ที่ผ่านมาหมี่เคยช่วยชีวิตนางมาแล้วหลายครั้ง แม้ตนเองจะลำบากแต่ก็ไม่เคยทอดทิ้งนาง ทว่าช่างน่าเศร้าที่ไม่นานหลังจากนั้น หมี่กับน้องๆ ต่างก็ล้มป่วยด้วยโรคระบาดและจากไปโดยที่หญิงสาวไม่มีโอกาสได้ทดแทนบุญคุณ
ดังนั้นในชาตินี้ จางเหนียนจึงตั้งใจว่าจะพาหมี่ไปอยู่ข้างกาย และช่วยเหลือให้ครอบครัวของนางมีชีวิตที่ดีขึ้น
“วางใจเถิด ข้าไม่ได้มีเจตนาทำร้ายเจ้า” จางเหนียนกล่าวจบก็ดึงผ้าออกจากปากของอีกฝ่าย
“เจ้า...พวกเจ้ามันขุนนางสกปรก! เส็งเคร็ง! ดีแต่เอาลิ้นเลียเท้าเชื้อพระวงศ์กดขี่คนจน! รังแกเอาเปรียบแม้กระทั่งสตรีไร้ทางสู้! มารดามันเถิด! บิดาของพวกเจ้าทั้งชาติก่อนและชาตินี้ต่างเป็นลูกเต่าพิการ!”
คำก่นด่าที่พ่นออกมาจากปากของหัวขโมยช่างไม่น่าอภิรมย์เท่าไรนัก เดิมทีหมี่คิดว่าสตรีตัวเล็กบางอย่างจางเหนียนคงมีสะอึกหรือร้องไห้ออกมาบ้าง นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายไม่เพียงไม่ร้องไห้ แต่ยังเดินไปลากเก้าอี้มานั่งเท้าคา
