พรายเสน่หา

ตอนที่ 12

“เก่านี่แหละดี บ้านของบัวสวยมาก สวยมากที่สุด พี่ไม่เคยเห็นเรือนเก่าริมน้ำที่ไหนที่จะดูสมบูรณ์ได้เท่าบ้านของบัวเลยนะ นี่แสดงว่าคุณพ่อคุณแม่ของบัวท่านคงดูแลรักษาไว้เป็นอย่างดี” พูดแล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขาไม่เคยถามไถ่ถึงเรื่องที่บ้านของเธอเลยสักครั้ง เธออยู่อาศัยกับใครล่ะ พ่อ แม่ หรือว่าพี่น้อง

“ไม่ใช่คุณพ่อคุณแม่ของบัวหรอกค่ะ ที่ดูแลรักษาบ้านหลังนี้ บัวต่างหากที่ดูแลรักษาเป็นอย่างดี ดูแลมาอย่างยาวนาน เพราะเป็นสมบัติที่จับต้องได้อย่างเดียวที่บัวมีอยู่” สีหน้าเต็มไปด้วยคำถามของผู้กองรูปหล่อทำให้บัวคลี่รอยยิ้มพลางพูดต่อ

“คุณพ่อคุณแม่ของบัวท่านเสียไปนานแล้วค่ะ ที่บ้านนี้มีบัวอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ”

“เออ... พี่ขอโทษนะครับ”

“ไม่เป็นไรคะ เรื่องมันผ่านไปนานมากแล้ว บัวไม่ได้คิดอะไรแล้วค่ะ แค่รอวันที่จะได้ไปพบกันก็เท่านั้น”

“เอ่อ...” กฤษณ์พูดต่อไม่ถูกเมื่อบัวบอกว่าไม่เป็นไร แต่สีหน้าและแววตาของหญิงสาวที่ทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวไม่ได้บอกแบบนั้นเลย เธอดูเศร้าสร้อย และคำพูดแปลกๆ นั้นอีกเล่า นี่มันคือการปลงกับชีวิตหรือไม่

“พี่กฤษณ์เข้าบ้านเถอะค่ะ จะได้ดูไฟให้บัวด้วย”

กฤษณ์ตามบัวเข้าไปในบ้านอย่างโดยดี เขาคิดสงสารในชะตากรรมของบัว ที่ต้องอยู่ที่บ้านริมน้ำนี้ตามลำพัง และดูจากอาณาบริเวณของบ้าน อีกทั้งความเก่าแก่ ก็คิดว่าบัวคงจะมีฐานะพอตัวที่จะไม่ต้องทำงานทำการอะไร เพียงแค่ดูแลเรือกสวนไร่นาก็คงเพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายแล้ว

ร่างสูงใหญ่ของกฤษณ์เดินตามบัวเข้าไปในบ้านอย่างเงียบๆ เงียบเสียจนไม่มีแม้แต่เสียงแมลงกลางคืนสักตัวที่จะร่ำร้องหากัน ซึ่งหากกฤษณ์จะฉุกใจมองไปที่ท่าน้ำหน้าบ้านอีกครั้ง เขาก็จะได้เห็น ‘ไอ้ตาแดง’ ปีนขึ้นมาเกาะอยู่ตามราวบันไดท่าน้ำอย่างมากมายจนนับไม่ถ้วน

“หลอดมันขาดน่ะครับบัว”

ไฟฉายขนาดจิ๋วที่กฤษณ์คาบไว้ที่ปากถูกดึงออกก่อนที่เขาจะพูดกับเจ้าของบ้านที่ยืนรอคอยคำตอบอยู่ด้านล่าง ในขณะตัวเขานั้นยืนอยู่บนเก้าอี้ไม้สักลวดลายวิจิตร

“แล้วจะทำยังไงล่ะคะ”

“ต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมดน่ะครับ หลอดไฟแบบนี้ไม่น่าจะมีขายแล้วนะ แล้วสายไฟพวกนี้ก็เก่ามากๆ แล้วด้วย ถ้าเป็นไปได้พี่อยากให้บัวเปลี่ยนสายไฟกับหลอดไฟทั้งหลังเลยนะครับ ขืนใช้แบบนี้ พี่กลัวว่าหากไฟฟ้าลัดวงจรขึ้นมา ไฟอาจไหม้บ้านได้นะครับ ไม่ปลอดภัยเลย”

กฤษณ์พูดพลางคิดว่าเพราะบัวเป็นหญิงสาวคนเดียวในบ้าน เธออาจไม่มีความรู้เรื่องอายุการใช้งานของอุปกรณ์ไฟฟ้าเลยสักนิด โชคดีแค่ไหนแล้วที่ไฟไม่ช็อตไหม้บ้านไปซะก่อนที่เขาจะมาพบ เพราะสายไฟฟ้าที่เปลี่ยนจากสีขาวไปจนเป็นสีน้ำตาลเกือบไหม้นี้ บ่งบอกว่าอายุการใช้งานอาจนานกว่าชั่วชีวิตของเขาซะอีก

อีกทั้งหลอดไฟ 10 แรงเทียน ที่ถูกติดไว้ตามจุดต่างๆ ของตัวบ้าน ก็ทำให้เขายิ่งชื่นชมและหลงใหลบ้านไม้ริมน้ำหลังนี้มากขึ้น เพราะหากคนอื่นมองเข้ามาอาจคิดว่าบ้านริมน้ำหลังนี้ล้าสมัย เพราะทุกอย่างในบ้านล้วนแต่เก่าจริง จนไม่มีความทันสมัยใดๆ มาปะปน แต่สำหรับคนที่ชอบความเป็นวินเทจอย่างเขา กลับรู้สึกชื่นชมและยินดีที่ได้มาเยือนราวกับกำลังได้รับรางวัลสูงสุดในชีวิต

จะดีแค่ไหน หากเขาจะปรับปรุงหลอดไฟทั่วทั้งบ้านให้ส่องสว่างมากขึ้น และติดไฟตามที่ริมน้ำไปจนจรดคุ้งน้ำด้านหน้า ความสว่างไสวของดวงไฟ อาจทำให้คุ้งน้ำแห่งนี้ดูไม่น่ากลัว และเหตุฆาตกรรมที่เกิดขึ้นก็อาจจะหายไปด้วย หากมีแสงสว่างส่องกระจ่างอยู่ทุกค่ำคืน อย่างน้อยคนที่มันคิดจะทำผิดจะได้เกรงกลัวแสงสว่างกันบ้าง

“งั้นบัวไม่เปลี่ยนหรอกค่ะ ดีเสียอีกบัวจะได้เปลี่ยนไปใช้ตะเกียงเจ้าพายุทั้งบ้านเลย”

“ตะเกียง... บัวจะใช้ตะเกียงเหรอ”

“ใช่ค่ะ ที่ห้องเก็บของมีเยอะเลยค่ะ บัวไม่ได้เอาออกมาใช้เลยสักอัน คงได้เวลาที่ต้องเอามาปัดฝุ่นแล้วล่ะ งั้นคืนนี้บัวใช้นี่ก็แล้วกันนะคะ”

กฤษณ์มองเชิงเทียนที่อยู่ในมือของบัว เขาไม่รู้หรอกว่าเธอไปเอามาตั้งแต่ตอนไหน หรือว่ามันอาจจะตั้งอยู่ตรงนี้นานแล้วก็ได้ เพราะเขาก็มัวแต่ดูหลอดไฟจนแทบไม่ได้มองรอบตัว แค่เสียดายว่ามันน่าจะได้ใช้ประโยชน์ช้ากว่านี้สักหน่อย เพราะหากบัวจุดเทียนสำเร็จก็คงถึงเวลาที่เขาจะต้องลากลับสักที จะมีเหตุผลใดที่ต้องอยู่ต่อกันล่ะ ในเมื่อไฟก็ไม่ได้ซ่อม และบัวเองก็ควรจะต้องพักผ่อนสักที

“อ้าว... ไม้ขีดไม่มี เดี๋ยวบัวไปหาก่อนนะคะ”

ประกายบางอย่างวาบขึ้นในหัวใจ ‘ไม้ขีด’ แม้จะแปลกใจที่เธอยังใช้ไม้ขีดไฟอยู่แทนที่จะใช้ไฟแช็กที่หาซื้อได้ง่ายทั่วไป แต่มันก็ช่วยยืดเวลาออกไปได้อีก

“เอ่อ... พี่ไปเป็นเพื่อน พี่มีไฟฉาย”

กฤษณ์ตอบพลางถือวิสาสะคว้าจับข้อมือของเธอ ไฟฉายกระบอกจิ๋วถูกล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง และครั้งนี้ทำให้กฤษณ์ชะงัก ก่อนจะหยิบไฟฉายออกมาอย่างพยายามให้มีพิรุธน้อยที่สุด เพราะที่ก้นกระเป๋านั้นเขาสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่จะช่วยให้บัวไม่ต้องเดินไปค้นหาไม้ขีด

‘ไฟแช็ก’ ในรูปแบบของพวงกุญแจที่คล้องอยู่กับกุญแจรถมอเตอร์ไซค์และกุญแจบ้าน ยังคงนอนสงบนิ่งอย่างที่เขาไม่คิดจะแตะต้องมันเป็นครั้งที่ 2