“เห้อ...”
ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้รองประธานภายในห้องทำงานของตนและผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียดเพื่อที่จะสลัดความเหนื่อยล้าออกจากร่างกายแต่ดูแล้วมันก็ไม่ได้ช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเท่าไร
พลันสายตาก็ตวัดขึ้นไปสบมองที่นาฬิกาบนผนังซึ่งมันบ่งบอกว่าเวลานี้บ่ายสองโมงแล้วและฉันยังไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องเลยนอกเสียจากกาแฟหนึ่งแก้วในตอนเช้าเท่านั้น แต่มันก็อาจจะเป็นเพราะฉันเหนื่อยล้าเกินไปกับเรื่องราวที่กำลังเผชิญอยู่ฉันจึงไม่ได้รู้สึกว่าหิวหรือโหยหาของกินแต่อย่างใดเลย...สิ่งเดียวที่ฉันต้องการคือการพักผ่อนแค่เพียงเท่านั้นในตอนนี้
ผ่านมาสัปดาห์หนึ่งแล้วกับการที่ฉันจับตัวคนที่ทุจริตภายในบริษัทได้ แต่เรื่องราวมันไม่ได้ง่ายดายอย่างที่คิดเพราะคน ๆ นั้นก็ดูเหมือนจะโกงกินอยู่นานจนกระทั่งมีเงินเข้ากระเป๋าเป็นจำนวนมากแถมยังไปติดสินบนเจ้าหน้าที่ให้เข้ามาไกล่เกลี่ยเพื่อให้ฉันยอมความ
แรก ๆ ก็พูดกันดี ๆ พูดด้วยเหตุผ
