สิบสี่
เรื่องบังเอิญ
แม้จะตกใจกับผู้ที่ตนพบเจอด้วยความบังเอิญ ทว่าจางเหนียนก็ไม่ได้เสียเวลากับมันนานนัก พอได้สติก็ผละตัวออกจากอ้อมกอดแข็งแกร่งแล้วพูดอย่างรีบร้อน
“คุณชายหลี่ ช่วยจับตัวนางให้ข้าที นางขโมยเอาถุงเงินข้าไปเจ้าค่ะ!”
สายตาของหลี่เหอเบนไปทางที่ปลายนิ้วของหญิงสาวชี้ไป เห็นร่างผอมบางในเสื้อผ้าสีทึมวิ่งชนฝูงชนที่เดินสวนไปมาบนถนนก็เอ่ยปากพูดเสียงขรึม
“อู๋ไป๋!”
สิ้นเสียงบุตรชายคนเดียวของท่านเสนาบดี จางเหนียนก็เห็นเงาสีดำพุ่งทะยานกระโดดผ่านศีรษะของพวกนางทั้งสอง
ก่อนหน้านี้นางมัวแต่จดจ่ออยู่กับหลี่เหอจนหลงลืมที่จะมองไปรอบตัว เพิ่งรู้ประเดี๋ยวนี้เองว่าชายหนุ่มไม่ได้ออกมาตามลำพัง หากยังพาตัวองครักษ์ประจำตัวมาด้วย
“ข้าส่งอู๋ไป๋ไปจับตัวให้แล้ว เจ้าอย่าวิ่งต่ออีกเลย ประเดี๋ยวหากไม่ระวังตัวแล้วล้มลงอีกอาจได้รับบาดเจ็บ”
คำพูดดังกล่าวส่งผลให้จางเหนียนกระแอมไอ สภาพของนางที่วิ่งทั้ง
