“ระวังนะพี่โต เพราะมัวแต่บ้างานน้องเขาถึงชิ่งหนีไปเที่ยวคนเดียว” คนป่วยพูดขึ้นมาลอยๆ
“แกรู้ได้ยังไงเจ้าตรีว่าคะน้าไปไหน”
“รู้สิ ก็น้องเขามาลาผม กลัวผมอยู่โรงพยาบาลนานๆ แล้วจะเหงา”
ปริญญ์กัดฟัน ให้มันได้อย่างนี้สิแม่ตัวดี ผัวอยู่ทั้งคนกลับไม่บอกอะไรเลย แต่ดันเหาะมาลาน้องชายผัวซะอย่างนั้น
“แล้วพยาบาลคนที่พี่ตรีเคยพูดถึงล่ะ มากี่ทีก็ไม่เคยเจอ”
“แล้วแกมายุ่งอะไรด้วยห้ะไอ้สี่” เขาไม่น่าเผลอหลุดปากเรื่องลัดดาให้ใครได้ยินเลย ไม่ใช่อะไรหรอก รำคาญพวกชอบซัก ขี้เกียจจะอธิบาย
“เปล่า ก็แค่อยากเจอหน้าหน่อย อยากรู้ว่าคนแบบไหนกันที่ทนพี่ตรีได้เกินสามชั่วโมง” เขาพูดเกินจริงที่ไหน พี่ชายเขานอนโรงพยาบาลไม่ถึงสองสัปดาห์เปลี่ยนพยาบาลพิเศษไปแล้วเกินห้าคน
“แล้วก็อยากจะรู้ด้วยว่าสวยแค่ไหน” ปานภูมิร่วมด้วยช่วยพี่ชายตอบเลยเกือบโดนมะเหงกไปหนึ่งที แต่ไม่ได้แอ้มหรอก เพราะเขาหลบทัน
“ไอ้สี่ แล้วทำไมวันนี้ไม่พาศ
