และชนิสาก็หอบเอาความเสียใจของตัวเอง กลับห้องไป ร้องไห้อยู่เพียงลำพังคนเดียว ความรู้สึกของเธอทั้งเสียใจและรู้สึกอาย ต่อหน้าหลายๆ คน เขาก็ยังจะพูดจาทำร้ายความรู้สึกเธอได้
เขาพูดออกมาแบบนั้นก็ไม่ต้องแปลความหมายให้ยาก จริงอย่างที่เขาต่อว่าเธอ คนแบบเธอจะไปอยู่สังคมเทียบเท่ากับเขาได้อย่างไร
"ฮึกๆๆ อดทนนะ นิสา อดทน ฮึก"
เธอนั่งกอดเข่าตัวเองไว้แน่น และร้องไห้ออกมา จนตัวโยน เมื่อร้องไห้จนพอแล้ว เธอก็ต่อสายหาแม่เธอทันที
(นิดา : ว่าไงลูก) และแม่เธอก็รับโทรศัพท์เสียงหวานแหวว
"วันนี้พ่อเป็นยังไงบ้างจ้ะแม่" เธอกั้นเสียงสะอื้นไว้และถามอาการพ่อตัวเองแทน
(นิดา : ก็ดีขึ้นบ้างแล้วลูก ไปหาหมอมาหมอก็แนะนำดี)
"ค่ารักษาละจ้ะแม่ พอไหม"
(นิดา : เอิ่ม...พอๆ ลูก)
"นิสาโอนเพิ่มให้แล้วนะแม่ แม่ให้น้ามนไปกดดูให้นะ"
(นิดา : ไม่เห็นต้องโอนมาเพิ่มเลยลูก)
"ไม่เป็นไรจ้ะแม่ นิสาพอมี" เธอแทบจะไม่มีใช้แต่ก็ต้องโกหกค
