“ว่าอย่างไรนะ!นางจิ้งจอกฝูเฟยเมี่ยวน่ะหรือจะสอนหนังสือให้ลูกสาวของนาง?” ฉีเจียวเหม่ยมีท่าทางฟึดฟัดฮึดฮัด หากจะบอกว่าไม่เชื่อก็คงเป็นการหลอกตนเองเพราะครั้งหนึ่งฝูเฟยเมี่ยวเคยแสดงให้เห็นเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาแล้วว่านางนั้นรู้หนังสือ
“ใช่เจ้าค่ะท่านแม่ เช่นนี้เด็กนั่นก็จะรู้หนังสือเช่นนั้นหรือเจ้าคะท่านแม่ แล้วพวกข้าล่ะ นี่ข้าอายุใกล้จะถึงวัยปักปิ่นอยู่แล้วยังเขียนชื่อตัวเองไม่ได้เลย” เฮ้งเยว่ซื่อคร่ำครวญ
“ข้าเองก็เขียนไม่ได้!” ผู้เป็นมารดาตวาดออกไปด้วยความรำคาญ
“ท่านแม่ เช่นนี้เราจะทำอย่างไรกันดี จะปล่อยให้คนบ้านนั้นข้ามหน้าข้ามตาเราได้หรือเจ้าคะ?” เด็กสาวไม่ยอมท่าเดียว ดูแวบเดียวก็รู้ว่า ฝูฟางหรงนั้นมีแววว่าโตขึ้นจะงดงามไม่น้อย และตอนนี้บ้านของนางก็มีฐานะร่ำรวย หากเป็นเช่นนี้ในภายภาคหน้าเจ้าเด็กนั่นจะมิได้ดิบได้ดี ได้แต่งงานออกเรือนไปกับบุรุษดีๆ ฐานะร่ำรวยหรอกหรือ
เฮ้งเยว่ซื่อถอนหายใจ
