบชิงทุนเรียนฟรีของมหาวิทยาลัยได้ก็ประหยัดขึ้นเยอะ เงินที่ได้มาเอวาให้คุณป้าตลอด หาได้สองหมื่นคุณป้าก็เอาไปหมื่นกว่าแล้วค่ะ"

"ทำไมไม่ปฏิเสธบ้าง เค้าให้ที่อยู่แต่เค้าไม่ให้อะไรเราเลยนะ ทำไมต้องให้คืนมากขนาดนั้น"

ธารันมองเธออย่างไม่เข้าใจ ส่งเรียนรึเปล่าก็ไม่ เธอต้องดิ้นรนด้วยตัวเองทุกอย่างจนมีวันนี้ แต่มาทวงบุญที่เคยรับมาเลี้ยงมันใช้ได้ที่ไหน

"เอวามีญาติคนเดียวที่เหลืออยู่นี่คะ อีกอย่างสงสารน้องด้วยถ้าเอวาไม่ให้เงินน้องก็ไม่ได้เรียน"

"เฮ้อ! ชีวิตเรานี่นะ เอางี้ผมให้อยู่ฟรีแล้วกันค่าน้ำไฟก็ไม่ต้องจ่ายถือว่าเป็นสวัสดิการของบริษัท"

หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจ เขาไม่ได้โกหกเธอใช่มั้ย ให้อยู่ฟรีเลยเหรอเธอฟังไม่ผิดใช่มั้ย

"จริงเหรอคะท่านประธาน ให้อยู่ฟรีเหรอคะ"

"จริงสิ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณลาออกแล้วก็เก็บของด้วย ย้ายมาอยู่คืนนี้เลย พรุ่งนี้ผมจะมารับที่คอนโดตอนเช้าไปฝึกขับรถกัน"

เธอมองเขาอย่างซาบซึ้งใจ ทำไมเขาถึงเป็นเจ้านายที่ดีขนาดนี้นะ เธอว่าเจ้าของร้านคาเฟ่ใจดีกับเธอที่สุดแล้วนะไม่คิดว่าจะมีคนที่ใจดีมากขนาดนี้อยู่อีก

"ขอบคุณนะคะท่านประธาน ใจดีกับเอวาที่สุดเลย"

"ผมขออย่างเดียวนะ คุณต้องเก็บเงินไว้ใช้เองบ้าง อย่าให้ผมรู้นะว่าคุณเอาเงินเดือนให้ป้าหมด ไม่งั้นผมไล่คุณออกแน่"

ธารันเอ่ยออกมาแกมขู่ เขาไม่ไล่เธอออกหรอกดีปานนางฟ้าแบบนั้น แต่คนเราดีเกินไปจนถูกเอาเปรียบมันไม่ได้ เขารู้ว่าเธอเป็นคนจิตใจดีอยากตอบแทนบุญคุณ แต่มันต้องพอประมาณไม่ใช่ตัวเองลำบากแบบนี้

"ค่ะ เอวาจะเก็บเงินไว้ใช้ค่ะ ขอบคุณนะคะท่านประธานใจดีที่สุดเลย"

เธอยกมือไหว้ชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาแก้มปริ ธารันเห็นรอยยิ้มอันแสนสดใสของเธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ชีวิตของเธอมันรันทดมากจริงๆแต่ยังยิ้มได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นต้องเป็นคนดีขนาดไหนถึงมองโลกในแง่บวกมากขนาดนี้ เด็กผู้หญิงใสซื่อจิตใจสะอาดไม่ควรถูกใครเอาเปรียบหรือทำร้าย เพราะฉะนั้นเขาจะเป็นเทวดาปกป้องคุ้มครองนางฟ้าตัวน้อยเอง

"งั้นไปลาออกจากงานกัน แวะไปเก็บของด้วย"

"ค่ะท่านประธาน"