ในชีวิตที่สามหลังจากจางเหนียนหนีออกจากคฤหาสน์ แม้จะผจญกับความยากลำบากมากมาย แต่จางเหนียนก็ได้พบกับสหายที่ดีมากมายที่ร่วมเป็นร่วมตายด้วยกันมาหลายครั้ง จนถึงขั้นที่เรียกว่าตายแทนกันได้
ร่างบางคิดพลางเดินตรงเข้าไปแล้วหันไปทางชายชราซึ่งกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ใกล้ทางออก
“ท่านลุง รู้จักคนที่ชื่อ ‘หมี่’ หรือไม่”
ผู้ที่หลับตาอยู่ปรือตาขึ้นเล็กน้อย สบตานางแล้วกล่าวเสียงแหบแห้ง “หมี่รึ เจ้าหมายถึงหมี่ไหน ข้าคิดไม่ออกเลย”
จางเหนียนยกยิ้ม หยิบเงินที่ซุกอยู่ในชายแขนเสื้อออกมาสองอีแปะแล้ววางลงบนมือเหี่ยวย่น
“คิดออกแล้วหรือยัง”
“อืม...” เขาก้มหน้ามองเงินในมือด้วยดวงตาที่โตขึ้นมาอีกหน่อย สีหน้าฉายแววละโมบออกมา “เหมือนจะเริ่มคุ้นๆ แต่ก็ยังไม่ค่อยชัดเจนเท่าไร”
ชิวชิวซึ่งยืนอยู่ด้านหลังถลึงตามองคนเฒ่าอย่างไม่พอใจ อีกฝ่ายคิดจะขูดรีดคุณหนูผู้ใจดีมีเมตตาของนาง ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!
“ประเดี๋ยวข้า...” ส
