ชะตารัก สองบุปผา

บทที่ 2

สามวันต่อมา

เมื่อตามหาสวีหลานฮวาไม่พบ ท่านแม่ทัพสวีจึงจำต้องส่งสวีเหลียนฮวาเข้าพิธีอภิเษกในครั้งนี้ไปก่อน เพื่อแก้ปัญหาให้ผ่านพ้นไป หากหาตัวสวีหลานฮวาเจอเมื่อใด ค่อยหาทางสลับตัวกับสวีเหลียนฮวาอีกคราก็ยังไม่สาย

สวีเหลียนฮวารู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก มือของนางสั่นเทา ใบหน้าซีดเซียวจนผู้เป็นบิดาถึงกับกังวลใจ

"สวีเหลียนฮวา เจ้าอดทนหน่อยเถิด พ่อจะตามหาสวีหลานฮวาให้พบโดยเร็ว"

"ท่านพ่อ ลูกกลัวเจ้าค่ะ!"

"โง่นัก!!อย่าทำให้ฝ่าบาททรงจับได้เล่า!!"

"เจ้าค่ะ"

สวีเหลียนฮวาเอ่ยตอบรับด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ นางหันไปมองสวีฮูหยินผู้เป็นมารดาอีกคราด้วยแววตาที่หวาดหวั่น ก่อนจะหันหลังกลับมา มุ่งหน้าเดินตรงไปที่หน้าประตูจวน ซึ่งมีเกี้ยวจากวังหลวงมารอรับอยู่ก่อนแล้ว

ตลอดการเดินทางเข้าสู่วังหลวง จิตใจของสวีเหลียนฮวารู้สึกหนักอึ้งราวกับมีหินมากมายมาทับตรงหหน้าอก นางหวาดกลัว กลัวว่าเขาจะจับได้ กลัวภัยอันตรายที่จะตามมา และเป็นห่วงสวีหลานฮวา มิรู้เลยว่านางจะเป็นเช่นไรในยามนี้!!

นางเรียนรู้ข้อปฏิบัติและธรรมเนียมต่างๆในวังหลวงอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แม้จะจำได้ไม่หมดแต่นางก็ตั้งใจเรียนรู้เป็นอยางมาก

อวิ๋นซีเฉินแม้จะอยากอภิเษกนางให้เร็วที่สุด แต่เขาก็ต้องยอมทำตามธรรมเนียมปฏิบัติที่มีมาช้านานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

หลายวันต่อมาพิธีอภิเษกสมรสก็ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ อวิ๋นซีเฉินรอคอยการมาถึงของฮองเฮายอดรักอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อเขาได้พบกับนางก็ยื่นมือหนาใหญ่ไปกอบกุมมือเรียวยาวของนางเอาไว้ ทุกอย่างดูเหมือนจะราบรื่นไปด้วยดี จนกระทั่งถึงเวลาส่งตัวเข้าห้องหอ

ตำหนักเฟิ่งฮวา ถูกตั้งอยู่เบื้องหลังของตำหนักมังกรสวรรค์ มิห่างกันเท่าใดนัก ฮ่องเต้พระองค์ก่อนทรงรักใคร่ฮองเฺฮาเป็นอย่างมาก จึงสั่งให้คนสร้างตำหนักเฟิ่งฮวาให้อยู่ใกล้ๆกับตำหนักมังกรสวรรค์

สวีเหลียนฮวาจ้องมองไปโดยรอบด้วยท่าทีที่หวาดหวั่น ยามนี้นางกำลังนั่งอยู่บนเตียง สองมือเรียวสวยจับกันเอาไว้แน่น นางกลัวเหลือเกิน!!

"ฝ่าบาทเสด็จ!!"

เสียงของขันทีที่ด้านนอกทำให้สวีเหลียนฮวาสะดุ้งจนตัวโยน นางรีบยืนขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าอวิ๋นซีเฉินเดินเข้ามา

"หลานฮวา เจ้าชอบตำหนักนี้หรือไม่?"

"เอ่อ ชอบ..เพคะ"

สวีเหลียนฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก อวิ๋นซีเฉินเองมิได้สนใจอันใดมากนัก เขาหันไปพยักหน้าให้ราชเลขาคราหนึ่ง ไม่นานนักราชเลขาก็นำพิณ หมากรุก เข้ามาในตำหนักเฟิ่งฮวาทันที สวีเหลียนฮวาที่ได้เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา

นางเล่นพิณไม่เป็น หมากรุกนางก็ไม่รู้เรื่อง จะทำเช่นไรดีเล่า!!!

"ฮองเฮาที่รัก ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเชี่ยวชาญทั้งการดีดพิณและเล่นหมากรุก ค่ำคืนนี้ช่างยาวนานยิ่งนัก เจ้าช่วยบรรเลงพิณให้ข้าฟังสักเพลงดีหรือไม่?"

สวีเหลียนฮวาใจเต้นโครมคราม มือไม้สั่นจนทำสิ่งใดไม่ถูก แต่นางก็ยังคงฝืนใจเดินไปที่หน้าพิณตัวนั้น ก่อนจะบรรเลงเพลงไปอย่างไร้ท่วงทำนอง เสียงพิณที่สวีเหลียนฮวาดีดนั้นฟังดูแล้วเหมือนมิใช่ทำนองเพลงเลยเสียด้วยซ้ำ

อวิ๋นซีเฉินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น เขาจำได้ว่าเทศกาลซีซีคืนนั้นนางบรรเลงเพลงดอกเหมยบานได้อย่างไพเราะ แต่เหตุใดคืนนี้จึงเป็นเช่นนี้เล่า!

"พอเถิด เรามาเดินหมากรุกกันดีหรือไม่?เจ้าอาจจะตื่นเต้นไปบ้าง"

"เพคะ"

สวีเหลียนฮวาพยักหน้าโดยไม่สบตากับเขาเลยแม้แต่น้อย นางเดินเข้าไปนั่งตรงข้ามกับเขาก่อนจะเริ่มเดินหมากรุกไปทีละตัวทีละตัว

อวิ๋นซีเฉินจ้องมองมือเรียวสวยของนางด้วยแววตาเย็นเยียบ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ!!

"หลานฮวา"

ไม่มีเสียงตอบรับจากฮองเฮายอดรัก มีเพียงความเหม่อลอยจากสตรีตรงหน้า!!

"เหลียนฮวา!!!"

"เพคะ!!"

สวีเหลียนฮวาที่สะดุ้งตกใจเพราะถูกเขาตะคอก จึงทำให้นางลืมตัวเผลอตอบรับเสียงเรียกของเขาทันที!!

"หลานฮวาอยู่ไหน?"

"ฝะ ฝ่าบาท!!ทรงตรัสสิ่งใดเพคะ หม่อมฉันไม่เข้าใจ!!!"

"หลานฮวาอยู่ไหน!!!!"

โครม!!!

อวิ๋นซีเฉินยกโต๊ะเดินหมากรุกโยนทุ่มลงไปที่พื้นทันที สวีเหลียนฮวาที่เห็นเช่นนั้นก็ตกใจจนตัวสั่น ทำสิ่งใดมิถูก!!

อวิ๋นซีเฉินจ้องมองใบหน้าซีดเซียวของสวีเหลียนฮวาด้วยความเกลียดชัง เขาเดินเข้าไปใกล้นาง ก่อนจะยื่นมือเข้าไปบีบคางของนางอย่างแรง จนคนตัวเล็กตรงหน้าใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

"เจ้าไม่ใช่หลานฮวา!แล้วเจ้ามาแต่งงานแทนนางทำไมกัน!!นางอยู่ไหน!!"

"หม่อมฉันไม่รู้เพคะ!!ฮือออ น้องสาวของหม่อมฉันหนีไป ฮืออ!!"

เมื่อรู้ว่าคงไม่สามารถปิดบังเขาได้แล้ว นางจำต้องยอมสารภาพความจริงแก่เขา เผื่อว่าเขาจะเมตตานางบ้าง

"เจ้าก็เลยแต่งกับข้าแทนนาง ต่ำช้า!!เจ้าคิดแย่งสามีน้องสาว!! เจ้ากล้าหลอกลวงข้าหรือ!!"

"ฮือออ ฝ่าบาท หม่อมฉันกลัวแล้วเพคะ!!"

อวิ๋นซีเฉินรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก ตระกูลสวีกล้าทำกับเขาถึงเพียงนี้เชียวหรือ!!สวีหลานฮวา เจ้ากล้าทำกับข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ!!!

ยิ่งได้มองสตรีตรงหน้าที่ใบหน้าเหมือนกับสวีหลานฮวาที่เขาหลงรัก ความโกธรก็ยิ่งปะทุขึ้นมาในใจ อวิ๋นซีเฉิงกระชากร่างของสวีเหลียนฮวาขึ้นมา ก่อนจะกดศีรษะของนางลงไปในอ่างน้ำอย่างอำมหิต สวีเหลียนฮวาพยายามต่อสู้ดิ้นรนตะเกียกตะกายแต่ก็ไร้ผล

"ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้หลาบจำ!!เจ้าจะต้องชดใช้แทนน้องสาวของเจ้า ตระกูลสวีจะต้องชดใช้ด้วยชีวิตของเจ้า!!"

"อื้ออ อั๊ก!!"

เขามิเคยเจ็บแค้นใจเท่าวันนี้มาก่อนเลย เขาเป็นถึงฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่ แต่กลับถูกสตรีที่เขาชื่นชอบมาเหยียบย่ำจิตใจของเขาถึงเพียงนี้

สวีเหลียนฮวาพยายามตะเกียกตะกายขัดขืนเพื่อเอาตัวรอด แต่แรงของนางมีเพียงน้อยนิด เมื่อหมดหนทางต่อสู้ นางจึงยอมพ่ายแพ้แต่โดยดี ไหนๆเขาก็คิดจะฆ่านางให้ตายคามืออยู่แล้ว เมื่อคิดได้เช่นนั้นสวีเหลียนฮวาตัดสินใจกลั้นใจตายทั้งที่ศีรษะยังจมอยู่ในอ่างน้ำนั้นอย่างไร้ซึ่งความหวัง

"อาเฉิน!!หยุดเดี๋ยวนี้!!"

"เสด็จพ่อ!!ตระกูลสวีบังอาจนัก พวกมันกล้าสลับตัวเจ้าสาวของลูก!!!"

อวิ๋นหลัวขมวดคิ้วมุ่น เขาเพิ่งทราบเรื่องจากท่านแม่ทัพสวีเมื่อครู่นี้ เแม่ทัพสวีรู้สึกผิดจึงมาสารภาพความผิดกับเขาด้วยตนเอง เขาเองรู้นิสัยของอวิ๋นซีเฉินเป็นอย่างดี จึงคิดจะมาห้ามปราม แต่ทว่า...

"อาเฉิน!!สวีเหลียนฮวานาง!!"

ร่างของเหลียนฮวาค่อยๆร่วงหล่นลงไปนอนกองอยู่บนพื้น ใบหน้าของนางซีดเผือดจนน่าหวาดกลัว

"ดูท่าคงจะตายแล้ว ตายๆไปเสียก็ดี!!"

"แค่กๆ โอ๊ย!!อะไรเนี่ย!!"

แต่ทว่ายังไม่ทันที่อวิ๋นซีเฉินจะสั่งให้คนมาลากศพนางไปทิ้ง สวีเหลียนฮวาที่นอนอยู่บนพื้นก็ลืมตาขึ้นมาเสียก่อน

ดวงตาคู่สวยจ้องมองไปโดยรอบด้วยความมึนงง พลางไอค่อกแค่กออกมาเสียงดัง

เรากำลังเดินกลับบ้านอยู่เลย!!ทำไมตอนนี้มาโผล่อยู่ตรงนี้ได้ล่ะเนี่ย!!

หญิงสาวจ้องมองไปโดยรอบก่อนจะหันไปสบสายตากับอวิ๋นซีเฉินที่จ้องมองมาด้วยสายตาอำมหิต

ใครอีกล่ะเนี่ย?หาความหล่อไม่มีเลย!!

แท้จริงแล้วนางคือสวีเหยาหญิงสาวจากชาติภพปัจจุบัน ผู้ที่มีความสามารถเป็นเลิศ นางมีอายุยี่สิบปี เป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งของกรุงปักกิ่ง สวีเหยาเป็นนักกีฬาของมหาลัย นางเล่นกีฬาได้แทบจะทุกชนิด ท่านพ่อของนางเป็นถึงนายตำรวจฝีมือดี นางอาศัยอยู่กับพ่อเพียงแค่สองคนเพราะแม่เสียชีวิตไปตั้งแต่นางอายุสิบขวบ นางจึงซึมซับและเรียนรู้การป้องกันตัวและทักษะความว่องไวจากผู้เป็นพ่อมาได้แทบจะทุกอย่าง

สวีเหยาคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา นางจำได้ว่าถูกรถชนจนร่างกระเด็นลอยร่วงตกแม่น้ำ จากนั้นก็มาโผล่ที่นี่

นางก้มมองดูตนเองที่ยามนี้สวมเสื้อผ้าสวยงามราวกับสตรีโบราณในอดีต เมื่อหันกลับไปมองที่กระจกซึ่งวางอยู่ข้างเตียงนอน นางก็รู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง

นี่ฉันอยู่ที่ไหน?

นี่ฉันตายแล้วเหรอ?

สวีเหยาครุ่นคิดไปมาเสียจนปวดหัวมึนงงไปหมด นางตายแล้วจริงๆ!!ดูสิ!!สิ่งต่างๆรอบตัวนางมันไม่เหมือนกับตอนที่นางยังมีชีวิตอยู่

อนาคตกำลังจะไปได้ดี นางกำลังจะสอบเป็นตำรวจหญิงตามรอยของพ่อ แต่ทว่าเหตุใดจึงต้องพบกับจุดจบเช่นนี้ด้วยเล่า!!

ความทรงจำจากเจ้าของร่างเดิมถาโถมเข้ามาเสียจนนางรู้สึกปวดหัวไปหมด ทุกภาพความทรงจำปรากฏขึ้นเป็นฉากๆราวกับภาพวาด

ที่แท้ร่างนี้ก็สลับตัวกับน้องสาวมาแต่งงาน จนมาเจอกับฮ่องเต้ป่าเถื่อนนี่!! เอาเถิด!ในเมื่อมาอยู่ในร่างของสาวน้อยนางนี้แล้ว คงต้องหาทางปรับตัวให้ได้เสียก่อน!!ดีกว่าตายแล้วไม่ได้มีโอกาสกลับมาใช้ชีวิตเช่นนี้อีก!!!

"ยังไม่ตายอีกหรือ!!ตายยากตายเย็นเสียจริง!!"

น้ำเสียงเย็นเหยียบของอวิ๋นซีเฉินเอ่ยถามนางอย่างดูแคลน สวีเหลียนฮวาลอบเบ้ปากอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่รีบไม่ร้อนโดยที่ไม่มองหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย

"ตายแล้วจะมายืนอยู่ตรงนี้หรือเพคะ ถามโง่ๆ!!"

"เหลียนฮวา!!สตรีบัดซบ!!เจ้ากล้าต่อว่าข้าหรือ!!จับนางไปขังที่ตำหนักเย็นเสีย อย่าให้เห็นเดือนเห็นตะวัน!!"

สวีเหลียนฮวาถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย เพิ่งมีโอกาสได้รอดชีวิต ก็มาเจอคนประเภทนี้เสียแล้ว!!!

"อาเฉิน!!หยุดนะ!!เจ้าห้ามขังนางเป็นอันขาด!!"

"เสด็จพ่อ!!"

"นางเป็นฮองเฮา เป็นลูกสะใภ้ของข้า!!หากเจ้ากล้าทำนางอีก ก็อย่ามาเรียกข้าว่าพ่อ!!"

"เสด็จพ่อ!!!"

อวิ๋นหลัวอดีตฮ่องเต้เอ่ยต่อว่าผู้เป็นพระโอรสก่อนจะเสด็จกลับตำหนักไป อวิ๋นซีเฉินหันไปมองสวีเหลียนฮวาตาขวาง นางเองก็ไม่ใส่ใจเขาแม้แต่น้อย ยามนี้นางรู้สึกหนาวขึ้นมาเสียแล้ว เส้นผมของนางเปียกชุ่มไปด้วยน้ำจนมันไหลราดรดเสื้อผ้าของนางจนเปียกโชกไปหมดแล้ว

"อย่าคิดว่าเสด็จพ่อให้ท้ายเจ้าแล้วข้าจะทำอันใดเจ้าไม่ได้!!"

สวีเหลียนฮวาทำราวกับอวิ๋นซีเฉินไม่มีตัวตน นางไม่ได้ใส่ใจเขาเลยแม้แต่น้อย

"เหลียนฮวา!!"

เงียบยังคงไร้เสียงตอบ!!

"เหลียนฮวา!!"

"โอ๊ย!!กระชากแขนหม่อมฉันทำไมเพคะ!!"

"หันมา!!"

อวิ๋นซีเฉินยื่นมือไปกระชากแขนทั้งสองของนางและออกแรงบีบมันอย่างแรงจนสวีเหลียนฮวาเซถลาเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด นางรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว จึงจ้องมองเขาอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะยื่นมือเรียวสวยล้วงเข้าไปในอาภรณ์ช่วงล่างของเขาทันที แล้วจับแท่งเอ็นร้อนที่ยังไม่แข็งดีของเขาเอาไว้ แล้วออกแรงดึงมันอย่างแรง!!!

"โอะ!!เหลียนฮวา!!"

"หึ!!พระองค์ทรงไม่ปล่อยแขนหม่อมฉัน หม่อมฉันจะดึงให้ท่อนเอ็นหลุดคามือเลยเพคะ!!"

"โอะ!!ซี๊ดดดด!!"

สวีเหลียนฮวาจับท่อนเอ็นร้อนของอวิ๋นซีเฉินดึงและหมุนบิดไปมาอย่างสาแก่ใจ รู้สึกเหมือนแท่งแก่นกายในมือของนางขยายใหญ่คับพองมากยิ่งขึ้น จนนางตื่นตระหนก เคยเห็นแต่ในหนังติดเรต นางไม่เคยจับจริงๆเลยสักครั้ง!!นี่เป็นครั้งแรก!!คุณพ่อเคยสอนว่าจุดอ่อนของบุรุษอยู่ที่หว่างขา นางเข้าใจถูกใช่หรือไม่?

โอ๊ย!!มันขยายใหญ่ขึ้นมาอีกแล้ว!!!

"ซี๊ดดด!!!ปล่อยข้า!!"

"ปล่อยแขนหม่อมฉันก่อนสิเพคะ!!"

"ไม่!!"

"ถ้าอย่างนั้นหม่อมฉันก็จะดึงอยู่เช่นนี้ล่ะเพคะ!!"

มารดามันเถอะ!!สตรีต่ำช้า!!โอ๊ย!!เหตุใดจึงเสียวเช่นนี้เล่า!!

อวิ๋นซีเฉินทนมิไหวเสียแล้ว เขาจึงยอมปล่อยมือออกจากแขนของนางก่อน สวีเหลียนฮวาเองก็รีบชักมือกลับ ก่อนจะวิ่งตรงไปที่อ่างล้างหน้าและรีบล้างมือทันที

น่ารังเกียจที่สุด!!

"อย่าคิดว่าได้จับของข้าแล้วข้าจะให้อภัยเจ้า!!ไม่มีวัน"

"แล้วแต่เลยเพคะ หากไม่มีสิ่งใดแล้ว ก็เสด็จกลับไปเถอะเพคะ!!อี๋!!"

ยิ่งได้เห็นท่าทีรังเกียจของนางที่มีต่อเขา อวิ่นซีเฉินก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา เขายกเท้าขึ้นถีบโต๊ะจนล้มก่อนจะเดินออกไปทันทีโดยไม่หันกลับมามองนางอีก