หลี่เหอกำลังไม่สบอารมณ์
“ใต้เท้าจางช่างมีเมตตาและใจอ่อนกับบุตรสาวเสียจริง” หลี่เหอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าปกติ ก่อนที่ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนใต้คิ้วเข้มจะสบมองมาตรงๆ “แล้วคุณหนูจางพอใจกับบทลงโทษนี้หรือไม่”
ผู้ถูกถามก้มหน้าลงเล็กน้อย มุมปากเค้นยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว “ข้าจะพอใจหรือไม่ล้วนไม่สำคัญ สำคัญที่ท่านพ่อพอใจหรือไม่เท่านั้นเจ้าค่ะ”
ก่อนหน้านี้ชิวชิวก็เคยโมโหแทนนางไปแล้วครั้งหนึ่งว่าการตัดสินโทษเพียงแค่นั้นมันเบาเกินไป แต่นางคิดว่าการที่จางลี่ถูกลงโทษนั้นถือว่าพัฒนาจากชาติก่อนๆ ที่ผ่านมามากแล้ว จึงมองว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี
แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด... พอมาถูกหลี่เหอถามต่อหน้า นางจึงรู้สึก...อยากร้องไห้ขึ้นมา
อาจเป็นเพราะความสัมพันธ์ของพวกนางในอดีตก่อนที่นางจะย้อนเวลากลับมา หรือไม่ก็เป็นเพราะน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนที่สร้างความสั่นสะเทือนเข้ามาถึงจิตใจ
การย้อนอดีตกลับมาครั้งแล้วครั้ง
