ขโมยหัวใจนายมาเฟีย

Chapter.6 สอบสวน 2 NC20+

"หึ เอาเลย จะทำอะไรก็เอาเลย ในเมื่อฉันพูดอะไรออกไปแกก็ไม่เชื่อ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกแกมีเรื่องโกรธแค้นอะไรกันมาก่อน จำใส่สมองของแกเอาไว้เลย ว่าฉันจะไม่มีวันให้อภัยแก " ในใจฉันก็กลัว แต่จะทำอะไรได้ ไอ้เลวนี่มันเป็นใครก็ไม่รู้ มันสามารถฆ่าคนตายโดยที่ไม่ถูกตำรวจมาตามจับ มันสามารถพาตัวฉันข้ามน้ำข้ามทะเลโดยที่ไม่ต้องใช้พาสปอร์ต หรือแม้แต่เอกสารอื่นๆ ที่สำคัญในการเดินทางข้ามประเทศ

"เธอไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันอยู่แล้ว ยังมีเวลา รู้อะไรก็พูดออกมาดีกว่า "

"ฉันไม่รู้ ก็บอกไปแล้วไงว่าไม่รู้ จะเอาอะไรอีกวะ ถามเซ้าซี้ซ้ำซากอยู่ได้ น่ารำคาญ " มันคิดว่าฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ชายที่ถูกพวกมันยิงตาย สิ่งที่ฉันพูดออกไปมันไม่ได้มีความหมายอะไรเลย

"แกมันขี้ขลาดไม่กล้าเผชิญความจริง ไม่ยอมรับกับความผิดของตัวเอง เรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของแกคนเดียว "

"เธอ!! วันนี้เธอได้ตายคามือฉันแน่ๆ "

....

"กรี๊ดดดดดดดดดด" อาวุธร้ายที่เขางัดมันออกมาจากกางเกงขนาดของมันไม่ใช่เล็กๆ เลย ตอนนี้มันกำลังจู่โจมและทรมานจุดกลางกายของฉันอยู่ ร่างของฉันเหมือนกำลังโดนยาชามันขยับไปไหนไม่ได้และภายใต้ฤทธิ์ของยาชาก็ยังมีความเจ็บปวดที่มันยากเกินจะอธิบาย ครั้งแรกของฉันถูกทำลายลงด้วยน้ำมือของซาตานร้าย สีหน้าและแววตาของเขาไม่มีท่าทีเลยว่าจะรู้สึกผิดมีแต่ไฟแค้นที่ครุกรุ่นและกำลังลุกโชน และไม่มีท่าทีเลยว่ามันจะดับลงง่ายๆ

"กลิ่นคาวเลือดสาวพรหมจรรย์ ซี๊ดดดดด " ถ้าวันนี้ฉันต้องตายจริงๆ ฉันก็พร้อม อยู่ไปก็เหมือนตายทั้งเป็น มีแต่ความป่าเถื่อนและความรุนแรงที่ฉันได้รับ มันทำกับร่างกายของฉันราวกับไม่มีชีวิต แรงกระแทกที่เข้ามาแต่ละครั้งมันมีแต่ความเจ็บปวดรวดร้าวระบมไปทั้งร่างกายและก็จิตใจ

"อึก เจ็บ ฉันเจ็บ "

"ไม่ปากดีอีกแล้วหรอ รู้มั้ย อ่าา ว่าฉันถูกใจเธอ อื้มม "

พั่บ พั่บ

"ร้องออกมาสิ คิดว่าน้ำตาของเธอจะทำให้ฉันใจอ่อน ได้หรอ" ฉันหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาไอ้เลวตรงหน้า แขนทั้งสองข้างของฉันถูกตรึงเอาไว้กับที่นอน มังคงเป็นสันดานสินะ ทำร้ายเพศที่อ่อนแอกว่าเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ โง่แบบนี้จะไปรู้เรื่องอะไร เรื่องแค่นี้ยังวิเคราะห์แยกแยะไม่ออกเลยว่าอันไหนเชื่อได้ อันไหนเชื่อไม่ได้

"ซี๊ดด อ่า โคตรแน่น ฉันจะเอาเธอทั้งวันทั้งคืน จนกว่าเธอจะพูดออกมา"

พั่บ พั่บ

........................

ภายหลังประตูห้องนอนบานนั้น มีลูกน้องคนสนิทเฝ้าสังเกตการณ์ความปลอดภัยให้กับผู้เป็นเจ้านาย ถึงแม้ว่าจะโดนไล่ให้ออกไปข้างนอก แต่เพราะหน้าที่ของเขาก็ต้องกลับมา ลูสได้ยินทุกอย่าง เสียงเนื้อกระทบกันดังเล็ดออกมาจากในห้องนอน มันเป็นห้องเดียวกับที่เขาเพิ่งจะส่งข้าวส่งน้ำเข้าไปให้คนที่อยู่ในห้อง มันต้องรุนแรงและหนักหน่วงมากแค่ไหนเสียงถึงได้เล็ดลอดออกมาให้เขาได้ยิน ความรู้สึกของเขาในตอนนี้สงสารเธอจับใจ เจ้านายของเขากำลังตกอยู่ในห่วงแค้นไม่รับฟังใครหน้าไหนทั้งนั้น เพราะผู้หญิงแพศยาคนนั้นเพียงคนเดียวที่ทำให้ชีวิตของเธอกำลังจมดิ่งลงไปในความมืด แต่ก็แปลกที่เขาไม่ได้ยินเสียงร้องของเธอเลย มีแต่เพียงเสียงการร่วมรักและเสียงครางอย่างสุขสมของเจ้านาย

"โอวว ซี๊ดด ใกล้แล้ว อ่าา "

พั่บ พั่บ พัั่บ

ความเป็นชายถูกกระแทกซ้ำๆ และหนักหน่วงใส่ร่องรักที่อาบไปด้วยเลือด ไม่มีความปราณีให้กับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้เลยแม้แต่สักครั้งเดียว ตามเนื้อตัวของเธอถูกแรงบีบจนเขียวช้ำไปทั้งตัวเพราะความมือหนักของคนร่างใหญ่ ริมฝีปากมีเลือดซิบเพราะเธอไม่ยอมให้เขารุกรานจนทำให้โดนขบโดนกัดจนเกิดแผล ฟรานซิสไม่อาจปฏิเสธความต้องการที่อยากจะทำร่วมกับเธอ เขาปล่อยน้ำเชื้อชั้นดีเข้าสู่ภายในของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เขากำลังทำะไรอยู่ เขาทำไปเพื่ออะไร รู้แค่ว่าเขาอยากจะตักตวงความสุขจากร่างกายของเธอให้ได้มากที่สุด เธอถูกจับพลิกร่างไปมาราวกับตุ๊กตายางให้เขาได้ผ่อนคลาย

"แม่ เฟย์กำลังจะไปหานะคะ " ภาพตรงหน้าค่อยๆ เลือนลาง เธอถูกทรมานร่างกายตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน จนตอนนี้ภายในห้องมีแสงไฟจากโคมข้างหัวเตียงมาแทนที่ เธอก็ยังคงนอนรอรับความเจ็บปวดอยู่ที่เดิม เจ็บจนไม่รู้สึกมีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาจนดวงตาเริ่มบวมช้ำ ร่างกายที่เธอหวงแหนมาทั้งชีวิต คุณค่าในตัวที่คิดว่าใครสักคนจะมองเห็น กลับโดนคนใจร้ายพรากมันไปด้วยความไม่เต็มใจ ไม่มีแม้เสียงพูดหรือเสียงร้องเล็ดลอดออกมาให้ซาตานร้ายได้ยิน นั่นล่ะมันคือการกระตุ้นอารมณ์เดือดให้เขาเป็นเท่าตัว

"อ่าาาาาา " สารเหลวอุ่นๆ ถูกฉีดเข้ามาในตัวเธออีกรอบ แต่รอบนี้เหมือนกับว่าวัตถุที่นำพามันเข้ามาจะถูกชักออกไป เจ้าพ่อมาเฟียยอมถอดแก่นกายที่อาบชโลมไปด้วยเลือดออกจากร่องรัก เขาปรายตามองร่างบางที่บอบช้ำไปด้วยฝีมือของเขาเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย ถ้าไม่ถูกขัดจังหวะเพราะงานด่วนเขาคงยังไม่รามือจากเธอคนนี้แน่ .ผู้หญิงอะไรอึดชะมัด ขนาดเขาทำขนาดนี้ยังไม่ได้ยินเสียงร้องอ้อนวอนจากปากของเธอเลยสักแอะ ทนได้ก็ทนไป

"อื้ออ เจ็บ อย่า "

"อวดดี " เพียงแค่ปลายนิ้วแตะลงบนกลีบผกาที่แสนบวมช้ำของเธอ ก็ทำให้ธอสะดุ้งทั้งๆ ที่ยังนอนหลับตา ผ้าห่มสีขาวผืนใหญ่ถูกดึงขึ้นมาคลุมร่างเปลือยเปล่าของเธอที่นอนหงายจมกองเลือดอยู่บนที่นอน บางทีเขาอาจจะใจร้อนเกินไป ทำไมเขาถึงสลัดภาพของผู้หญิงคนนั้นออกไปจากหัวไม่ได้เลย

" นายครับ รถพร้อมแล้วครับ " ลูสเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับรายงายความพร้อมให้กับฟรานซิสรับรู้ ภาพที่เขาเห็นคือเจ้านายกำลังทอดมองหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงโดยที่ไม่หันมามองเขาเลยสักนิด

" อืม รู้แล้ว สั่งแม่บ้านให้มาเปลี่ยนชุดให้เธอ เปลี่ยนผ้าปูที่นอนด้วย "

"ผมคิดว่าเราควรส่งเธอกลับ " ถึงแม้ว่ามันจะไม่ควรแต่เขาก็จะขอออกความเห็นอีกครั้ง มันจะเป็นผลหรือไม่เป็นผลก็ช่าง

"ล็อคประตูให้เรียบร้อย ห้ามใครเข้ามา นอกจากคนที่ฉันสั่งให้เข้า เท่านั้น" คำพูดของลูสเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านไป ไม่มีความหมายอะไรเลย เขาจำต้องยอมทำตามคำสั่งของเจ้านายปิดประตูล๊อคอย่างแน่นหนา โทรลงไปที่ล๊อบบี้ด้านล่างเพื่อขอแม่บ้านมาปลี่ยนชุดให้กับเธอ อีกทั้งเคลียร์พื้นที่ในห้องนอนให้ใหม่หมด

................

"แม่บ้านค่ะ ขออนุญาติเข้าไปนะคะ " แม่บ้านวัยกลางคนถูกคำขอจากหัวหน้าให้ขึ้นมาทำหน้าที่ตามคำสั่งของเจ้าพ่อมาเฟีย เธอคนนี้เป็นพนักงานเก่าแก่ไว้เนื้อเชื่อใจได้ดีที่สุด เรื่องที่เธอต้องพบเจอวันนี้มันจะไม่ถูกแพร่งพรายออกไปสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างแน่นอน สมศรีเป็นพนักงานคนไทยที่เข้ามาทำงานโรงแรมแห่งนี้หลายปีแล้ว ด้วยความขยันและทำงานเรียบร้อยอีกอย่างเธอยังเป็นพนักงานที่ซื่อสัตย์ต่องานที่ทำ มันเหมาะมากกับตำแหน่งที่เธอได้รับ

"คุณพระ " ทันทีที่เปิดผ้าห่มออก เธอแทบจะเป็นลมกับภาพตรงหน้า ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้ หรือว่ามาขายตัวให้กับพวกฝรั่ง เธอไม่รู้หรอกนะว่าเจ้านายของเธอรับงานมาจากใคร เธอมีหน้าที่เปลี่ยนชุดให้กับผู้หญิงคนนี้กับเปลี่ยนเครื่องนอนให้เป็นของใหม่เท่านั้น

"อื้ออ เจ็บ "

"ขอโทษค่ะ ดิฉันจะพยายามเบามือนะคะ"

"ใคร เสียงใคร" หญิงสาวตรงหน้าพยายามจะฝืนลืมตาว่าเสียงพูดที่เธอได้ยินเป็นเสียงของใคร แต่เธอก็ฝืนไม่ไหว เพราะเรี่ยวแรงที่จะใช้หายใจยังไม่ค่อยมีเลย

"ดิฉันเป็นแม่บ้านค่ะ "

"เป็นคนไทยหรอคะ ฉันอยากกลับบ้าน คุณช่วยพาฉันออกไปหน่อยได้มั้ย " สมศรีก้มหน้าก้มตาทำงานของเธอต่อ ในใจก็นึกสงสารแต่เธอก็ทำอะไรมากไม่ได้ เธอก็ไม่อยากเดือดร้อนเพราะทางบ้านหวังเธอเป็นเสาหลักงานที่นี่กำลังไปได้สวย รายได้กำลังงามส่งให้ทางบ้านอยู่สุขสบาย

"ใกล้เสร็จแล้วนะคะ "

" ช่วยฉันด้วยนะคะ ฉันอยากกลับบ้าน "

"ฉันช่วยคุณไม่ได้จริงๆ ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ" ถ้ายังขืนอยู่ต่อมีหวังเธอได้ใจอ่อนช่วยผู้หญิงคนนี้แน่ๆ เธอก็มีลูกสาว เห็นแล้วก็นึกสงสาร ใครกันที่ทำกับเธอได้ป่าเถื่อนขนาดนี้ ผ้าปูที่นอนสีเลือดเป็นดวงใหญ่ถูกแทนที่ด้วยผ้าปูผืนใหม่สีขาวสะอาดตา ส่วนร่างเปลือยก็ถูกสวบทับด้วยชุดเดรสสีขาวไร้ชั้นในเพราะเป็นความต้องการของผู้ออกคำสั่งมาอีกหนึ่งทอด เพียงเท่านี้งานของเธอก็เสร็จเรียบร้อย

"เดี๋ยว เดี๋ยวค่ะ " เสียงปิดประตูทำให้เธอหมดหวัง ทำไมไม่ตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไป เป็นจังหวะเดียวกับที่กลุ่มชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่งเดินตรงมายังห้องพักดังกล่าว ชายร่างสูงที่เดินนำหน้ามาดูน่าเกรงขามรัศมีความน่ากลัวแผ่ซ่าน ทำให้เธอขนลุกซู่โดยอัตโนมัติ

"เรียบร้อยหรือยัง"

"ระ เรียบร้อยค่ะ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ผ้าปูผืนใหม่ให้แล้วค่ะ เอ่อ ดูเหมือนว่าเธอจะมีไข้นะคะ " แม่บ้านวัยกลางคนรายงานงานที่ได้รับมอบหมายให้กับผู้เป็นหัวหน้าก่อนที่จะเดินกลับไปยังห้องทำงานของตัวเอง

.......................

"บ้าเอ้ย ฉันไม่ใช่หมอ อย่ามาเรียกร้องอะไรจากฉันให้มาก"

"แล้วนายจะให้ผมทำยังไงครับ พาเธอกลับไปส่งที่เดิม หรือว่าจะปล่อยเธอไว้ที่นี่ "

"กูยังไม่ได้อะไรจากปากของเธอ เธอยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น " พูดจบฟรานซิสก็หายเข้าไปในห้องนอน ลูสถึงกับส่ายหน้าให้กับอารมณ์แปรปรวนของเจ้านายในครั้งนี้

"ถ้าอย่างนั้นนายก็สวมบทเป็นหมอให้เธอก็แล้วกัน " นู่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ดี หมดปัญญาสำหรับเขาแล้วจริงๆ เสร็จงานแล้วทั้งทีขอไปเดินชิลหาสาวญี่ปุ่นมานอนกกให้อุ่นหัวใจจะดีกว่า เบื่อจริงๆ กับการแก้ปัญหาตามใจให้เจ้านาย จัดการเอาเองก็แล้วกัน เมื่อเขาพึมพำกับตัวเองเสร็จก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เจ้านายจัดการกับปัญหาครั้งนี้เอาเอง

.............................................