ขโมยหัวใจนายมาเฟีย

Chapter.5 สอบสวน 1 Nc+

ญี่ปุ่น

"ทำไมจะต้องพาเธอมาที่นี่ด้วยล่ะครับนาย " ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ได้คำตอบ หรือไม่คำตอบที่ได้ก็อาจจะไม่ตอบโจทย์สักเท่าไหร่ แต่ลูกน้องคนสนิทที่เพิ่งส่งข้าวส่งน้ำให้เชลยก็ยังคงต้องตั้งคำถามนี้กับเจ้านาย หญิงสาวที่เขาเจอในผับถูกพาตัวข้ามน้ำข้ามทะเลมาที่ญี่ปุ่นด้วย ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเธอ เธอคือคนเดียวที่ยืนอยู่กับศัตรูตัวสำคัญของเจ้านาย ถึงความแค้นจะถูกชำระไปแล้ว เวลล์คือคนที่ส่งแอนนาเข้ามาในชีวิตของฟรานซิสปั่นป่วนชีวิตและความรู้สึกของเจ้าพ่อมาเฟียคนนี้จนเป็นผลสำเร็จ แต่เรื่องทั้งหมดมันยังไม่จบ เวลล์แค่เป็นหมากตัวแรกที่ต้องโดนกำจัด

"เก็บกวาดเรียบร้อยแล้วหรือยัง" ฟรานซิสไม่ได้สนใจคำถามก่อนหน้านั้นเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้ทำไมลูกน้องของเขาจะต้องเซ้าซี้ถามซ้ำซาก หรือเกิดสนใจอยากได้เธอขึ้นมา ..เหอะ ผอมแห้งแรงน้อยแบบนั้น แถมยังปากเก่ง ด่ากราดลูกน้องของเขาจนหูดับไปแล้วหลายคน แรงดีแบบนี้นี่แหละเขาชอบ มันคงจะสนุกเมื่อถึงเวลาเค้นความจริงจากปากของเธอ

"ครับนาย เรียบร้อยแล้วครับ " หลังจากที่ร่างของเวลล์ล้มลงไปกองกับพื้นก็มีกระสุนอีกนับสิบนัดจากปากกระบอกปืนของลูกน้องคนอื่นๆ กระหน่ำยิงร่างของเวลล์จนเป็นรูพรุน โดยที่ไม่ได้สนใจหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้าเลยว่าเธอจะรู้สึกช็อคมากแค่ไหน หลังจากคืนนั้นตำรวจท้องที่ก็มายังจุดเกิดเหตุ การพบศพของเวลล์จะสร้างข่าวดังไปทั่วโลก งานนี้หัวหน้าของพวกมันคงจะต้องนั่งไม่ติดเลยที่เลยทีเดียว

"มึงดูเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้น เสร็จงานแล้ว กูจะยกให้ ถ้ามันยังไม่ตายคามือกูซะก่อน " มันยากมากที่เธอจะรอดชีวิต พูดก็ตายไม่พูดก็ตาย แต่ความรู้สึกของลูสมันบอกว่าเธอไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอดูไม่เหมือนผู้หญิงที่จะมีความลับ แววตาน้ำเสียงและรอยยิ้มของเธอมันดูบริสุทธิ์ไม่มีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาเจือปนเลยแม้สักนิด ..เธอพูดแค่ว่าเธอไม่รู้

"ไม่ต้องหรอกครับ ผมแค่รู้สึกว่าเธอไม่เหมือนคุณแอนนา "

"หุบปากซะ!! " ปืนสั้นแบบพกพาสีเงินวาววับถูกวางกระแทกลงบนโต๊ะ มันเป็นอาวุธที่ฟรานซิสใช้สังหารศัตรูคนแล้วคนเล่า เรียกได้ว่าเป็นปืนคู่ใจเลยก็ว่าได้ เขาคิดว่าเขาทำใจเรื่องนี้ได้แล้วแต่ไม่เลย ลูสแค่อยากจะพูดเตือนสติเขาเท่านั้นบางทีการล้างแค้นก็ควรจะต้องรอบคอบและกลั่นกรองให้มากกว่านี้ หลังจากนี้ชีวิตของเธอคนนี้จะเปลี่ยนไป

"หน้าที่ของมึงหมดแล้ว จะไปไหนก็ไป!!! "

"อย่าฆ่าเธอ "

"คิดว่าตัวเองเป็นใคร หยุดความคิดนั้นไว้ซะ กูเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าคิดใจอ่อนกับศัตรู "

"นายก็เคยเป็นไม่ใช่หรอครับ "

"ไอ้ลูส!! " ลูกน้องคนสนิททิ้งระเบิดเอาไว้ลูกใหญ่ก่อนที่จะก้มโค้งเคารพเจ้านายแล้วเดินออกจากห้องไป ขืนอยู่ต่อปืนบนโต๊ะอาจจะถูกลั่นไกไม่ส่วนแขนก็ขาของเขาอาจจะมีรอยกระสุนฝังเอาไว้เป็นเครื่องเตือนใจว่าอย่าลุกล้ำหรือก้าวร้าวกับเจ้านาย ไม่รู้ว่าทำไมเขาจะต้องเป็นเดือดเป็นร้อนแทนผู้หญิงคนนั้นด้วย เจ้านายไม่ควรจะเอาผู้หญิงเพียงคนเดียวมาตัดสินผู้หญิงทุกคนบนโลกแบบนี้

................................

แอดดดดดด

ภายในห้องนอนสีขาว มีร่างของหญิงสาวนอนขดตัวหันหลังให้บานประตูห้อง เธอยังคงสวมเสื้อผ้าชุดเดิมข้าวปลาอาหารไม่มีร่องรอยการถูกกิน มีเพียงน้ำเปล่าที่ยุบลงจากปริมาณปกติเกือบครึ่งขวด ก็ยังถือว่าเธอยังรักชีวิตของเธอ หลังจากที่เขาปลิดชีพศัตรูตัวแรกเสร็จเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวก็ถูกนำขึ้นฟ้ามุ่งหน้าสู่ญี่ปุ่นทันที ที่นี่จะเป็นแหล่งกบดานของเขาสักพัก และจะเป็นโรงเชือดชั้นดีเพื่อคาดคั้นความจริงจากปากนักโทษคนนี้ด้วย

"ถ้าจะมาถามว่าฉันรู้อะไรบ้าง ฉันพูดไปหมดแล้ว ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันไม่รู้จักผู้ชายคนที่ถูกฆ่า ฉันไม่รู้ " ฟรานซิสยังไม่ทันได้อ้าปากเค้นถาม เธอก็ชิงพูดออกมาซะก่อน ยอมรับเลยว่าเธอผู้นี้ใจกล้าไม่เบา ก็ดีเหมือนกันเขาก็เบื่อที่จะต้องเค้นสอบความจริงจากผู้หญิงงี่เง่า ที่เอาแต่ร้องไห้ครวญครางพูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้สิดีน่าจะคุยกันรู้เรื่อง ถ้าเธอยอมเปิดปากเขาอาจจะเปลี่ยนใจไม่ฆ่าเธอทิ้งแล้วยกเธอให้ลูกน้องคนสนิท จะเอาเธอไปทำอะไรก็ได้ตามใจ

"เวลาคุยกับฉัน หันหน้ามามองหน้าฉันด้วย "

"ฉันไม่ใช่ลูกน้องแก ไม่ใช่ขี้ข้าของแก ฉะนั้นฉันมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้ " บางทีเขาความคิดเมื่อครู่ของเขาอาจจะต้องชะงักลงเพราะวาจาอวดเก่งของเธอ

"ปากดีใช้ได้ ทางที่ดีเธอควรพูดในสิ่งที่ควรจะพูดดีกว่า ฉันไม่อยากเสียเวลา พูดมา ไอ้เวลล์ มันคุยอะไรกับเธอ"

"ฉันก็เพิ่งจะรู้ว่าคนที่ตายชื่อเวลล์ ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่รู้ " เธอยันตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับดึงผ้าหุ่มขึ้นมาปกคลุมร่างของตัวเองจนมิด คนแปลกหน้าพวกนี้ทำให้เธอกลัว ตั้งแต่ฆ่าคนตายอย่างเลือดเย็นต่อหน้าต่อตาของเธอ ทั้งยังจับตัวเธอมาไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ แต่เธอก็พร้อมที่จะสู้เพราะเธอไม่ผิด จะตายก็ให้มันรู้ไปเพราะข้างหลังของเธอก็ไม่เหลือใครอยู่แล้ว แต่ถ้าจะตายทั้งทีก็ขอสู้ให้เต็มที่เสียก่อน

"ไม่รู้จริงๆ หรอ แล้วเธอไปอยู่กับมันตรงนั้นได้ยังไง!! "

"โอ๊ย อ่อย อ๊ะ" มือของฟรานซิสพุ่งตรงมาบีบปากของเธอเอาไว้ เขาจะไม่ยอมยั้งมือให้กับการเค้นความจริงในครั้งนี้อย่างเด็ดขาด เธอเป็นกุญแจสำคัญที่ทำให้เขารู้ว่าตัวการณ์ใหญ่คือใคร แต่หารู้ไม่ว่าเขากำลังพลาดอย่างมหันต์ เขากำลังจะทำให้ชีวิตของเธอพังลงอย่างไม่เป็นท่าเพราะความแค้นและความใจร้อนของตัวเองล้วนๆ

" รู้อะไรมั้ย ว่าตอนแรกฉันก็อยากยิงเธอให้ตายไปพร้อมกับมัน แต่มันจะง่ายเกินไป สู้เก็บเอาไว้ทรมานให้เธอตายทั้งเป็นมันน่าจะสนุกกว่า "

" ไอ้ชาติชั่ว ไอ้เลว " ดวงตาของเธอแข็งกร้าว ไม่มีความหวาดกลัวให้ฟรานซิสได้รับรู้เลยแม้แต่น้อย

"ฉันเลวได้มากกว่านี้ ฉันจะทำให้เธอรู้ ว่าฉันเลวได้มากแค่ไหน คำว่าเลวมันติดตัวฉันมาตั้งแต่เกิด ฉันจะให้โอกาสเธอเป็นครั้งสุดท้าย พูดออกมาให้หมด พูดออกมา!!! " ประโยคสุดท้ายของฟรานซิสมันดังเสียจนทำให้เธอสะดุ้ง ใบหน้าของเธอถูกผลักด้วยมือของเขาจนหันไปตามแรง เขามันไม่ใช่ผู้ชาย เขามันไม่ใช่สุภาพบุรุษ

"ฉัน ไม่ รู้ "

"อยากตาย " เขาเลิกคิ้วถาม ยอมรับในความปากแข็งคงจะโดนฝึกมาอย่างดี เก็บความลับได้ดีนักเหรอ ดีสิว่าจะทนได้สักกี่น้ำ

"ต่อให้แกทรมานฉันจนตาย ฉันก็ไม่รู้เรื่อง"

"ที่จริง ฉันก็ไม่อยากแตะต้องของผู้หญิงของศัตรูหรอกนะ แต่อยากจะรู้ว่าถ้าเธอโดนฉันเอาข้ามวันข้ามคืน เธอยังจะไม่รู้อยู่อีกมั้ย" สองมือของเขาปลดเปลื้องซิบกางเกงลง ก่อนที่จะพุ่งตัวเข้าไปตะครุบร่างของเธอราวกับสัตว์ป่าที่หิวกระหาย

"ปล่อย!! ชั่ว สกปรก "

แควกกกก

"กรี๊ดดดดดดด " ชุดเดรสตัวบางของเธอถูกเขาฉีกทิ้ง เกะกะรกหูรกตาเขาชะมัดเสียเวลาถอด ดึงเสียให้ขาดแค่นี้ก็จบเรื่อง ตอนนี้ร่างกายของเธอก็เหลือเพียงชั้นในที่ห่อหุ้มของสงวนเอาไว้เท่านั้น น้ำตาแห่งความโกรธแค้นเริ่มไหลรินออกมา ต่อให้เธอกลัวมากแค่ไหนเธอก็จะพยายามเก็บกลั้นมันเอาไว้ มันจะยิ่งได้ใจถ้าหากเขาเห็นว่าเธอกำลังกลัว

"ว้าว สวยใช้ได้ "

แควกกก

"หึ " ร่างเปลือยป่าวที่เธอเฝ้าเก็บรักษาเอาไว้ ถูกซาตานมารร้ายพรากเอาไป เหลือสิ่งสุดท้ายที่เธอยังเหลือนั่นก็คือพรหมจรรย์สิ่งที่เธอเฝ้าถนอมเพื่อรอใครสักคนที่พร้อมจะดูแลเธอทั้งชีวิต จับมือเคียงข้างกันไปตลอด วันนี้เธอจะต้องเสียมันไปให้ผู้ชายสารเลวชาติชั่วคนนี้ ทั้งๆ ที่เธอไม่เต็มใจเลยสักนิด หันไปทางไหนก็ไม่มีใคร บางทีวันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้าของเธอแล้วก็ได้

"ปล่อย ปล่อยฉันนะ แกมันโง่ โง่ที่สุด เรื่องแค่นี้ยังวิเคราะห์ไม่ได้เลย ถามจริงเป็นหัวหน้าได้ยัง จับฉลากมาหรอ ดูลูกกน้องยังจะฉลาดซะกว่าอีก "

"หุบปาก!! แล้วรอรับความเจ็บปวดจากฉันได้เลย" มันไม่ใช่คน ท่องเอาไว้ ว่าพวกมันไม่ใช่คน ร่างกายนี้เป็นของเธอ ถึงตายไปก็เอาไปไม่ได้ เอาสิเอาเลยฉันไม่มีทางหนีไปไหนได้อยู่แล้ว เรียวขาของเธอถูกจับแยกออกจากกันไม่มีความนุ่มนวลมีเพียงความรุนแรงที่เธอได้รับ

"อ่า สวยอะไรแบบนี้ ถุงยางก็หมดแล้วซะด้วยสิ"

....................................